Μετάφραση: Ελένη Μάνου

Σε αρκετές περιπτώσεις μία νέα μαμά πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά της λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού της. Δεν πρόκειται βέβαια να φέρει χρήματα στο σπίτι, αφού σε αρκετές περιπτώσεις πρέπει να πληρώσει νταντά για το μωρό- ωστόσο, χρειάζεται την ασφαλιστική κάλυψη υγείας για την ίδια και το παιδί.

Στην ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτων, η μαμά νιώθει τυχερή, καθώς σε αντίθεση με τις περισσότερες γυναίκες που γνωρίζει, θα έχει 3 μήνες άδεια μητρότητας, κατά τη διάρκεια των οποίων θα λαμβάνει όλο το μισθό της. Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού από το μωρό της προσπαθεί να επεκτείνει τη χρονική διάρκεια της άδειας της, άνευ αποδοχών αυτή τη φορά, προκειμένου να μείνει σπίτι με το μωρό αλλά δεν της δίνουν την έγκριση. Το ζητά ξανά. Δύο παραπάνω μήνες; Η απάντηση από την εταιρία που εργάζεται παραμένει αρνητική.

Έτσι, μια ημέρα του Ιουλίου, μαζεύει τα πράγματα του μωρού, μπαίνει στο μετρό και αφήνει το γιο της σ’ έναν βρεφικό σταθμό, κοντά στη δουλειά της. Στο μεσημεριανό διάλειμμα, μόλις που προλαβαίνει να επισκεφτεί το μικρό της στα πεταχτά και να επιστρέψει τρέχοντας στο γραφείο, που βρίσκεται δύο τετράγωνα μακριά.

Μόλις φτάνει στο βρεφικό σταθμό αντικρίζει έντρομη το γιο της στην αλλαξιέρα και την βρεφοκόμο να του παρέχει τις πρώτες βοήθειες. Το μωρό της πεθαίνει, δυόμιση μόλις ώρες από τη στιγμή που το άφησε για πρώτη φορά!

Το συγκεκριμένο άρθρο, της Amber Scorah, το οποίο εμφανίζεται στο New York Times“s Motherlode blog, έχει ήδη 2.000 σχόλια από τη στιγμή που αναρτήθηκε. Η ιστορία δεν αφορά στο μοιραίο λάθος της βραφοκόμου που τοποθέτησε το μωρό για ύπνο σε λάθος θέση, αλλά το φλέγον ερώτημα: Για ποιο λόγο η μητέρα αυτή έπρεπε να επιστρέψει στην εργασία της τη στιγμή που δεν ήταν έτοιμη να αφήσει το γιο της;

Σύμφωνα με την αρθρογράφο, μία νέα μαμά δεν θα έπρεπε να υποχρεώνεται να αφήσει το νεογέννητο της με μία ξένη γυναίκα στους τρεις μήνες αν η ίδια δεν νιώθει ότι μπορεί να το κάνει. Στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες, οι εργαζόμενες μητέρες δεν επιστρέφουν τόσο νωρίς στη δουλειά τους. Αξίζει να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα. Στον Καναδά η γονική άδεια είναι 52 εβδομάδες, με μερική πληρωμή του μισθού, στη Δανία 52 εβδομάδες με όλο το μισθό πληρωμένο, στη Γερμανία 14 μήνες με μέρος του μισθού, στην Ιταλία 5 μήνες με το 80% του μισθού.

Επίσης, σε αρκετές χώρες, όπως στις ΗΠΑ, δεν υπάρχει πρόνοια για τους μπαμπάδες, και σε όσες περιπτώσεις προβλέπεται γονική άδεια γι’αυτούς, αρκετοί δεν κάνουν χρήση του δικαιώματος τους γιατί φοβούνται τις επιπτώσεις στην καριέρα τους.

Επίσης, στις ευρωπαϊκές χώρες έχει παρατηρηθεί ότι οι μητέρες που παίρνουν μεγάλη γονική άδεια βλέπουν την καριέρα τους να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, με τους εργοδότες να θεωρούν αρνητικό το μεγάλο διάστημα απουσίας. Ωστόσο, αυτό δεν θα πρέπει να απασχολεί καμία μαμά μπροστά στα οφέλη που προσφέρουν στο παιδί τους: Τα βρέφη που ζουν μεγάλο χρονικό διάστημα με τη μητέρα τους έχουν συνήθως καλύτερη υγεία και οι μαμάδες που έχουν γονική άδεια μεγαλύτερη των 12 εβδομάδων συνήθως εμφανίζουν λιγότερα συμπτώμτατα κατάθλιψης.

Οι ΗΠΑ είναι η μοναδική ανεπτυγμένη χώρα που δεν εγγυάται την πληρωμή της νέα μητέρας κατά τη γονική άδεια. Έτσι, αρκετές μητέρες αναγκάζονται να επιστρέψουν νωρίς στην εργασία τους ακόμη και αν δεν είναι έτοιμες.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς γι’αυτό; Να λαμβάνουν υπόψη τους τα προγράμματα των υποψηφίων πολιτικών για τις γονικές άδειες και τα επιδόματα, που ανακοινώνονται κατά τις προεκλογικές περιόδους, και να πιέζουν όσο μπορούν προς τη λήψη μέτρων που θα βελτιώσουν τις συνθήκες αυτές.

Είναι στο χέρι των γονιών να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους.