Της Ρομίνας Ξύδα

Θα” θελα που λες να “σουν μαζί μας κι ας μην σε γνώρισα ποτέ. Να σου” λεγα πως η αυτοκτονία δεν είναι λύση αλλά καταστροφή. Να σ” έπειθα πως κάποτε θα γελάς δυνατά για τους απελπισμένους έρωτες της εφηβείας και πως ο έρωτας αξίζει περισσότερο για τις πληγές που αφήνει μέσα μας και πάνω μας. Θα” θελα να σου δείξω τις δικές μου εφηβικές φωτογραφίες, τότε που ήμουν μια στρουμπουλή έφηβη που “τρεχε σαν κι εσένα στα γυμναστήρια και που με την ψυχή στο στόμα και τα βαράκια στα χέρια έλιωνε τα άχρηστα κιλά της. Θα” θελα να σου πω για τον πατέρα που ποτέ δεν με κατάλαβε πέφτοντας στο κενό της ανυπαρξίας του, για τους θρυλικούς καβγάδες με την μάνα μου, για τους μεγάλους που είναι ανίκανοι να μπουν και να κατανοήσουν μια παιδική ψυχή. Θα” θελα να σου μιλήσω για τους φίλους που με πρόδωσαν, για τους εχθρούς που με πήγαν μπροστά, για τους δασκάλους με νοημοσύνη παπαγάλου, για το σύστημα που “πετάει” έξω τους ευαίσθητους και αγκαλιάζει τα κτήνη. Θα” θελα να σου απαριθμήσω τις μεγάλες μου ήττες, τα ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα, τα τεράστια τούνελ μέσα στα οποία πέρασα καιρό αναζητώντας λίγο φως. Θα” θελα να σου δείξω το φως. Να σε πείσω ότι υπάρχει, ακόμη κι αν όλα γύρω σου φαντάζουν μαύρα κι άραχνα. Θα” θελα να σε πάρω από το χέρι και να πάμε μια βόλτα μέχρι την παραλιακή, εκεί κοντά στα σπίτια μας. Να καθίσουμε στην άμμο, να χαζεύουμε τα καράβια και να συμφωνήσουμε ότι το ταξίδι της ζωής δεν είναι στοίχημα αλλά υποχρέωση. Θα” θελα να σε πείσω πως όλα τα μπορείς ακόμη κι αν όλα τα χάσεις. Να σου πω ότι η ζωή είναι μπροστά κι όχι πίσω ούτε πάνω. Να σε οδηγήσω σε ιστορίες ανθρώπων που πάλεψαν σκληρά για την ανάσα τους τις στιγμές που η τελευταία δραπέτευε άτσαλα από μέσα τους. Θα” θελα να σου συστήσω την άνοιξη και το καλοκαίρι, ο χειμώνας είναι άλλωστε μακριά. Να σου πω “αν έχεις τόσο σοβαρό πρόβλημα φύγε από το σπίτι σου αλλά όχι απ” τη ζωή”. Θα” θελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω, στην στιγμή που αποφάσισες να βουτήξεις από τον πέμπτο στο κενό και να σου φωνάξω “Όλα θα πάνε καλά. Μην το κάνεις!” Θα” θελα όλοι εμείς οι μεγάλοι να μπορούμε να διαβάζουμε την απόγνωση σε παιδικά κι εφηβικά μάτια πριν αυτά κλείσουν για πάντα. Θα” θελα κανένα παιδί στον κόσμο να μην σκεφτεί να τον εγκαταλείψει τόσο άδικα, τόσο ξαφνικά. Θα” θελα να μην μεγαλώνουμε μέσα μας για να μην λησμονούμε το μέγεθος της τραγικότητας που ορίζει η εφηβεία μας. Τώρα, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι: “Γιατί ρε Αφροδίτη;”