Της Ελένης Μάνου
Ήμουν 14 ετών όταν ανακάλυψα ότι η μητέρα μου διάβαζε το ημερολόγιο μου. Θύμωσα πολύ. ένιωσα εκτεθειμένη και ευάλωτη γιατί θυμάμαι ότι την προηγούμενη ημέρα είχα εκδηλώσει τις εφηβικές μου ανησυχίες και είχα περιγράψει πόσο διαφωνώ με τη μαμά μου και τους γελοίους κανόνες της. Ξέρετε, το πρότυπο για ένα κορίτσι στην εφηβεία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν τα πράσινα μαλλιά, οι χοντρές μπότες και η επιθυμία να καπνίζει τσιγάρα στις τουαλέτες του σχολείου.
Τώρα, ως γονιός ενός εφήβου, βρέθηκα σε μία παρόμοια κατάσταση όσον αφορά το κινητό του γιου μου. Να το διαβάσω ή να μην το διαβάσω; Αυτό είναι το ερώτημα. Και τώρα που είμαι ενήλικας και θυμάμαι πόσο ευάλωτη είχα αισθανθεί όταν η μητέρα μου διάβασε τα μύχια μυστικά μου, υπάρχει μόνο μία ξεκάθαρη απάντηση…
Θα το διαβάσω!
Και υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο νιώθω άνετα με την απόφαση μου να κάνω το Σέρλοκ Χολμς όταν αφορά στα παιδιά μου και τις ηλεκτρονικές τους συσκευές και αυτός είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ηλεκτρονικές συσκευές. Όταν έγραφα οργισμένη στο ημερολόγιο μου δεν είχα όλο τον κόσμο στα δάχτυλα μου, ούτε είχα τη δυνατότητα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους 500 «κοντινούς» μου φίλους μέσω των social media. Τώρα πλέον είναι όλα διαφορετικά.
Όταν τελικά υποκύψαμε και αγοράσαμε στο γιο μας το πρώτο του κινητό smartphone, είμασταν πολύ συγκεκριμένοι με τους κανόνες που έπρεπε να ακολουθήσει. Η εξήγηση ήταν η εξής:
«Αυτό είναι ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο ανήκει στον πατέρα σου και σε εμένα. Μπορείς να το χρησιμοποιείς για να επικοινωνείς και να παίζεις παιχνίδια αρκεί να είσαι συνεπής και να τηρείς του κανόνες που πρέπει αναφορικά με τους βαθμούς, τις εξωσχολικές σου δραστηριότητες και τις απαιτήσεις του σχολείου. Θα ελέγχω το περιεχόμενο του τηλεφώνου τακτικά. Να γνωρίζεις ότι κάθε μήνυμα και ανάρτηση στο Snapchat και στο Instagram θα το παρακολουθεί η μητέρα σου. Αν δεν νιώθεις άνετα με το γεγονός ότι θα βλέπω κάτι που έχεις γράψει ή αναρτήσει δημόσια, καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου. Από τη στιγμή που δεν είναι δική σου ιδιοκτησία, το χρησιμοποιείς και θα το πάρω πίσω αν δεν είσαι συνεπής στα μαθήματα σου».
Έχοντας συζητήσει εκ των προτέρων τα παραπάνω με τον γιο μου, ο έλεγχος του κινητού θεωρήθηκε λιγότερο «εισβολή στην ιδιωτική ζωή» και περισσότερο «Θέλω να βεβαιωθώ ότι εσύ και οι φίλοι σου δεν θα μπείτε σε προβλήματα». Επίσης, υπάρχουν και κάποια άλλα θέματα που θα προτιμούσα να συζητήσω μαζί του πριν προκύψουν. Αν βρίσκομαι στην πρώτη γραμμη και διαβάζω τα μηνύματα και τις συζητήσεις, μπορώ να του μιλήσω κατ΄ιδίαν και να συζητήσω οτιδήποτε μαζί του αντί να τον αφήσω να τα συζητήσει με τους μάγκες φίλους του.
Δεν είναι ότι δεν εμπιστεύομαι το γιο μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εμπιστεύομαι όλους τους άλλους. Και αν δώσω στο παιδί μου πλήρη πρόσβαση στην παγκόσμια τεχνολογία χωρίς καθοδήγηση τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.
Δεν υπάρχει δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή κατά την ψηφιακή εποχή, κυρίως όταν τα παιδιά μπορούν να μοιράζονται τα πάντα με ολόκληρο τον κόσμο πατώντας απλά ένα κουμπί. Τώρα, τι θα έκανα αν το αγόρι μου έγραφε το προσωπικό του ημερολόγιο και το κρατούσε κρυμμένο στην ντουλάπα; Αυτό δεν θα το διάβαζα ποτέ!
