Της Αλίκης Τσάση

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν παχύσαρκη. Δεν είναι ότι είχα κάποιο πρόβλημα υγείας, αυτός ήταν ο σωματότυπός μου. Το πάλευα αρκετά μέσα μου, για να μην με νοιάζει, αλλά τελικά το υπερβολικό μου βάρος, με ενοχλούσε πολύ.

Και τότε, γεννήθηκε η κόρη μου.

Ζύγιζα πάνω από 90 κιλά και έπρεπε να φοράω 46 νούμερο παντελόνι. Τρόμαξα. Φαντάστηκα μια ζωή που δεν θα ήμουν σε θέση να τρέξω με την κόρη μου όταν θα έτρεχε. Φαντάστηκα ότι θα έπρεπε να φοράω ντεμοντέ ρούχα από καταστήματα που πουλούν xx large ρούχα. Φαντάστηκα τον άντρα μου να με βλέπει αηδιαστική και τους άλλους να με αποφεύγουν.
Τότε, ξεκίνησα να γυμνάζομαι και να τρώω υγιεινά. Πριν καλά καλά το καταλάβω, ζύγιζα 75 κιλά κι είχα ύψος 1,68. Μου άρεσε που ήμουν σε φόρμα, μπορούσα να τρέξω και δεν είχα κανένα πρόβλημα με το να τρώω υγιεινά.

Τα τελευταία τρία χρόνια, όμως, έχω αποκτήσει ξανά βάρος. Το σώμα μου είναι δύσκαμπτο. Νιώθω κουρασμένη και υποτονική. Και το χειρότερο απ’ όλα: δεν μπορώ να χαρώ τίποτα με την κόρη μου, η οποία είναι τώρα επτά χρονών.

Και αυτή με παρατηρεί. Το διερευνά. Θέλει να ξέρει γιατί είμαι τόσο πολύ «μεγαλύτερη» από τον μπαμπά. Θέλει να μάθει γιατί το στομάχι μου είναι τόσο «ζουληχτό».

Πώς να της πω ότι όλα αυτά τα χρόνια, το άγχος της δουλειάς και η ανατροφή μιας οικογένειας με ανάγκασαν να παραμελώ τον εαυτό μου; Πώς μπορώ να εξηγήσω ότι είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω γυμναστική τα βράδια; Ότι δεν έχω το χρόνο να τρώω υγιεινά; Κι ότι όλα αυτά, είναι απλά δικαιολογίες; Και τι γίνεται με τη χειρότερη ερώτηση όλων, «Μαμά, γιατί είσαι χοντρή;»

Είναι μια ερώτηση που μου κάνει συχνά, χωρίς να θέλει να με πληγώσει.

Να της πω ότι αυτό συμβαίνει όταν τρως πάντα πρόχειρο φαγητό; Όταν επιλέγεις να κάνεις κραιπάλες παρακολουθώντας τηλεόραση αντί απλά να τσιμπήσεις κάτι ελαφρύ; Ότι όταν είσαι αγχωμένη ή στενοχωρημένη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φας ό,τι βρεις μπροστά σου ενώ παρακολουθείς ταινίες; Να της πω ότι τα γονίδιά μου είναι απλά εναντίον μου στο θέμα βάρος;

Όχι. Όχι, γιατί αυτά είναι τα δικά μου προβλήματα – προβλήματα που ένα 7χρονο, δεν θα έπρεπε να έχει να αντιμετωπίσει. Και δεν θα ήθελα να πιστέψει ότι όλοι οι υπέρβαροι άνθρωποι είναι απλά άρρωστοι, όπως ήμουν εγώ. Ωστόσο, η περιέργεια της κόρης μου με οδήγησε να παραδεχτώ κάποια πράγματα. Ξέρω γιατί έχω αποκτήσει βάρος. Ξέρω ότι δεν είμαι χαρούμενη με το να είμαι εκτός φόρμας. Δεν μιλάμε πλέον για φυσική εμφάνιση, αλλά για τον τρόπο που αισθάνομαι, και ας το παραδεχτώ: Νιώθω χάλια.

Οι ερωτήσεις της, όμως, έχουν εμπνεύσει δικές μου ερωτήσεις – Πώς μπορώ να είμαι πάλι σε φόρμα; Τι πρέπει να κάνω; Και τώρα, ξέρω τις απαντήσεις. Τώρα είναι η ώρα να τις εφαρμόσω και να δώσω το καλό παράδειγμα στην κόρη μου, να ζήσω μια υγιή ζωή και να μπορώ να τρέξω μαζί της στην παιδική χαρά.

Ξέρω ότι ακούγεται σαν να είμαι σκληρή με τον εαυτό μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει για το μέγεθος μου και τη φυσική εμφάνιση τόσο, όσο για την υγεία μου και για το ότιαυτός είναι ο μόνος τρόπος να μάθω την κόρη μου να φροντίζει κι η ίδια τον εαυτό της.

Ξεκινώντας αυτή μου την προσπάθεια προς την βελτίωση θέλω να πω ένα «ευχαριστώ» σε όσους μου θύμισαν τι αξίζω ασχέτως με το τι μέγεθος είμαι…

Πηγή: themamagers.gr