«Η νύχτα είναι τόσο όμορφη,
τα λουλούδια κοιμήθηκαν
και το φως του ήλιου χάνεται.»
Νεφέλη – 3 ετών

Της Ντιάνας Δεμέστιχα,

Καθώς διαβάζω το μικρό, αυθόρμητο ποιηματάκι της κόρης μου, σκέφτομαι πόσο ξεχάσαμε να παρατηρούμε την ομορφιά γύρω μας. Κοίταξα για λίγη ώρα με τα δικά της μάτια, τα φώτα μέσα στη νύχτα που φαίνονταν πιο λαμπερά, τα λουλούδια που είχαν κλείσει τα πέταλά τους και ναι φαίνονταν σα να βυθίστηκαν σε ύπνο και ο ήλιος που χάνονταν μπροστά μας αφήνοντας τις τελευταίες νότες χρωμάτων στον ουρανό.

Γιατί δεν τα παρατήρησα πριν…; Ρώτησα τον εαυτό μου και η ερώτηση αυτή με έκανε να νιώσω λύπη…

Βυθιστήκαμε σε σκέψεις, αγωνίες και προβλήματα και ξεχάσαμε να ζούμε τις στιγμές. Ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά. Κι όμως αυτά τα μικρά πλασματάκια έρχονται αναπάντεχα να μας το θυμίσουν. Η αθωότητα, η ξεγνοιασιά, η πίστη στο ανέφικτο, στο μαγικό… ξαφνικά θυμάσαι πόσο σου έλειψαν και αναρωτιέσαι τι συνέβει και χάθηκαν. Τι κρατάμε και τι χάνουμε; Τη θέση τους πήρε η συνεχής πίεση χρόνου, ο στεγνός ρεαλισμός και η αγωνία για το αύριο. Γίναμε πιο πραγματιστές και πιο «πεζοί», εγκλωβιστήκαμε στον καθωπρεπισμό και χάσαμε σταδιακά την ταυτότητά μας.

Ρώτησα τον εαυτό μου για τα θέλω μου… τα όνειρά μου.
Απόρησα… δυσκολεύτηκα να τα κατονομάσω και όταν το έκανα, πρόβαλα όλες αυτές τις αμφιβολίες αλλά και πολλά εμπόδια που δεν με άφησαν να φτάσω στον στόχο μου. Αν θέσεις όμως την ίδια ερώτηση σε ένα παιδί, δεν θα σταματήσει να μιλάει και να σου αφηγείται όλα αυτά που θέλει να κάνει στη ζωή του κι αν εσύ ο μεγάλος, κάποια στιγμή το σταματήσεις εξηγώντας του ότι κάτι από αυτά που ονειρεύεται είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί, θα σε κοιτάξει παράξενα και θα σε κάνει να αισθανθείς ότι έκανες λάθος που παρενέβαλες τη δική σου λογική στον παιδικό συνειρμό του.

Σκέφτηκα πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν μπορούσαμε να κρατήσουμε κάτι από τον παιδικό μας εαυτό. Κάτι που θα γινόταν για μας έμπνευση, δύναμη, κίνητρο, που θα μας γέμιζε χρώμα και δεν θα μας άφηνε να γίνουμε «γκρίζοι» και μονότονοι. Ίσως αν κρατούσαμε λίγη από την παιδικότητά μας, να ήμασταν και πιο ειλικρινείς στις σχέσεις μας. Θα ήμασταν πιο ανοιχτοί, θα μιλούσαμε ευθέως για ότι μας απασχολεί αντί να αναλωνόμαστε σε ανούσιες συζητήσεις χωρίς να θίγουμε αυτά που μας καίνε.

Ίσως θα πρέπει να βρούμε το χρόνο και το χώρο να επικοινωνήσουμε με αυτό το παιδί μέσα μας, αυτό το παιδί που ποτέ δεν έπαψε να ζητάει, να ονειρεύεται, να πεισμώνει, ν’αντιδρά και να μας ασκεί αυστηρή κριτική: «Δεν σε αναγνωρίζω», «Πώς έγινες έτσι;». Η συμφιλίωση με αυτό το παιδί ας γίνει στόχος μας γιατί η φωνή αυτού του παιδιού που ήμασταν, δεν σβήνει όσα χρόνια και να περάσουν.

Ας του δώσουμε την αξία που του αναλογεί αντί να το σιωπούμε και να το απαξιώνουμε.

Πηγή: brightsideofmom.gr