Της Ρομίνας Ξύδα
Είσαι 65 ετών. Έχεις φέρει στον κόσμο 13 υγιέστατα παιδιά κι έχεις κρατήσει στην αγκαλιά σου 7 εγγόνια. Αν μη τι άλλο είσαι τυχερή κι ευλογημένη. Στα 65 σου χρόνια αποφασίζεις ότι θέλεις κι άλλα παιδιά. Υποβάλλεσαι σε τεχνητή γονιμοποίηση, τρυπιέσαι, καταναλώνεις του κόσμου τις ορμόνες και πριν από λίγες μέρες φέρνεις στον κόσμο τετράδυμα _ τρία αγόρια και ένα κορίτσι _ τα οποία αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε θερμοκοιτίδα και έχουν “καλές πιθανότητες επιβίωσης”. Αν μη τι άλλο είσαι αγνώμων και ζαμανφουτίστρια. Στην πιο πρόσφατη δήλωσή σου είπες πως “Όλοι πρέπει να ζουν τη ζωή που επιθυμούν να ζήσουν” κι ότι δεν σε νοιάζει τι σκέφτεται για σένα ο κόσμος. Ξέρεις, ούτε κι ο κόσμος νοιάζεται για σένα. Τι θα πιεις, αν θα φας, πως θα ντυθείς, με ποιον θα κοιμηθείς και που θα ξυπνήσεις. Αλίμονο όμως αν ο κόσμος δεν νοιαζόταν για το φυσιολογικό. Κι εσύ, γλυκιά μου δεν είσαι φυσιολογική. Ούτε μάνα είσαι. Είσαι απλά ένα ματαιόδοξο θηλυκό που αρνείται να αποδεχθεί ότι γέρασε, μία “βαλσαμωμένη” teenager με την βαριά κατάρα ενός επικινδύνου μπεμπεδικισμού. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τέσσερα μωρά δίνουν μάχη με την ζωή τους, επειδή απλά στην κάρφωσε να τα φέρεις στον κόσμο, κι όλος ο πλανήτης εύχεται μέσα από την καρδιά του να επιβιώσουν. Και πες ότι επιβιώνουν. Πώς θα μεγαλώσεις, στα 70 σου κοντά χρόνια, τέσσερα παιδιά; Με τι κουράγιο, με τι αντοχές, με τι όνειρα και με ποιες δυνάμεις; Τα ρώτησες ποτέ αν γουστάρουν να έχουν για μάνα μια γιαγιά; (ναι καλή μου, είσαι πλέον γιαγιά). Αν τα πειράζει να μην μπορείς να τρέξεις μαζί τους, να παίξεις μαζί τους, να κυλιστείς στο πάτωμα μαζί τους, να τα κατανοήσεις, να τα παρακολουθήσεις, να τ” ακολουθήσεις; Όχι, βέβαια. Αυτά για σένα είναι ψιλά γράμματα. Εσύ απλώς ήθελες να γίνεις γεροντομαμά παλεύοντας στήθος με στήθος με το μεγαλύτερο σου φόβο: τα γεράματα. Ξέρεις με ποια “ηρωίδα” παραμυθιού είσαι φτυστή, καλή μου; Με την Γκόθελ, την “μητριά” της Ραπουνζέλ που την έκλεψε από την πραγματική της μάνα μόνο και μόνο για να μείνει για πάντα νέα αγγίζοντας συχνά πυκνά τα “μαγικά” της μαλλιά. Το ξέρεις το τέλος του παραμυθιού, καλή μου; Μια μέρα, ο φίλος της Ραπουνζέλ της έκοψε τα “μαγικά μαλλιά” και η Γκόθελ εξαφανίστηκε μόνη, αβοήθητη και γριά. Γιατί στα παραμύθια, όπως ακριβώς και στην πραγματική ζωή, ο καθένας γεύεται το φινάλε που του αξίζει…
