Της Ρομίνας Ξύδα
Πες μου στ” αλήθεια. Πότε άρχισε η δική σου ζωή;
Πες μου, σε ικετεύω. Ίσως και να συμπίπτει με το δικό μου ξεκίνημα, όχι εκείνο που μ” έφερε στον κόσμο, αλλά εκείνο που “γέννησε” δυο κόσμους ξεχωριστούς: το γιο μου και την κόρη μου. Εγώ τότε γεννήθηκα. Ξανά και ξανά. Πιο πριν δεν με θυμάμαι ή μάλλον δεν θέλω να με θυμάμαι. Δεν αγαπούσα πιο πριν, δεν ήξερα πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις με την δική σου αγάπη κι όχι με την αγάπη κάποιου άλλου. Πίστευα πως μόνο όταν αγαπιέσαι είσαι δυνατός, δεν γνώριζα πως όταν αγαπάς γίνεσαι ανίκητος.
Βαριόμουν τους ανθρώπους πιο πριν. Τους ασυντόνιστους με το δικό μου σύμπαν, εκείνους που μιλούσαν μια γλώσσα “διαφορετική”. Καμία προσπάθεια κατανόησης, καμία δεύτερη ευκαιρία, κανένα περιθώριο διαλόγου. Εσείς, παιδιά μου, με μάθατε ν” ανοίγω τ” αυτιά μου στο ανήκουστο, να κατανοώ τ” ακατανόητο, να χωνεύω τ” αχώνευτο, να δικαιολογώ τ” αδικαιολόγητο, να δίνω δεύτερες ευκαιρίες στην πρώτη στραβή και “συγνώμες” στα μεγάλα λάθη.
Κουραζόμουν εύκολα πιο πριν. Δεν ήξερα να πολεμάω, δεν ήθελα ευθύνες, δεν σήκωνα βάρη. Την πάρτη μου μόνο, κι αυτή, κάποιες στιγμές, ασήκωτη μου έπεφτε. Εσείς, μικρά μου, μ΄ αρπάξατε απ” το μαλλί και με κάνατε παντοδύναμη, γυναίκα ικανή ν” αντέξει τα πάντα και να σηκώσει τα πολλά. Θηλυκό μ” αρσενικό σθένος γεννημένο από δυο μικροσκοπικά κορμάκια που σε θέλουν δίπλα τους όρθια, δυνατή κι ευτυχισμένη.
Φοβόμουν πολύ πιο πριν. Ένα μυαλό εγκλωβισμένο σε θάλασσες αμφιβολιών, ένας κόσμος χωμένος σε υπόγεια καχυποψίας, μια ζωή φυλακισμένη σε αμέτρητες φοβίες. Γλωσσού και δειλή, τσαμπουκάς και “κότα”, μάγκας και κουτσαβάκι. Κι ύστερα, μετά από εσάς, σίγουρη για τα “όχι” μου, περήφανη για τα “ναι” μου, θαρραλέα κι επιτέλους ελεύθερη. Σαν από θαύμα έπαψα να εκλογικεύω το συναίσθημα, να ζυγίζω το όνειρο, να βάζω τα πλάνα μου σε μικροσκόπιο και το “αύριο” σε καλούπια.
Με πολεμούσα άγρια πιο πριν. Μου φαίνονταν λίγα όσα έκανα, ελάχιστα όσα κατόρθωνα να κάνω. Ήθελα να” μαι πρώτη παντού. Έξυπνη, όμορφη, αρεστή, ένα καζάνι γεμάτο από πτυχές τελειότητας και περγαμηνές αριστείας. Κι ύστερα, φέρατε την αποσυμπίεση κι αργότερα την ισορροπία και πιο μετά το κατόρθωμα του να μ” αγαπάω για τα λίγα μου, να μ” αποδέχομαι για τα στραβά μου, να με χαϊδεύω για τις ατέλειές μου και να με λατρεύω για τα πάθη μου.
