Γονείς συναντούν μετά από 10 χρόνια τις νοσοκόμες που βοήθησαν το γιο τους
10 χρόνια πριν, ο Chad Kopfle είχε 10% πιθανότητες να ζήσει, εξαιτίας μιας σπάνιας πάθησης που είχε εκ γενετής.
Η Tracy Widmer και η Anne Marie Kohler ήταν δύο από τις νοσοκόμες που τον φρόντιζαν στην μονάδα εντατικής θεραπείας παιδιών στο νοσοκομείο της Φιλαδέλφεια κατά τις δύσκολες αυτές στιγμές.
Μια δεκαετία αργότερα, οι γονείς του Chad, Kelli και Mike, δεν ξέχασαν τις καλές και συμπονετικές αυτές νοσοκόμες, τώρα που ο γιος τους είναι ένα υγιές και όλο ενέργεια δεκάχρονο αγοράκι.
Η οικογένεια έδειξε την ευγνωμοσύνη της με μια επανένωση – έκπληξη με τις δύο νοσοκόμες στην εκπομπή Today, με αφορμή την εβδομάδα ευγνωμοσύνης προς νοσοκόμες, δίνοντας μια τεράστια αγκαλιά στις δύο γυναίκες που απάλυναν τον πόνο τους όσο ο γιος τους πάλευε να κρατηθεί στη ζωή.
Οι δύο γυναίκες, με δάκρυα στα μάτια, συνάντησαν τον Chad, που τις εξέπληξε δίνοντάς τους ένα μπουκέτο λουλούδια.
Ο Chad έπασχε από συγγενή διαφραγματοκήλη όταν γεννήθηκε, η οποία, σύμφωνα με τη μητέρα του, πίεζε τα όργανά του μέσα στο θώρακα, επηρεάζοντας, έτσι, το δεξιό του πνεύμονα. Έμεινε στο νοσοκομείο 318 μέρες και οι δύο αυτές νοσοκόμες ήταν μέλη μιας τεράστιας ομάδας νοσηλευτικού προσωπικού που ήταν δίπλα τους σε κάθε βήμα.
«Ήταν φίλες μας τη στιγμή που δεν είχαμε χρόνο για φίλους. Είναι δύσκολο ακόμα και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη που νιώθουμε για εκείνες.», είπε ο πατέρας.
Η μητέρα θυμάται κάθε συναίσθημα που ένιωθε, καθώς ο γιος τους ανάρρωνε αργά, αλλά σταθερά και ενώ οι γιατροί δεν τους είχαν δώσει ελπίδες. «Ο Chad ήταν 34ων ημερών όταν επιτέλους τον κράτησα στην αγκαλιά μου και όταν έγινε αυτό, έπρεπε ένας γιατρός και δύο νοσοκόμες να τον τοποθετήσουν στα χέρια μου», είπε. «Ήταν μαγική στιγμή. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, τα συναισθήματα με κατακλύζουν.»
Η δύο νοσοκόμες, επίσης, τους βοήθησαν με τις συμβουλές τους όταν πλησίαζε ο καιρός να επιστρέψουν σπίτι. «Μας έμαθαν τόσα πολλά και για αυτό και τα καταφέραμε όταν πήραμε τον Chad στο σπίτι.», είπε η μητέρα. «Μας μιλούσαν, μας έδειχναν και μας έλεγαν πράγματα με απίστευτη υπομονή καθημερινά, μέχρι να βεβαιωθούν ότι καταλάβαμε και γνωρίζαμε όλα όσα έπρεπε για τη φροντίδα του γιου μας.»
