κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Επιστρέφω σπίτι. Με περιμένει έξω από την πόρτα. Αγκαλιά με τον Ντόντο της. Με παρακολουθεί να γονατίζω μπροστά της ζαλωμένη με σακούλες γεμάτες δώρα και χαμογελά. Χαμόγελο 18μηνης πριγκίπισσας, σοφής debutante στον άχαρα υπερκαταναλωτικό κόσμο των ενηλίκων. Πρώτο πακέτο ανάμεσα στα μικροσκοπικά της χεράκια: κούκλα με μεταξωτά πυρόξανθα μαλλιά, καταγάλανα μάτια και ροζουλί τουαλέτα. Μιλάει, γελάει, κλαίει, χορεύει, κοιμάται. Την αρπάζει απ’ το μαλλί και την πετάει μακριά. Δεν τη θέλει, δεν της αρέσει, δεν την καταλαβαίνει. Στα μάτια της μπορεί και να φαντάζει σαν την τέλεια αντίζηλο που θα κλέψει τη μαμά και τον μπαμπά αφήνοντάς την μόνη στο ίδιο σημείο, έξω από την πόρτα. Δεύτερο πακέτο κάτω από τα επικριτικά μάτια της: κάστρο γεμάτο κήπους, λουλούδια, πύργους, νεράιδες και ξωτικά. Το αρπάζει από τη βάση και το εκσφενδονίζει στο πλακόστρωτο. Δεν το θέλει, δεν της αρέσει, δεν το καταλαβαίνει. Δεν θέλει να ζήσει μέσα σ’ αυτό, δεν πιστεύει στις νεράιδες, δεν την τρομάζουν τα ξωτικά. Στον κήπο της έχει άλλωστε αληθινά λουλούδια και είναι η ίδια νεραϊδούλα. Τρίτο πακέτο μπροστά στα λιλιπούτεια ποδαράκια της: σπίτι ολάκερο με κουζινούλα, μπάνιο, μικροσκοπικά δωματιάκια και μεγάλους κρυστάλλινους διαδρόμους. Του ρίχνει μια ματιά και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το πανάκριβο οικοδόμημα μετατρέπεται σε συντρίμμια από το αδιάφορο βλέμμα της.
 Κοιταζόμαστε κατάματα. Δεν θέλει, λέει, άλλα παιχνίδια. Ούτε πανάκριβες κούκλες, ούτε παραμυθένια κάστρα, ούτε πολυτελείς βίλες σε συσκευασία μίνι χλίδας. Θέλει, λέει, μόνο τον Ντόντο της, εκείνο το λούτρινο γαϊδουροσκυλάκι που της είχε αγοράσει πέρυσι η μαμά για ένα ευρώ από κάποιο πανηγύρι. Ο Ντόντο κοιμάται και ξυπνάει μαζί της, ο Ντόντο τη συνοδεύει στις απογευματινές εξόδους της, ο Ντόντο τής κρατάει συντροφιά όταν η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν στη δουλειά. Η μαμά, λέει, είναι χαζή που κάθε λίγο και λιγάκι της κουβαλάει στρατιές παιχνιδιών προκειμένου να την κάνει ευτυχισμένη. Εκείνη είναι ευτυχισμένη όταν κάθονται οι δυο τους και λένε παραμύθια, όταν πετάει μέσα σε αληθινή κατσαρόλα αληθινά καρότα και αληθινές πατάτες, όταν γαργαλιούνται στο κρεβάτι, όταν κυνηγιούνται στον κήπο, όταν στροβιλίζονται αγκαλιασμένες στο πάτωμα του σαλονιού. Και όταν ο Ντόντο, του ενός ευρώ από το πανηγύρι, βρίσκεται δίπλα της. Ασχημούλικος, αθόρυβος, αμίλητος και πιστός στην άποψη εκείνη που χρόνια τώρα υποστηρίζει ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από πολλά παιχνίδια για να είναι ευτυχισμένα. Έχουν ανάγκη μόνο από πολλή πολλή αγάπη κι από έναν… Ντόντο!

Πηγή: www.talcmag.gr