Της Σίσσυς Παπαδάκη

«Ας φανταστούμε» γράφει ο New Yorker «ότι σε μία πόλη έχει ξεσπάσει μια επιδημία που σκοτώνει παιδιά. Και υπάρχουν δύο σχετικά με αυτή την επιδημία νέα, ένα καλό και ένα κακό. Το καλό νέο είναι ότι βρέθηκε το αντίδοτο της ασθένειας που θα σώσει τα παιδιά. Το κακό νέο είναι ότι οι άνθρωποι της πολιτείας αυτής είναι μέλη αίρεσης που δεν πιστεύει στη χημεία και στα φάρμακα και αρνείται την αντιβίωση!».
Παρόμοια επιδημία, ευτυχώς, δεν έχει ξεσπάσει. Όλο και περισσότερα παιδιά όμως πεθαίνουν στις ΗΠΑ, μια χώρα αναπτυγμένη, πλούσια, πρωτοπόρα σε πολλούς τομείς. Φεύγουν το πρωί για το σχολείο και το μεσημέρι είναι νεκρά από τις σφαίρες ενός συμμαθητή τους. Ενός άλλου παιδιού το οποίο στη σχολική του τσάντα έκρυβε ένα από τα πολλά πολλά όπλα που βρίσκονται σπίτι του, στο σπίτι του γείτονα, σχεδόν παντού γύρω του.

Οι πρόσφατες δολοφονίες στο κολλέγιο του Όρεγκον δεν ήταν ένα έκτακτο περιστατικό. Ήταν, όπως γράφει το Newsweek, η 45η φορά το 2015 που ακούστηκαν πυροβολισμοί και δολοφονήθηκαν άνθρωποι μέσα σε σχολεία. «Πια αν σε ρωτήσει κάποιος αν άκουσες για το μακελειό σε σχολείο, αναρωτιέσαι σε ποιό από όλα τα μακελειά αναφέρεται», λένε τα μέλη των οργανώσεων Moms Demand Action for Gun Sense και Everytown for Gun Safety οι οποίες έδωσαν στις δημοσιότητα έναν χάρτη με όλα τα μακελειά στα σχολεία από το 2013 μέχρι σήμερα: 142 μέσα σε δύο μόνο χρόνια!
Αν κοιτάξει κανείς 20 χρόνια πίσω οι πυροβολισμοί σε σχολεία φτάνουν τους 387. Κάθε φορά η Αμερική σοκάρεται, ξανασοκάρεται και ξανασοκάρεται, αλλά, πέρα από μερικά, ανεπαρκή όπως φαίνεται, μέτρα ασφαλείας, τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει.

Το ζήτημα είναι πολιτικό, τόνισε, με αφορμή τις δολοφονίες στο Όρεγκον, ο πρόεδρος Ομπάμα. Πλησιάζοντας στο τέλος και της δεύτερης, και τελευταίας, θητείας του έμοιαζε απελπισμένος που δεν κατάφερε να ελέγξει τους φανατικούς της οπλοκατοχής.
«Παρότι δεν είμαστε η μόνη χώρα με ψυχοπαθείς έτοιμους να βλάψουν άλλους ανθρώπους, είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, «είμαστε η μόνη προηγμένη χώρα στον κόσμο που βιώνει τέτοιες μαζικές δολοφονίες κάθε λίγους μήνες.

Τα περιστατικά αυτά έχουν καταστεί ρουτίνα, όπως έχουν γίνει και οι ομιλίες μου για το θέμα αυτό. Εχουμε αναισθητοποιηθεί απέναντι στα περιστατικά αυτά, όπως στο Κολουμπάιν, το Μπλάκσμπεργκ, το Τούσον, το Νιούταουν, το Ορόρα και το Τσάρλστον. Δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να έχουν τόσο εύκολη πρόσβαση σε όπλα.
Οφείλουμε να πολιτικοποιήσουμε το θέμα. Παρ’ όλα αυτά, το Κογκρέσο συνεχίζει σκοπίμως να εμποδίζει την ψήφιση νόμων που θα δυσχέραιναν την αγορά όπλων. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται αυτό; Πρόκειται για πολιτική επιλογή.
Απόψε, όσοι από εμάς έχουν την τύχη να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους λίγο πιο σφιχτά, καθώς θα σκεφτόμαστε όσους δεν θα μπορέσουν να το κάνουν, ζητώ από τον αμερικανικό λαό να σκεφτεί τρόπους για να πείσουμε τον πολιτικό κόσμο της χώρας μας να αλλάξει τους νόμους αυτούς και να σώσει έτσι ζωές. Να επιτρέψει σε νέους ανθρώπους να ζήσουν».

Σιγά μην αλλάξουμε τους νόμους επειδή υπάρχουν μερικοί τρελλοί: απαντούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. «Συμβαίνουν κι αυτά» ήταν η αντίδραση του Τζεμπ Μπους στις δολοφονίες στο Όρεγκον, ενώ ο έτερος Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ πρότεινε σα λύση στο πρόβλημα το να οπλοφρούν και οι δάσκαλοι! Οι οργανώσεις υπερ της οπλοκατοχής παραμένουν πανίσχυρες. Επίσης πάρα πολλοί είναι, όπως μας έδειξε και ο Μάικλ Μουρ στην ταινία για το μακελειό στο κολλέγιο Κολομπάιν το 1999, εκείνοι που αρνούνται να αποχωρισθούν το οπλοστάσιό τους γιατί «έτσι προστατεύουν τους καλούς από τους κακούς», γιατί «παρόμοιες απαγορεύσεις περιορίζουν την ελευθερία των Αμερικανών και έρχονται σε αντίθεση με το Σύνταγμα», γιατί «μια τέτοια απόφαση θα έδειχνε έλλειψη σεβασμού στις αμερικανικές (εξ ορισμού υγιείς) παραδόσεις».

Το παράδοξο είναι πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που τάσσονται με τόσο φανατισμό υπέρ της οπλοκατοχής, δηλαδή δεν νιώθουν δέος στην πιθανότητα να σκοτώσουν και, άρα, δεν νιώθουν κανέναν σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και δεν διδάσκουν τίποτα τέτοιο στα οπλισμένα παιδιά τους, γίνονται Pro Life όταν η κουβέντα έρχεται στις εκτρώσεις, ακόμα και μετά από βιασμό ή για ιατρικούς λόγους. Ίσως επειδή οι οργανώσεις Pro Choice, υπέρ του δικαιώματος μιας γυναίκας να αποφασίσει μόνη της αν θα αποκτήσει παιδί, δεν έχουν χορηγούς τόσο ισχυρούς όσο οι έμποροι όπλων.