Της Ειρήνης Βουτσαδάκη

-απλές καθημερινές ιστορίες μιας παράλογα καταπιεστικής σχολικής, αναπόφευκτης πραγματικότητας-

Λοιπόόόόόν…! Θα σας μιλήσω από προσωπική εμπειρία, μιας και έχω πολύ πείρα. Στο δημοτικό, τα πράγματα εννοείτε ότι ήταν πιο χαλαρά! Τώρα, στο γυμνάσιο δεν έχεις χρόνο ούτε να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου! Και φαντάζομαι πως θα είναι και στο λύκειο…
Σε όλους στην πρώτη γυμνασίου έχουν πέσει ουρανοκατέβατα τα διαγωνίσματα! Την Δευτέρα γράφουμε Φυσική (πάτος!), την Τρίτη Βιολογία (έχω ελπίδες!), την Τετάρτη Αρχαία (καλά, δεν το συζητάω, καν…) την Πέμπτη Γεωγραφία (κάτι κάνω!) την Παρασκευή Μαθηματικά (κλάψε με μάνα, κλάψε με!) και αυτά είναι τα τριμηνιαία! Σαν να μη φτάνουν αυτά, έχουμε όλα τα παιδιά εξωσχολικές δραστηριότητες! Και βέβαια, δεν θέλουμε να τις χάσουμε … Εμένα η μαμά λέει ότι άμα δεν δει τις εργασίες μου ή να με εξετάσει δεν πρόκειται να σηκωθώ από την καρέκλα, και ξέρω πως και οι άλλοι γονείς αυτό λένε αλλά δεν ισχύει ποτέ γιατί και εκείνοι θέλουν να πάμε στις δραστηριότητες μας, όποτε.. Joke’s on you! Άλλοι έχουν πιάνο, άλλοι έχουν καράτε…

Εγώ στην προκειμένη περίπτωση έχω μπάσκετ που το ΥΠΕΡΛΑΤΡΕΥΩ και αν δεν πάω μια φορά θα γίνει ο χαμός, απλά το λέω. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι αφού μου λέει αυτό μετά μου φωνάζει να τελειώσω γρήγορα γιατί θα αργήσουμε για το μπάσκετ.. Καλά ρε μαμά, με έχεις μπερδέψει όμως! Ή θα είσαι η κακιά στριμμένη μανούλα ή υπέροχη αγαπητή σε όλους μαμάκα! Επίσης, όκευ σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ και εμείς θέλουμε να βγούμε με άλλους ανθρώπους που περνάνε τα ίδια και να τα ξεχάσουμε λίγο κάνοντας παρέα! Εννοείτε πως αυτό θα συμβεί μία φορά στις δύο εβδομάδες, δυστυχώς. Αλλά εντάξει ρε παιδί μου, θα το χάψω και αυτό! Με πίκρα όμως, να το ξέρεις. Το άλλο είναι αυτό το ‘’γλυκό’’ άγχος που σε πιάνει μόλις δώσεις με το ιδρωμένο σου χέρι την κόλλα χαρτί που γράφεις πάνω της εδώ και δύο ώρες και έχεις πια δεθεί συναισθηματικά, στην/στον καθηγήτρια/καθηγητή που την/τον κοιτάς μέσα στα μάτια με αυτό το βλέμμα της βρεγμένης γάτας που, μην πείτε ψέματα, όλοι το είχατε κάνει όταν περνάγατε τα ίδια! Και σε κοιτάει με ένα βλέμμα συμπόνιας και αγάπης γιατί ξέρει πως νιώθεις (εγώ προσωπικά, αγαπώ πολύ όλους μου τους καθηγητές, και ας μου φωνάζουν μερικοί επειδή τους την δίνω στα νεύρα ώρες ώρες αλλά όκευ το καταλαβαίνω, και εγώ θα μου φώναζα, γιατί όσο να’ναι δεν είμαι και αγγελάκι μεσ’την τάξη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα… ) και μετά αφού γυρίσεις σπίτι δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτε άλλο παρά μόνο αυτήν την καταραμένη κόλλα χαρτί, που ίσως σε σημαδέψει σε όλη σου την ζωή ή ίσως σε βοηθήσει για έναν καλό βαθμό, και τις ίσως σωστές απαντήσεις που ήταν γραμμένες απάνω…

Έτσι ανοίγεις το βιβλίο των μαθηματικών αμέσως και ψάχνεις τις απαντήσεις που έγραψες για να δεις άμα είναι σωστές. Και αν δεν είναι… πάει αγάπη μου, κάτω από την βάση! Και έτσι περνάς όλο το βράδυ με το μάτι γαρίδα κοιτώντας το ταβάνι και περιμένοντας επιτέλους να έρθει η ώρα να πας πίσω στο σχολείο για να τελειώσει αυτό το βάσανο. Είτε με τραγικό τέλος , είτε με αίσιο! Και αφού κάθεσαι στην θέση σου… (στην προκειμένη περίπτωση, τελευταία θέση στα αριστερά λόγω ύψους) και είσαι έτοιμος/έτοιμη να βάλεις τα κλάματα, ενώ βλέπεις ότι τα άλλα παιδιά έχουν πάρει το γραπτό τους και είτε έχουν ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και τα μάτια τους λάμπουν, είτε κλαίνε με μαύρο δάκρυ… Και ξαφνικά, βλέπεις από μακριά τον καθηγητή/καθηγήτρια να έρχεται με ένα χαμόγελο σαν να λένε: ‘’α βρε ατιμούλικο, πάλι τα κατάφερες!’’ και εσύ να τους κοιτάς γιατί δεν έχεις καταλάβει ακόμα τι θα πει αυτό το βλέμμα- και ΜΠΟΥΜ! Απλώνει το χέρι της/του κρατώντας το γραπτό σου… εσύ κοιτάς σαν χαμένο… Όλοι γυρνάνε να σε δουν, και αυτοί που κλαίνε και αυτοί που γελάνε… Όλοι με κομμένες ανάσες, παρακολουθούν την αντίδρασή σου… Το πλήθος έχει γουρλώσει τα μάτια του και σε κοιτάνε… Σε κάποια φάση, ο καθηγητής/καθηγήτρια νευριάζει γιατί δεν παίρνεις από το χέρι του/της το διαγώνισμα σου και παθαίνουν αγγήλωση σιγά σιγά και σου φωνάζουν: ‘’Άντε ρε κοριτσάκι μου!’’ και εσύ το αρπάζεις, το κοιτάς και πηδάς πάνω στο θρανίο και αρχίζεις και χορεύεις και όλοι χειροκροτάνε και φωνάζουν: ‘’ΕΙΡΗΝΗ! ΕΙΡΗΝΗ! ΕΙΡΗΝΗ! ΕΙΡΗΝΗ!’’…

… και τότε ακούγεται το κουδούνι του σχολάσματος και αρπάζεις την τσάντα σου και τρέχεις στην μαμά σαν σίφουνας και την βλέπεις από μακριά την μάνα σου με ένα καταπονημένο βλέμμα, γιατί γνωρίζει ότι παίρνεις τα αποτελέσματα σήμερα και εσύ της φωνάζεις: ‘’ΜΑΜΑ! ΜΑΜΑ! 20!’’ σε βλέπει από μακριά να φωνάζεις τον αριθμό 20 και για αυτό δεν είναι σίγουρη, άμα είσαι το παιδί της, αλλά εσύ τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς στην είσοδο του σχολείου, την αγκαλιάζεις, την φιλάς (εκείνη ακόμα να μην έχει καταλάβει ποιανού παιδί ακριβώς, είσαι) ο κόσμος κοιτάει γύρω και αναρωτιέται γιατί προκαλώ τέτοιο σαματά ευτυχίας! Και σου κάνει: ‘’ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;!’’ Εσύ να μην ανασαίνεις από το τρέξιμο αλλά να φωνάζεις: ‘’20 ΡΕ ΜΑΝΑ! ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ!’’ και σε ρωτάει: ‘’Ειρήνη αγάπη μου, εσύ είσαι;’’ και σε αγκαλιάζει και σε φιλάει και γυρνάτε σπίτι με έναν μονόκερο !

Πηγή: ihappy.gr