Της Παναγιώτας Γκολέμη

Ο γιος μου είναι 15 μηνών. Ένα μωρό σαν όλα της ηλικίας του, πρόσχαρος, εξερευνητής των πάντων γύρω του, του αρέσει το παιχνίδι στο νερό και τελευταία αποπειράται να αλληλεπιδράσει με άλλα παιδάκια, όπως εκείνος μπορεί και ξέρει. Όλα καλά ως εδώ. Η εξαίρεση πάνω του βρίσκεται στο αριστερό του ματάκι που σαν να «λοξοδρομεί» κάπως προς τα έξω, τόσο αμυδρά που κι εμείς ως γονείς αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι. Ο παιδοφθαλμίατρος συνέστησε να κλείνουμε το καλό μάτι μια ώρα την ημέρα, ώστε να «εκπαιδευτεί» το άλλο. Προμηθευτήκαμε αυτά τα ειδικά patches για τα μάτια και κάθε απόγευμα που βγαίνουμε βόλτα -είναι σημαντικό να κοιτά μακριά- του το φοράμε, ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού.

Βεβαίως, όλα τα παιδάκια είναι από τη φύση τους περίεργα και συχνά μας ρωτούν «τι έπαθε το μάτι του;», ή «πού χτύπησε;» ή ακόμα «γιατί του το βουλώθατε;». Στην αρχή λέγαμε ότι χτύπησε, αλλά αυτό μάλλον τρόμαζε ως απάντηση, οπότε πλέον απαντούμε ότι τον έχουμε ντύσει πειρατή.

Τίποτα δε μου έκανε εντύπωση από την εμπειρία μας ως εδώ, μέχρι που άρχισα να ανταποκρίνομαι σε γονείς και μη, και να απαντώ στις ερωτήσεις τους. Συχνά κοιτάνε το μικρό κι εμάς ίσια στα μάτια, μερικές φορές μάλιστα νομίζω ότι από κάπου γνωριζόμαστε, δεν πάει καν ο νους μου στο patch. Κοιτούν διαπεραστικά, επίμονα, με περιέργεια και έκπληξη, λες και μαντεύουν πως ο μικρός συμμετείχε ως τζιχαντιστής βομβιστής σε πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση. Κι αφού κοιτούν, κι αφού εμείς αποφεύγουμε τη βλεμματική επαφή μαζί τους, μάλλον νομίζουν ότι δεν τους βλέπουμε και πλησιάζουν περισσότερο, σπρώχνοντας το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ προς το μέρος μας ή σέρνοντας ένα-δυο παιδιά από το χέρι. Μας ρωτούν γιατί του έχουμε κλείσει το μάτι, σπάνια με ύφος σχετικής συμπόνιας ή αφέλειας, συχνότερα με άκρατη περιέργεια και μερικές φορές με αποδοκιμαστικό τρόπο-ναι, φταίμε εμείς! Αυτό συμβαίνει όποτε πάμε βόλτα, κάθε φορά, και συνήθως όσοι ρωτούν θέλουν να ακούσουν λεπτομέρειες.

Δεν εκπλήσσομαι πια από την αντίδραση των μεγάλων, ωστόσο δε γίνεται να μην προβληματίζομαι. Σκέφτομαι πως εκτιθέμεθα, πως ζούμε σε μια καθημερινότητα που την αποτελούν και άνθρωποι με κάποια διαφορετικότητα- όταν οι συνθήκες τους επιτρέπουν να κυκλοφορήσουν και να κάνουν τις δουλειές τους ή μια βόλτα. Έχουμε δει, για παράδειγμα, ανθρώπους σε αμαξίδια, τυφλούς, άλλους με κάποιο είδος νοητικής υστέρησης, ή ίσως να έχουμε μες στις οικογένειές μας ανθρώπους με τέτοιες δυσκολίες.

Σήμερα, που έχουμε πρόσβαση στην πληροφορία, σε όση θέλουμε και όποτε θέλουμε, σήμερα δηλαδή που γνωρίζουμε κάποια πράγματα παραπάνω για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται σε πολλά που για εμάς είναι αυτονόητα… επιμένουμε να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε και να ρωτάμε, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους άλλους, χωρίς καμία συναίσθηση του πώς μπορεί να βιώνει ένας γονιός τη διαφορετικότητα, σημαντική ή όχι. Αν ήταν κάτι πράγματι σοβαρό, πώς θα έπρεπε να αντιδρώ σε κάθε ερώτηση; Αν το παιδί μου καταλάβαινε, πώς θα ένιωθε; Τα άλλα παιδιά τι παράδειγμα παίρνουν; Και, τέλος, πόσοι από εμάς θα δείχναμε ένα παιδί που απλώς κάτι μας ξενίζει πάνω του και θα ρωτούσαμε τους γονείς του;

Πηγή: protagon.gr