Προσπαθώντας να παραμείνω παιδί…
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Είμαι ένα μικρό παιδί. Μπορεί κι εσύ να είσαι κοντά στην ηλικία μου, μπορεί να πέρασες κάποτε από αυτή και τώρα να είσαι ένας ώριμος και μεγάλος άνθρωπος. Είμαι ένα μικρό παιδί που τώρα ανοίγει τα φτερά του προσπαθώντας να πετάξει ψηλά, θέλοντας να ζήσει και να γευτεί τις χαρές της ζωής. Κι όμως, αντί να απολαμβάνω τη χαρά της ηλικίας μου, να χαίρομαι τη νιότη μου και να ανθίζω όπως ένα λουλούδι, καλούμαι να αντιμετωπίσω τη σκληρότητα της ζωής, αναγκάζομαι να αναζητήσω μία καλύτερη ζωή, να βρω μία ρανίδα φωτός μέσα σε ένα σκοτάδι. Αναγκάζομαι να βιώσω την κτηνωδία του πολέμου, της προσφυγιάς….
Προσπαθώ να βρω λίγο φως μέσα σε όλη αυτή τη λασπουριά που υπάρχει γύρω μου. Μπορεί αύριο να ζήσω, μπορεί και πάλι το κορμί μου να ανασυρθεί και να ξεβραστεί σε κάποια στεριά, μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Όλα είναι τόσο μετέωρα και μερικές φορές τώρα που ξεχειλίζει η αγωνία της καρδιάς μου σε ένα χαρτί, σκέφτομαι πόσο σκληρή και άδικη μπορεί να είναι με ένα μικρό παιδί η ζωή. Ένα παιδί που πληρώνει τα λάθη των άλλων, που χρεώνεται τα μίση των άλλων, που απλώς αφήνεται έρμαιο στην κρίση των άλλων,των ‘’μεγάλων’’. Γιατί αυτή είναι η κυριαρχία των ‘’μεγάλων’’ κι εγώ; Ένα μικρό παιδί που απλώς υπόκειμαι στη βούλησή τους.
Θέλω, μερικές φορές, να κρυφτώ, να χαθώ από την ασκήμια αυτού του κόσμου. Κι όμως, μέσα σε όλη αυτή την ασχήμια, δε σταματώ να πιστεύω ότι η ελπίδα θα ανθίσει ξανά, το αύριο θα καλυτερεύσει. Μα πάνω από όλα, πιστεύω ότι η ανθρωπότητα θα υποστεί ένα ‘’ξύπνημα’’, θα αφυπνιστεί η συνείδησή της και τα παιδιά της ηλικίας μου και άλλοι τόσοι άνθρωποι που χάθηκαν να είναι ένα νεκροταφείο για τη συνείδησή της.
Συγγνώμη, κόσμε, που μίλησα για μένα και σας έβγαλα από το φόβο μου και την ανυπαρξία μου. Δε θέλω να μιλήσω πολύ, δεν είχα τέτοιο σκοπό. Απλώς, να, κύλησαν τόσο αυθόρμητα οι λέξεις από την καρδιά μου σε ένα χαρτί. Μη στεναχωριέστε, δε σας κουράζω άλλο. Θα μπορούσα να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου αναπαυτικά, αλλά ίσως αύριο ξεβραστώ κι εγώ σε κάποια στεριά… ποιος ξέρει… Καληνύχτα κόσμε…
