Της Μαριάννας Φλέσσα,
Όταν έμεινα για πρώτη φορά έγκυος άκουσα πολλά μεταξύ των οποίων πως ότι η μητρότητα θα άλλαζε εντελώς την ζωή μου. Στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου είπαν ότι δύο παιδιά ισούνται με καθολική αλλαγή της μέχρι τώρα ζωής μου. Στην τρίτη μου εγκυμοσύνη, φίλοι και γνωστοί κούνησαν απλώς το κεφάλι τους υπονοώντας ότι είμαι… στον κόσμο μου. Για μία γυναίκα που μένει έγκυος _ ιδίως για πρώτη φορά _ δεν είναι ό,τι καλύτερο να ακούει από τρίτους ότι μετά το παιδί θα είναι ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο μέσα σε έναν τελείως διαφορετικό σύμπαν.
Πριν να αποκτήσω παιδί ήμουν μία πολύ ελεύθερη γυναίκα. Έκανα ένα επάγγελμα χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, ταξίδευα συχνά, λάτρευα τις αλλαγές, μισούσα τη ρουτίνα ήμουν αυθόρμητη, ριψοκίνδυνη και ιδιαίτερα κοινωνική. Η εγκυμοσύνη με έκανε να ανησυχώ για την απώλεια όλων των παραπάνω και για το ποια στην πραγματικότητα θα είμαι χωρίς αυτά. Ανησυχούσα ότι δεν θα έχω χρόνο για τους φίλους, ούτε για τα πράγματα που μου αρέσουν. Πίστευα ότι μετά τον ερχομό του παιδιού δεν θα αναγνώριζα το σώμα μου και πάνω απ” όλα τον εαυτό μου. Έτρεμα ότι η ανέμελη σχέση με τον άντρα μου θα μετατρεπόταν σε… συννεφιασμένο ουρανό, ότι θα έχανα τα πάθη μου, το χιούμορ μου, την ίδια μου την ζωή όπως είχα μάθει κι όπως μου άρεσε να την ζω.
Σήμερα, μετά από έξι χρόνια μητρότητας, έμαθα τελικά που βρίσκεται η ουσία της ζωής: ένα παιδί μπορεί όσο κανείς άλλος να σε “υποχρεώσει” να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου, να καταλάβεις τα όρια του, να εκπλαγείς από τις δυνάμεις του και να αδιαφορήσεις για τις αλλαγές και τις προκλήσεις που γέμιζαν κάποτε την καθημερινότητά σου. Η μητρότητα άλλαξε την ρουτίνα μου. Το ότι δεν ταξιδεύω πλέον συχνά με ανάγκασε να δημιουργήσω σταθερές φιλίες και να βασίζομαι στους φίλους κάτι που δεν τολμούσα στο παρελθόν. Η μητρότητα άνοιξε τους ορίζοντές μου κι από μια δουλειά γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές με “προβίβασε” σ” εκείνο που ανέκαθεν ήθελα να κάνω: να γράφω χωρίς σταματημό σε περιοδικά και στην προσωπική μου ιστοσελίδα. Η μητρότητα μου δίδαξε ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος κι ότι δεν πρέπει να τον σπαταλάμε σε ανούσια πράγματα αλλά να τον ξοδεύουμε σε ό,τι πραγματικά μας ευχαριστεί. Δεν ξενυχτάω κάθε βράδυ επειδή δεν έχω τι να κάνω. Κάνω βόλτες με τα παιδιά μου, τζόκινγκ με τις φίλες μου, ακούω μουσική που δεν είχα προλάβει ν” ακούσω ή που δεν γνώριζα ότι υπάρχει, διαβάζω ένα καλό βιβλίο, ανακαλύπτω πράγματα που πριν τα παιδιά ήμουν ανίκανη να γνωρίσω.
Φυσικά και μετά τα παιδιά υπάρχουν αλλαγές στην ζωή μου αλλά, αν μη τι άλλο, παραμένω το ίδιο πρόσωπο και πολύ περισσότερο ο εαυτός μου καθώς δεν με παίρνει να “ξοδεύομαι” σε ανούσιες καταστάσεις και άσκοπα πράγματα. Δεν διαθέτω πλέον την πολυτέλεια να βαρεθώ αλλά τον πλούτο του να μην βαριέμαι στιγμή! Κι ίσως αυτό να εννοούσαν όλοι εκείνοι.
