Η Γ. και η μικρή της αδερφή Π. βρίσκονται στο δωμάτιό τους και παίζουν. Κάποια στιγμή ακούγονται φωνές. Οι φωνές γίνονται τσιρίδες και οι τσιρίδες κλάματα. Πηγαίνω προς το δωμάτιό τους. Η μικρή Π. έχει στεναχωρηθεί επειδή η Γ. δεν της δίνει να παίξει με εκείνο το πορτοκαλί το μπουκαλάκι που βγάζει σαπουνόφουσκες, ενώ το δικαιούται αφού το δικό της έχει χαλάσει. Για μια στιγμή σκέφτομαι «Αχ, τι μεγάλη φασαρία για ένα τόσο μικρό και ασήμαντο θέμα. Μακάρι να είχα τα προβλήματά τους…» και αποφασίζω να μην εμπλακώ στον καυγά. Η μόνη μου αντίδραση να τις κοιτάξω και απλώς να χαμογελάσω.
Όμως το σύμπαν αποφάσισε να μου δώσει ένα μάθημα γι” αυτή μου την αντίδραση. Η μικρή Π. με κοιτάει μέσα από το χεράκια της με τα οποία είχε καλύψει το πρόσωπό της για να κλάψει και μου λέει «Όχι…«. Σηκώνει το δείκτη της και τον κουνάει αριστερά-δεξιά προς το μέρος μου. «Όχι, δεν είναι αστείο. Μην γελάς«.
Χαστούκι.
Δυνατό.
Πόνεσε.
Ήταν αλήθεια αυτό που είπε. Μεγάλη αλήθεια. Το γεγονός ότι εμένα μου φάνηκε αστείο ένα τέτοιο θέμα, δεν μου έδινε κανένα δικαίωμα να γελάσω, αφού γι” αυτήν ήταν πολύ σημαντικό εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ναι, σίγουρα, δεν συγκρίνεται με τα άλυτα παγκόσμια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας την παρούσα φάση, αλλά εδώ μιλάμε για το σεβασμό στα συναισθήματα κάποιου τη στιγμή εκείνη που τα βιώνει.
Αλήθεια, πόσες είναι εκείνες οι φορές που έχει έρθει κάποιος δίπλα σου ενώ είσαι στεναχωρημένος, θλιμμένος, απελπισμένος και το μόνο πράγμα που σου έχει πει είναι «Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο… Να δεις που σε λίγο καιρό θα το έχεις ξεχάσει…» Ναι, ίσως, αλλά τι γίνεται τώρα; Εδώ και τώρα αυτό που νιώθω είναι ΑΥΤΟ και πρέπει να το σεβαστείς και να συγχρονιστείς μαζί μου, αλλιώς εκπέμπουμε απλά σε διαφορετικά μήκη κύματος και απλά, δεν με ακούς. Δεν με ακούς πραγματικά και δεν νοιάζεσαι πραγματικά γι” αυτό που νιώθω και γι” αυτό που έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή. Γιατί να πρέπει να προσπεράσω, να χλευάσω, να ντραπώ επειδή θέλω να διαμαρτυρηθώ, να θυμώσω, να στεναχωρηθώ, να πονέσω ή να κλάψω; Δεν ανήκουν και αυτά μέσα στη γκάμα των συναισθημάτων τα οποία πρέπει να απελευθερώσω και να εκφράσω, αλλά και να μάθω να χειρίζομαι;
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα εκραγώ, θα δακρύσω, θα πονέσω και κάποιος προσπαθήσει να υποβιβάσει τα συναισθήματά μου, να με κάνει να γελάσω και να ξεφύγω από αυτό που πραγματικά νιώθω ανάγκη να κάνω εκείνη τη στιγμή, θα ακολουθήσω τις οδηγίες της μικρής (και σοφής) Π.: Θα κουνήσω τον δείκτη μου αριστερά-δεξιά μπροστά του και με σοβαρό ύφος θα του πω «Όχι. Μην γελάς. Δεν είναι αστείο.»
Όταν μία τετράχρονη σου παραδίδει μαθήματα συναισθηματικής νοημοσύνης.
