Της Ζωής Κουρουνάκου

«Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που θυμάσαι.» Oscar Levant, 1906-1972, Αμερικανός πιανίστας

– Μαμά θυμάσαι όταν είχαμε πάει στην Τήλο και ανέβηκα στο γαϊδουράκι την Μάρθα;
– Μα ήσουν 2 χρονών, δεν μπορεί να το θυμάσαι αυτό!
– Αφού το θυμάμαι, το έχουμε και σε φωτογραφία! Θυμάμαι που κοιμηθήκαμε στην καμπίνα στο πλοίο και μου αγοράσατε το κουκλάκι τον Διαγόρα (το ονομάσαμε όπως το πλοίο)…
Και εκεί κάπου αρχίζει η συζήτηση για την Τήλο που έπαιζε με τους φίλους της, που πήγαμε στο πανηγύρι τον Δεκαπενταύγουστο, το μεγάλο τραπέζι στον κήπο, το αρνί που σουβλίσαμε και τα κατσικάκια που εισέβαλαν ξημερώματα στην αυλή και το σκυλάκι μας, τη Χαρά, που γάβγιζε για να τα διώξει αφού δεν έφευγαν που τους έριχνα νερό με το λάστιχο…
Είναι δικές της αναμνήσεις ή αυτά που έχει ακούσει από τις διηγήσεις μας τα επόμενα χρόνια; Είναι αναμνήσεις ή είναι οι φωτογραφίες που κοιτάζει συχνά στο ipad;

Στην ηλικία των πέντε θα περίμενε κανείς ότι η μνήμη περιορίζεται στους πολύ 12 μήνες αλλά αλίμονο, τα παιδιά θυμούνται τα πάντα! Θυμούνται λεπτομέρειες που εσύ δεν θυμάσαι! Και που δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθείς όσο και αν στύψεις το ενήλικο κουρασμένο μυαλό σου. Θα θυμηθεί την επίσκεψη στην σπηλιά, την κατάβαση στους καταρράκτες, εκείνον τον γάμο που είχατε πάει στη Λειβαδιά, τι της είπε ο Γιωργάκης στο παιχνίδι τους στις διακοπές, όλες τις τούρτες γενεθλίων όλων των φίλων της, τα βοτσαλάκια που μάζεψε πέρυσι, την πρώτη της βουτιά από το βράχο, τότε που χτύπησε το γόνατο της και είχε βάλει χανζαπλάστ και το είχε πάρει η θάλασσα…όλα τα θυμάται. Ακόμα και αυτά που δεν έχεις σε φωτογραφίες.
Και οι ιστοριούλες θα ειπωθούν πολλές φορές, ξανά και ξανά. Θα γίνουν viral στην οικογένεια, θα τις μάθουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι φίλοι, ίσως η δασκάλα και οι συμμαθητές, και θα επανέρχονται αραιά και που, μετά από καιρό, όταν θα το φέρνει η συζήτηση. Και η ανάμνηση θα παίρνει για άλλη μια φορά σάρκα και οστά και ας ήταν μόλις 3 ή 5 χρονών ακόμα. Και στις επόμενες διακοπές θα τραβήξεις βίντεο, πολλές φωτογραφίες, θα φτιάξεις αρχείο στο λάπτοπ με ντοκουμέντα και αποδείξεις για να τις έχει για πάντα και να θυμάται τις πρώτες διακοπές με τους γονείς και το σωσίβιο, το πρώτο μπάνιο με μπρατσάκια, το πρώτο μπάνιο μόνο με το «μακαρόνι», το πρώτο χωρίς καθόλου σωσίβια, μόνο με την μάσκα που θα εξερευνήσει τον βυθό.
Φωτογραφίες από όλα τα μέρη, χρονολογικά αρχειοθετημένες, με δύο εξωτερικούς σκληρούς back-up και καταγεγραμμένες μνήμες σε usb και CD, ώστε να μη χαθεί ποτέ όλη αυτή η συσσωρευμένη ανάμνηση.
Kαι κάπου εκεί παρακάτω όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει και όταν το παιδί πλέον δεν θα είναι παιδί και θα πηγαίνει διακοπές μόνο του, με την παρέα του και έπειτα με την δικιά του οικογένεια, θα θυμάται ότι έχει ξαναπάει στην Τήλο και θα χαμογελάει όταν θυμηθεί την Μαρίκα και τον Φώτη που χόρευαν στο πανηγύρι στο μοναστήρι και που κολλούσαν χαρτονομίσματα στο κούτελο του οργανοπαίχτη.
Θα το διηγηθεί στα δικά του τα παιδιά, στην γυναίκα του και στην παρέα του και μετά θα κατευθυνθεί προς εκείνη την παραλία με τα ωραία βοτσαλάκια που είναι ιδανικά για να κολυμπήσει και ο δικός του γιος.
Και όταν τα χιόνια στα μαλλιά κάνουν την επίσκεψη τους, κάτι φωτογραφίες σε ένα ξεχασμένο usb θα σε κάνουν να χαμογελάσεις και να επαναφέρεις εκείνες τις αναμνήσεις.
Ίσως και να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις:
– Θυμάσαι παιδί μου όταν είχαμε πάει στην Τήλο και είχες ανεβεί στο γαϊδουράκι την Μάρθα; Ήθελα να σου πω ότι δεν την έλεγαν Μάρθα. Δεν ξέρω καν αν ήταν θηλυκό ή αρσενικό το γαϊδουράκι. Σκέφτηκα ένα όνομα και στο είπα εκείνη την στιγμή. Είδα τη φωτογραφία παιδί μου και ήθελα να στο πω να γελάσουμε.»
Χαχαχαχαχχα…Το θυμάμαι μαμά…

Πηγή:brightsideofmom.gr