Η χαρά της μητρότητας άργησε να έρθει για αυτό και μόλις γέννησα το μονάκριβο αγοράκι μου αφοσιώθηκα σε αυτό και δεν του χάλασα ούτε ένα χατήρι. Από μικρό κατάλαβα ότι ξεχώριζε από τα άλλα παιδάκια. Δεν τον ενθουσιάζαν τα φορτηγά, τα τουβλάκια και τα αγορίστικα παιχνίδια, αλλά έδειχνε να ενθουσιάζεται με τις κούκλες που είχαν οι ανιψιές μου που μένουν στην ίδια πολυκατοικία με εμάς. Μπορούσε να κάθεται με τις ώρες με τις ξαδελφούλες του και να παίζουν με το κουκλόσπιτο της Μπάρμπι.

Στην αρχή δεν ήθελα να δώσω σημασία στα σημάδια, αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο έβλεπα ότι ο γιος μου είναι ευτυχισμένος μόνο όταν παίζει με τις κούκλες και όχι όταν πάμε σε φιλικά σπίτια και συναντά αγοράκια που πετάνε τη σκούφια τους να παίξουν ποδόσφαιρο, να παίξουν σπρωξιές, να μπουγελωθούν και γενικά να παίξουν, ας το πούμε, αγορίστικα παιχνίδια.

Ο άντρας μου όταν του είπα τις ανησυχίες μου, άρχισε να είναι επιφυλακτικός με αυτή την προτίμηση του γιου μας με αποτέλεσμα να υπάρχουν εντάσεις και φωνές μέσα στο σπίτι. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μου απαγορεύσει να πηγαίνω το παιδί στις ξαδέρφες του θεωρώντας ότι αυτή ήταν η αιτία της παράξενης προτίμησής του. Το παιδί μας παρακαλούσε να πάει να παίξει με τις κούκλες των ξαδερφών του αλλά ο σύζυγός μου ήταν τόσο απόλυτος που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να του αλλάξω γνώμη. Δεν έτρωγε το φαγητό του, ήταν αρνητικός σε κάθε είδους πρόταση για βόλτα που του κάναμε και πέταγε μακριά όλα τα «αγορίστικα» παιχνίδια με τα οποία τον βομβαρδίσαμε σε μια προσπάθεια να του τραβήξουμε το ενδιαφέρον. Μόλις έβλεπε την σακούλα άστραφταν τα ματάκια του και περίμενε πώς και πώς να αντικρίσει μια κούκλα που θα του έσπαγε την μοναξιά και θα τον έκανε να νιώσει χαρά. Όταν όμως την άνοιγε και έβλεπε το τηλεκατευθυνόμενο τρενάκι, το συνεργείο αυτοκινήτων ή το σπαθί του σούπερ ήρωα, τα πετάγε μεμιάς μακριά και δεν τα ξαναάγγιζε.

Μελαγχόλησε και πλέον έχασε κάθε ενδιαφέρον για παιχνίδι. Κάπου εκεί ήταν που σκέφθηκα ότι πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Δεν ήθελα να το συζητήσω με άλλους συγγενείς και φίλους γιατί ήδη είχα καταλάβει ότι δεν τους φαίνονταν φυσιολογικό ένα αγόρι να παίζει μόνο με κούκλες και να σνομπάρει όλα τα παιχνίδια που άλλα αγόρακια χιλιοπαρακαλούν τους γονείς τους να τους τα αγοράσουν. Μίλησα με την ειδικό και το ίδιο απόγευμα την επισκεφθήκαμε οικογενειακώς. Αφού συζήτησε για λίγο με το παιδί χωρίς να είμαστε εμείς μπροστά, μετά μας φώναξε για να συζητήσουμε εκτενώς το πώς θα διαχειριστούμε την κατάσταση.

Μας είπε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό και δεν πρέπει να νιώθουμε περίεργα για το γιο μας και τις προτιμήσεις του. Ο άντρας μου της ζήτησε να κάνει κάτι άμεσα ώστε ο γιος μας να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς κάνουν τα αγοράκια της ηλικίας του, αλλά η ειδικός μας διαβεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη κι ότι μέχρι τα 7 του χρόνια το παιδί θα αλλάξει συνήθειες και επιλογές οπότε δεν πρέπει να μας παραξενεύει αυτή του η ιδιοτροπία.

Μετά από αυτό το ραντεβού ένιωσα πλέον καλύτερα μέσα μου και αποφάσισα ότι δεν πρέπει να στερώ από το γιο τη χαρά του παιχνιδιού που λαχταρά. Τον πήρα από το χέρι και πήγαμε μαζί στο παιχνιδάδικο της γειτονιάς. Τον άφησα να διαλέξει ό,τι ήθελε και είδα ένα τεράστιο χαμόγελο να φωτίζει το προσωπάκι του. Μετά από λίγα λεπτά επέστρεψε με μια κουκλα Μπάρμπι την οποία κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά του, σαν το πιο πολύτιμο απόκτημα. Την αγόρασα χωρίς δεύτερη κούβεντα.

Ο γιος μου ήταν το πιο χαρούμενο πλάσμα στον κόσμο. Κοιμόταν και ξυπνούσε αγκαλιά με την κούκλα του σαν να φοβόταν ότι αν την αφήσει κάτω θα του την ξαναπαίρναμε πίσω. Οι μέρες κυλούσαν χωρίς φωνές και εντάσεις, αφού πλέον ο μικρός μας μπορούσε να απολαμβάνει ξέγνοιαστος το παιχνίδι του. Ο άντρας μου βέβαια πάντα έκανε τα στραβά μάτια και έπνιγε τα λόγια του όταν τον έβλεπε να χτενίζει και να ντύνει με τις ώρες την κούκλα.

Ήταν σαν να πέρασε η καταιγίδα ώσπου μια μέρα ήρθε το κάλεσμα για το παιδικό πάρτι του ανιψιού μου. Εκείνο το πάρτι ήταν για μένα μια μεγάλη αποτυχία. Ο γιος μου βαριόταν διαρκώς με τα υπόλοιπα αγοράκια και δεν διασκέδαζε καθόλου με τα αγορίστικά τους παιχνίδια. Δεν του άρεσε τίποτα και ήθελε να φύγει. Έβαλε τα κλάματα, φώναζε, τσίριζε και δεν ήθελε με τίποτα να παίξει έστω και μόνος του με κάποιο από τα παιχνίδια του ανιψιού μου. Τότε ήταν που μου είπε «Θέλω να μου δώσεις την κούκλα μου!». Μην μπορώντας να τον καλμάρω του εξήγησα ότι δεν είναι η ώρα να παίξει με την κούκλα του. Άδικος κόπος. Ό,τι κι αν του είπα δεν τον ηρεμούσε. Ώσπου τελικά άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα από μέσα την κατάξανθη Μπάρμπι με το πλουμιστό της φόρεμα.

Ένιωσα όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου. Ψίθυροι και σχόλια χαμηλόφωνα ήταν ο απόηχος της χειρονομίας μου να δώσω στο παιδί την κούκλα. Οι άλλες μαμάδες με κοιτούσαν με μια συγκατάβαση και με μια ανείπωτη έκφραση σαν να μου λένε «Καλά τι έκανες;». Έγω όμως ούτε στιγμή δεν λύγισα κι ούτε μετάνιωσα που του έδωσα την κούκλα για να ηρεμήσει. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ψυχική υγεία του παιδιού μου. Θα κάνω τα πάντα για να το στηρίξω και να το βοηθήσω να ξεπεράσει τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει.

Πηγή: infokids.gr