Συμβαίνει συχνά… και δημιουργεί προβλήματα, αντιθέσεις, παρεξηγήσεις. Η αγάπη είναι ίδια, αλλά η συμπεριφορά αλλάζει. Γιατί, αλήθεια, έχουμε την τάση να μη φερόμαστε, πάντα, με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά μας; Γιατί τα μεγαλώνουμε διαφορετικά; Τι μπορεί να κρύβει αυτό;
Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό…
Είναι διαφορετικό να γίνει κανείς γονιός στα 20 και διαφορετικό στα 35! Αλλιώς αντιμετωπίζει μια γυναίκα ένα παιδί όταν έχει μόλις βγει η ίδια από την εφηβεία και αλλιώς όταν έχει, ήδη, πάρει ένα δρόμο στη ζωή της, προσωπικά και επαγγελματικά, και έχει πίσω της ένα πλήθος εμπειριών. Παρόμοια, ανάμεσα σε δύο γέννες, η κάθε γυναίκα αποκτά διάφορες εμπειρίες που την κάνουν να αντιδρά διαφορετικά. Το φύλο του κάθε παιδιού παίζει, επίσης, σημαντικό ρόλο. Συνεπώς, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μη συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά μας. Τέλος, είναι ανθρώπινο να επηρεάζονται τα συναισθήματά μας από κάποια ομοιότητα, εξωτερική ή εσωτερική, με ένα από τα παιδιά μας.
Σε ορισμένες οικογένειες, υπάρχει μια τάση οι γονείς να είναι πιο αυστηροί με το πρωτότοκο παιδί και πιο επιεικείς με τα επόμενα. Σε άλλες οικογένειες μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο. Πάντως, το σύνηθες είναι να μη φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο στο πρώτο παιδί και στα μικρότερα.
Άλλωστε, με το δεύτερο ή τρίτο παιδί, βασιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό στην εμπειρία που έχουμε αποκτήσει από το πρώτο. Τέλος, η σχέση που θα αναπτύξουμε μαζί του θα εξαρτηθεί σημαντικά από την ανάγκη που θα νιώσουμε ότι έχει (π.χ., μια αρρώστια, μια αδυναμία).
Αυτό δείχνει, κατ” αρχήν, ότι είμαστε ικανοί ως γονείς να καλλιεργήσουμε μια ξεχωριστή σχέση με το κάθε μας παιδί, αντί να εδραιώσουμε αυστηρά και ανελαστικά πρότυπα από τα οποία δεν παρεκκλίνουμε καθόλου, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάσταση σχεδόν τυραννική. Από την άλλα μεριά, αντιμετωπίζοντας κάθε παιδί ξεχωριστά, του δίνουμε τη δυνατότητα να εξελιχθεί με το δικό του ρυθμό και τρόπο, ακολουθώντας την προσωπικότητα και τις ικανότητές του. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι θα υπάρχουν μέσα στην οικογένεια κάποιες βασικές αρχές ανατροφής που θα τηρούνται σε όλα τα παιδιά.
Αυτή η κατηγορία είναι συνηθέστατη σε ώρες έντασης με τα παιδιά. Σχεδόν πάντα, όμως, δημιουργεί ανησυχία. Κι αν, στο βάθος, έχουν έστω και λίγο δίκιο; Οι γονείς πρέπει να αναρωτηθούν μήπως άθελά τους έχουν παραμελήσει το ένα τους παιδί, μήπως έχουν δείξει περισσότερο ενδιαφέρον σε ένα άλλο, έστω και δικαιολογημένα (εξαιτίας μιας αρρώστιας, για παράδειγμα). Τότε, είναι καλύτερα να το παραδεχτείτε και να ζητήσετε συγνώμη. Αντίθετα, αν δεν συντρέχει κανένας τέτοιος λόγος, το πιθανότερο είναι να οφείλεται σε αδελφική ζήλεια. Είναι καλό να εξηγήσετε στα παιδιά σας πως το γεγονός ότι δεν τους φέρεστε πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οφείλετε στο ότι δεν είναι απόλυτα όμοια. Αν δεν μπορέσετε να βρείτε τη βαθύτερη αιτία αυτών των παραπόνων και συνεχίζονται, ίσως θα ήταν καλή ιδέα να συμβουλευτείτε ένα παιδοψυχολόγο.
