Της Ήρας Ανδρέου
Πρωινό στη δουλειά. Με το γραβατωμένο παρ” ολίγον golden boy στο διπλανό γραφείο να μου τριβελίζει νεύρα και μυαλό για όλα τα δεινά που περιμένουν εμένα και τα παιδιά μου. Είναι το ίδιο παρ” ολίγον golden boy που πριν από λίγο καιρό με συμβούλευε να στείλω τα “φράγκα” μου στο εξωτερικό, να τα βάλω σε θυρίδα ή να τα θάψω σε μια γωνιά του κήπου για να μην μου τα πάρουν οι κακοί Έλληνες.
Είναι το ίδιο μούτρο που πριν από λίγους μήνες καυχιόνταν για τα “μαύρα” χιλιάρικα από την δεύτερη και την τρίτη και την τέταρτη δουλειά του υπό την ιδιότητα του “βισματωμένου δουλευταρά”. Είναι η ίδια γλοιώδης φάτσα που στις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων υποστήριζε με πάθος ότι “οι μισοί πρέπει να απολυθούν γιατί είναι άχρηστοι” και οι άλλοι μισοί να πυρποληθούν επειδή είναι “αντίθετοι” από την θέση της εργοδοσίας. Είναι το ίδιο “βρωμόστομα” που από την μέρα της επικράτησης του δημοψηφισματικού “όχι” ξερνά κι άλλο δηλητήριο, κι άλλο τρόμο, κι άλλο μίσος: “Ξέρεις τι θα πάθεις τώρα; Δεν θα” χεις φαγητό να ταΐσεις τα παιδιά σου, δεν θα” χεις ρούχα να τα ντύσεις, δεν θα” χεις σχολεία να τα στείλεις, δεν θα” χεις σπίτι να τα κοιμήσεις, δεν θα” χεις δύναμη να τα μεγαλώσεις. Θα τρώτε με δελτία, θα πίνετε με δελτία, θα ζείτε και θα αναπνέετε με δελτία. Ξέχνα τις διακοπές, ξέχνα τα χαμόγελα, ξέχνα την ζεστασιά, ξέχνα τις παραλίες, ξέχνα τα νησιά, ξέχνα το κρέας, ξέχνα τα ψάρια, ξέχνα τα ταξίδια, ξέχνα τον ίδιο σου τον εαυτό…”
Η παραπάνω τρομολαγνεία δεν σταματά ποτέ. Κάθε μέρα ψέλνει την ίδια θλιβερή λειτουργία με τροπάρια εμπνευσμένα από την “βούτα” και την υποταγή της δικής του βολεμένης ζωούλας που είχε όλα τα καλά του θεού: και παχυλό μισθό, και χλιδάτες διακοπές και ξέπλυμα ονείρων και αμέτρητα δάνεια, τους τόκους των οποίων θα πλήρωναν κάποτε τα δικά μου και τα δικά σου παιδιά.
Ε, “όχι” ρε μεγάλε. Χίλιες φορές “όχι”. Κι αν δεν το πήρες ακόμη χαμπάρι θα στο επαναλάβω για ακόμη μία φορά μπας και το εμπεδώσεις: Τους πολλούς δεν τους νοιάζει πλέον να χάσουν τρία καλοκαίρια όταν χρόνια τώρα παγώνουν μέσα στο πιο άγριο καταχείμωνο. Τους πολλούς δεν τους απασχολεί αν τα παιδιά τους τρώνε κρέας μία φορά την εβδομάδα, φτάνει να μην τους συμπεριφέρονται σαν γουρούνια. Τους πολλούς δεν τους απασχολεί αν δεν μπορείς να βγάλεις τα διαμάντια σου από την θυρίδα όταν όλη τους η ζωή έχει μετατραπεί σε άνθρακα. Οι πολλοί δεν δίνουν μία αν θα βουλιάξουν οι διακοπές σου, αν θα βγάλεις τα βλαστάρια σου από το ιδιωτικό, αν θα μετακομίσεις από τα βόρεια στα δυτικά προάστια κι αν θα φας φακές αντί για φαγκρί, όπως ακριβώς δεν ένοιαζε κι εσένα πώς διάολο έφερναν χρόνια τώρα βόλτα την “μίζερη” ζωούλα τους.
Κι αν εμένα δεν με ακούς, καθάρισε το κερωμένο από το βόλεμα τύμπανο σου κι άκου τα παιδιά: Το 85% των νέων που σ” αυτό το δημοψήφισμα σου βροντοφώναξαν δημοκρατικά “Όχι” και το επίσης 85% των φοιτητών που κουνώντας σου το κεφάλι αρνητικά σε παρακάλεσαν με ευγένεια ψυχής να σκάσεις! Ναι. Αυτό ακριβώς. Να κάτσεις στην γωνίτσα σου, αξιολύπητε αστέ, και να βγάλεις τον σκασμό! Τώρα μίλησαν τα παιδιά και τώρα, σ” αρέσει δεν σ” αρέσει, θα τα ακούσεις. Γιατί στο παιχνίδι του χθες έχασες τον γύρο για το σήμερα και αποκλείστηκες από το δικό τους αύριο. Η παρτίδα για την πατρίδα ανήκει πλέον στα παιδιά. Στα δικά μου και στα δικά σου!
