Της Ρομίνας Ξύδα

Συμβαίνει κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς εποχή. Ψυχολόγοι παντός καιρού να ξεφυτρώνουν μέσα σε οθόνες, πάνω σε περιοδικά, πλάι σε χριστουγεννιάτικα έλατα με πολύχρωμα φωτάκια και πελώριες μπάλες και με ύφος περισπούδαστου μαϊντανού να μας ενημερώνουν πως δεν πρέπει να λέμε ψέματα στα παιδιά μας ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης. Πως το αθώο αυτό ψεύδος είναι ικανό να χαλάσει σε βάθος χρόνου την σχέση μας με το παιδί, να εξαϋλώσει την εμπιστοσύνη, να σβήσει την πίστη, να συνθλίψει την ειλικρίνεια. Στο ίδιο χωράφι περισπούδαστων μαϊντανών φυτρώνουν και κάποια “βλίτα” με το ταμπελάκι του ειδικού, τα οποία επιστρατεύουν όλα τα αποθέματα του φτωχού μυαλού τους και της ελλειμματικής πένας τους προκειμένου να μας… διδάξουν τον ακριβή τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να προβούμε στην αποκάλυψη της μεγάλης αλήθειας. Γράφουν κι άλλες σοφίες, όπως για παράδειγμα ότι η ιστορία του Άγιου Βασίλη αποτελεί μία καλή ευκαιρία για να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το ψέμα, πως η “ρομαντική ψυχούλα” πολύ θα πληγωθεί αν μάθει την αλήθεια από τον κολλητό στο σχολείο κι όχι από τη μαμά στο σπίτι κι ότι θα πρέπει να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένες για έναν ορυμαγδό ερωτήσεων οι οποίες ενδέχεται να διαρκέσουν μία… ολόκληρη ζωή!

Έλεος! Μόνο αυτή η λέξη αρμόζει απέναντι σ” όλη αυτή την ανοησία των “ανειδίκευτων ειδικών” με την άχρηστη πληροφορία και την υπαίθρια νοοτροπία. Μόνο αυτή η παράκληση ταιριάζει στις στεγνές ψυχές τους και στα παραγεμισμένα με άπειρους τόνους στατικότητας μυαλά τους. Μόνο αυτή η ικεσία είναι ικανή να τους θυμίσει ότι κάποτε υπήρξαν και οι ίδιοι παιδιά και πως αν δεν τα κατάφεραν να υπάρξουν δεν ευθύνεται γι” αυτό η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Τι είναι αυτό που σε κάνει παιδί; Η εμφάνιση; Το μπόι; Ο τρόπος που μιλάς; Τα τραγούδια που ακούς; Οι σκέψεις που κάνεις; Τα συναισθήματα που νιώθεις; Ή ότι έχεις ακόμα τη δυνατότητα να τα νιώθεις; Μάλλον το τελευταίο, και γι” αυτό τον απλούστατο λόγο, εγώ πιστεύω στον Άγιο Βασίλη κι ακόμη περισσότερο πιστεύω πως όταν η εικόνα του εκλείψει ως οντότητα από τα μάτια των παιδιών μου δεν θα αφήσει πίσω της μπαρμπούτσαλα ψυχολογικών κενών αλλά το γεμάτο, ατόφιο, πολύτιμο κι αναντικατάστατο μήνυμα της αγάπης. Της αγάπης που όλα μπορεί να τα κουβαλήσει, της αγάπης που όλα μπορεί να τα υποστεί, της αγάπης που πετάει σε έλκηθρα για να σε συναντήσει και τρυπώνει από καμινάδες για να σε δει να χαμογελάς. Της αγάπης που σίγουρα θα” ρθει, που αναμφισβήτητα θα τα καταφέρει, που βεβαιότατα σου αξίζει, που αναμφίβολα δικαιούσαι.

Το ακούτε κι εσείς μαμάδες που ξεφυτρώνετε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, ήτοι σαν γαστερόποδα πνευμονοφόρα μαλάκια, απειλώντας ενίοτε τα μικρά σας πως “αν δεν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης δεν θα σου φέρει δώρο…”; Με ποιο δικαίωμα μετατρέπετε τον Άγιο Βασίλη σε τιμωρό και ποιος σας είπε ότι υπάρχουν κακά παιδιά; Όχι. Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Κακοί μεγάλοι υπάρχουν. Πελώριοι, κάκιστοι ενήλικες που διδάσκουν σε μικρούς ανθρώπους λάθος συμπεριφορές, άσχημους τρόπους, χείριστη γλώσσα και μια κατάπτυστη ζωή τίγκα στην τιμωρία. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να τ” αντιληφθείτε, πόση εορταστική αύρα για το εμπεδώσετε και πόσο πιπέρι στο στόμα για να μην το επαναλάβετε ποτέ;

Συμβαίνει κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς εποχή… Να ξεχορταριάζω από τον κήπο των Χριστουγέννων μας κάθε λογής “μαϊντανό”. Κι ύστερα, να μαζεύω σε μια μεγάλη σακούλα όλα τα “σαλιγκάρια” της γειτονιάς. Και λίγο αργότερα, να στολίζω με δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες φωτάκια ολόκληρο το σπίτι. Και πιο μετά, να φτιάχνω δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες κουλουράκια για τους φίλους, τους συγγενείς, τους γνωστούς και τους άγνωστους. Και τα βράδια, να κάθομαι οκλαδόν κάτω από το δέντρο μαζί με τις λατρείες της ζωής μου και να τους αφηγούμαι δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ιστορίες για το μεγάλο ταξίδι του Άγιου Βασίλη: “Ναι, σας λέω! Τώρα ξεσκονίζει το έλκηθρο του. Και σε λίγο θα το φορτώσει με εκατομμύρια δώρα για όλα τα παιδιά! Κι πιο μετά θα πετάξει πάνω απ” τα σύννεφα κι ανάμεσα στ” αστέρια, κι αργότερα, όταν όλοι κοιμούνται, θα τρυπώσει στα σπίτια, θα πιει μια κούπα γάλα, θα τσιμπήσει ένα μελομακάρονο, θα χαϊδέψει τη μεγάλη του κοιλιά και θ” αφήσει τα δώρα σας εδώ ακριβώς. Όχι, σας λέω! Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Μόνο κακοί ενήλικες υπάρχουν. Είναι αυτοί που έπαψαν να πιστεύουν στη μαγεία των Χριστουγέννων…”