Της Ρομίνας Ξύδα.

Όταν ο Βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ έγραφε ότι “οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι αλλά όχι ηλίθιοι, ηλίθιοι γίνονται με την εκπαίδευση” θα πρέπει να είχε κατά νου κάτι τύπους σαν τους υπουργούς παιδείας Αριστείδη Μπαλτά και Νίκο Φίλη.
Αυτούς που ως σωτήριες επεμβάσεις στο ανάπηρο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας αποφάσισαν ο μεν την κατάργηση της αριστείας και ο δε την επάνοδο των δημόσιων “μπάτσων” στις εξετάσεις των ιδιωτικών σχολείων. Να” ναι καλά ο κύριος Φίλης!

Με γύρισε χρόνια πίσω, στην εποχή όπου στο πληρωμένο ιδιωτικό σχολείο όπου φοιτούσα έσκαγαν κάθε χρόνο οι μπάτσοι των δημοσίων _ έτσι τους αποκαλούσαμε οι αδαείς μαθητές_ για να μας εξετάσουν ή πιο ορθά για να εξετάσουν τους ημιμαθείς πληρωμένους καθηγητές μας που άλλη δουλειά δεν έκαναν από το να μας βάζουν καλούς βαθμούς. Έρχονταν πάντα χαράματα με το κόμπλεξ καθρεφτισμένο στο βολεμένο πόστο τους και την πένα τους έτοιμη να κατακρεουργήσει ακόμη και το πιο ψαγμένο γραπτό. Δεν διόρθωναν σκέψεις. Διόρθωναν λέξεις. Δεν έκοβαν σκράπες. “Έκοβαν” φαντασία. Δεν έψαχναν για “μαθητές-γάτους” αλλά για “μαθητές-παπαγάλους”.

Ήταν στις εξετάσεις της τρίτης λυκείου όταν στο γραπτό μου η αναγραφή της λέξης “νησί” αντί για εκείνη της λέξης “νησάκι” όπως αναγραφόταν στην βίβλο του υπουργείου παιδείας μου στέρησε δύο βαθμούς και ήταν εκείνη κιόλας η στιγμή που κατάλαβα το απύθμενο κόμπλεξ των εξεταστών του δημοσίου. Θυμάμαι την πληρωμένη φιλόλογο μου να αφρίζει από το κακό της και να εκσφενδονίζει στον “δημόσιο μπάτσο” την φράση “μαθημάτων αναγκαιότατον τα κακά απομαθείν” (σ.σ. Το πιο αναγκαίο μάθημα είναι να ξεμαθαίνεις τα κακά). Θυμάμαι την απάντηση του δημόσιου μπάτσου: “Έτσι το λέει το βιβλίο, έτσι πρέπει να το γράψει! Το παιδί αυτό δεν αξίζει το 20”. Θυμάμαι τον μεγάλο καβγά που ακολούθησε και την ακόμη μεγαλύτερη αγκαλιά εκείνης της πληρωμένης καθηγήτριας που έκλεισε μέσα της εκτός από την αδικημένη μορφή μου το δίκαιο μιας εκπαίδευσης στην πιο προχωρημένη της μορφή: “Τα δικά μου παιδιά θα πετύχουν κύριε δημόσιε. Γιατί θα τα κάνω όλα τα υπόλοιπα εκτός από παπαγάλους!” Τα δικά της παιδιά πέτυχαν σε αντίθεση με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας που επί σειρά ετών κατακρεουργούσαν οι άσκοπες μεταρρυθμίσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων και που σήμερα τα όρνια της αριστεράς αδημονούν να κατασπαράξουν.

Αντί να διορθώσουν τα τραγικά κενά των δημόσιων σχολείων “διορίζουν” μπάτσους στις εξετάσεις των ιδιωτικών. Αντί να ρίξουν μια ματιά στους πίνακες των επιτυχόντων στις πανελλήνιες, η πλειονότητα των οποίων προέρχεται από ιδιωτικά σχολεία, βάζουν στο μάτι και στο στόχαστρο τα παιδιά των ιδιωτικών. Αντί να καταργήσουν το σύστημα της βαθμοθηρίας και της παπαγαλίας, “ψηφίζουν” πρακτικές που συμβάλλουν ακόμη περισσότερο στην διόγκωση και την διαιώνισή τους. Αντί να ανοίξουν τις πύλες των πανεπιστημίων σε όλους τους υποψήφιους _ όπως γίνεται λόγου χάρη στα περισσότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης _ και να διαχωρίσουν την ήρα από το στάρι πετώντας έξω τους “παραλίες” στο πρώτο κιόλας έτος, χαϊδεύουν τα κεφαλάκια των αιώνιων φοιτητών. Αντί να οικοδομήσουν την δημόσια εκπαίδευση από το μηδέν, υποβιβάζουν τεχνηέντως την δουλειά των ιδιωτικής. Αντί να προσπαθήσουν να απολέσουν από μέσα τους το ζιζάνιο του κομπλεξισμού, το διασπείρουν σε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς.

Και μια απλή ερώτηση: αν στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια όλα γίνονται επί πληρωμής τότε για ποιον ακριβώς λόγο οι φωστήρες της αριστεράς στέλνουν τα τέκνα τους σε ιδιωτικά σχολεία και όχι στο δημόσιο της γειτονιάς; Ξέρω. Το ερώτημα θα παραμείνει αναπάντητο. Όπως ακριβώς και το μέγεθος της ασύλληπτης ιδεοληψίας τους, του πνευματικού τους μπάχαλου και του απύθμενου κομπλεξισμού τους…

Πηγή: protothema.gr