Παρασκευή πρωί στο φανάρι της Ανθούσας που «αργεί» ως συνήθως, ένας έξυπνος προσπερνάει όλους εμάς τους ηλίθιους που περιμένουμε υπομονετικά να αναβοσβήσει 2-3 φορές μέχρι να έρθει η σειρά μας και προσγειώνεται μπροστά από όλους για να περάσει πρώτος. Κουνάω το κεφάλι. Μα πραγματικά, πώς μπορείτε να συμπεριφέρεστε έτσι;
Στο σχολείο της Μιράντας, στον παιδικό σταθμό, δυο εβδομάδες τώρα που Νοέμβριο μήνα έχει καλοκαίρι τα έχουν βγάλει στην αυλή δυο φορές. Προχτές, δεν άντεξα και ρώτησα το λόγο. Γιατί, μου τα μάσαγε η δασκάλα, υπάρχουν γονείς που ζητάνε να μη τα βγάζουμε για να μην κρυώσουν. Με 25 βαθμούς έξω; Λογικό. Θα είναι οι ίδιοι γονείς φαντάζομαι που βλέπω κάθε πρωί να φέρνουν τα παιδιά τους με το αυτοκίνητο καπνίζοντας μέσα στο αυτοκίνητο.
Στο δημοτικό, κάθε πρωί, υπάρχουν γονείς που διπλοπαρκάρουν για να είναι ακριβώς μπροστά στην είσοδο αλλά και άλλοι, πιο άνετοι, που απλά ανάβουν alarm μέσα στη μέση του δρόμου, ενώ φυσικά υπάρχει ουρά από πίσω, και με την ησυχία τους βγάζουν το παιδί, βγάζουν την τσάντα και περιμένουν να το δουν να μπαίνει. Δημιουργείται κυκλοφοριακό κομφούζιο φυσικά. Και όλα τα γύρω στενάκια, άδεια, με άπειρες θέσεις για παρκάρισμα. Α, συγνώμη, αν παρκάρεις εκεί, ίσως θα πρέπει να περπατήσεις και δέκα βήματα, δεν το είχα σκεφτεί.
Ναι είμαι έξαλλη! Με τη συμπεριφορά όλων μας. Με τα παιδιά που μεταφέρονται κάθε ημέρα σαν σακούλες σκουπιδιών, χωρίς ζώνη, ούτε λόγος για κάθισμα, σαν παπαγαλάκια να ακουμπάνε στον ώμο του οδηγού-μπαμπά-μαμάς που κατά πάσα πιθανότητα φοράει ζώνη για να προστατευτεί αυτός.
Υπάρχει τόση τοξικότητα γύρω μας, που δεν την αντέχω. Και όση θετική ενέργεια κι αν προσπαθώ να ξεθάψω, αυτή η αρνητική ενέργεια, παντού, με τρώει.
Και μετά αν κοιτάξω και την γενική κατάσταση, για την οποία τόσο καιρό εθελοτυφλώ, θα φτιάξω τη βαλίτσα μου και θα πάρω τα παιδιά μου να πάμε κάπου αλλού. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Όλοι πάνε και γυρίζουν στις δουλειές τους μουτρωμένοι, βρίζουν και φωνάζουν στα παιδιά τους, επειδή έχουν κι αυτά υποχρεώσεις. Κι οι γονείς έχουν. Να κάνουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Δεν αρκεί να στέλνεις στη Λέσβο τα ρούχα που σου περισσεύουν. Δεν αρκεί να τα πηγαίνεις στις καλύτερες εξωσχολικές δραστηριότητες. Δεν αρκεί να τους κάνεις ακριβά δώρα τα Χριστούγεννα. Δεν σε κάνει αυτό ούτε καλό άνθρωπο, ούτε καλό γονιό. Αλλά έχω την εντύπωση ότι κάτι τέτοιο δεν θα σε ενδιαφέρει και πολύ.
Μπορείς, σε παρακαλώ, απλά, να σκύψεις στο ύψος τους, να τους μιλήσεις χαμηλόφωνα και να τους ζητήσεις ένα συγνώμη; Κι άλλο ένα από εμένα.
