Της Τζένη and the Boy
«Αν χρειάζεται θάρρος για να είσαι κυρία, τότε είσαι η πιο μεγάλη κυρία» λέει ο Λούκυ Λουκ στην Καλάμιτι Τζέιν όταν την συναντάει σε μια από τις ιστορίες του Γκοσινί που εκτυλίσσεται κάπου στην νότια Ντακότα.
Με κάποιο τρόπο μέσα από τον Λούκυ Λουκ την Καλάμιτι Τζέιν τη θαύμαζα αφού ήταν η μόνη γυναίκα που είχε γίνει θρύλος της άγριας Δύσης και είχε καταφέρει να την σέβονται και οι επικίνδυνοι ντεσπεράντος.
Μπορεί να μην μένω στο Yellow Stone City ή σε κάποια άλλη πόλη του Φαρ Ουέστ αλλά όταν βγαίνω βόλτα με το boy και το καροτσάκι, η Νέα Σμύρνη μου θυμίζει λίγο από Νότιο Ντακότα και μου φέρνει στο μυαλό σκηνές της άγριας Δύσης όπως τις διάβαζα ( και τις διαβάζω ακόμα ) μέσα από τον Λούκυ Λουκ!
Ξεκινώντας από το σπίτι νομίζω ότι πρέπει να διασχίσω την έρημο Μοχάβε ενώ μαίνεται η μάχη με τους Ινδιάνους, προσπαθώντας να περάσω τον δρόμο αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι μπροστά σε ένα κοπάδι με άγριους βίσωνες και λουφάζω στην άκρη του πεζοδρομίου με το boy στο καρότσι περιμένοντας να περάσει το λεφούσι που επιδεικτικά με αγνοεί.
Έπειτα φτάνοντας στην διάβαση πεζών αντιλαμβάνομαι ότι οι Ινδιάνοι έχουν κόψει τις επικοινωνίες και έχουν ανατινάξει τις γέφυρες οπότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα αφού παρκαρισμένα αυτοκίνητα έχουν κλείσει την διάβαση πεζών συχνά με τα αλάρμ αναμμένα για να δώσουν μήνυμα σε όποιον θέλει να περάσει να περιμένει γιατί μια δουλίτσα έχουν εδώ δίπλα και επιστρέφουν, βρε αδελφέ…
Έτσι προσπαθώ με ελιγμούς να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο ανάμεσα από αυτοκίνητα, λεωφορεία, μηχανάκια και παντός είδους τροχοφόρα, αντιμετωπίζοντας παρόμοιες δυσκολίες όπως αυτές που θα συναντούσε η Καλάμιτι Τζέιν όταν διέσχιζε με το άλογό της την Μοχάβε προσπαθώντας να αποφύγει τα άγρια κοπάδια, τους Ινδιάνους, τη βροχή από βέλη ή να βρει τον δρόμο της μέσα από τις ανατιναγμένες γέφυρες!
Με αυτά και με άλλα απελπίστηκα με τις καθημερινές εικόνες του Φαρ Ουέστ στην πόλη μου, άσε που φοβήθηκα κιόλας ότι το boy κάποια στιγμή θα μου το χτυπήσει αν κάτσω παθητική και άπραγη, ενώ από τον ίδιο θέλω να διεκδικεί και να μην φοβάται να υπερασπιστεί αυτό που είναι σωστό, και βγήκα στη μάχη. Ζήτησα από έναν φίλο να μου τυπώσει αυτοκόλλητα με την φράση «είμαι γαϊδούρι, παρκάρω όπου βρω» και βγήκα να υπερασπιστώ όχι μόνο το δικαίωμα που έχει το αγόρι στην ασφαλή μετακίνηση αλλά και τους υπόλοιπους κατοίκους του δήμου μου που δεν μπορούν να μετακινηθούν με ασφάλεια, τις άλλες μαμάδες, τους παππούδες, τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα…
Η πόλη ανήκει σε όλους και οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους πρέπει να είναι πάνω από τις λαμαρίνες και την ευκολία του ενός και κυρίως στην πόλη οφείλουμε να δίνουμε χώρο και προτεραιότητα στους πεζούς αυτά τουλάχιστον πρέπει να ισχύουν στον πολιτισμό αλλιώς ζούμε σε ένα παρόμοιο κόσμο με αυτόν της άγριας δύσης και αφήνουμε τους Απάτσι να ανατινάξουν τις γέφυρες και τους Ντεσπεράντος να τελειώσουν με το πιστολίδι και μετά περνάμε με την ευχή να παραμείνει το κεφάλι μας στην θέση του.
Επειδή η Καλάμιτι Τζέιν με έχει εμπνεύσει στην επόμενη εκτύπωση των ετικετών «Είμαι γαιδούρι, παρκάρω όπου βρω», θα βάλω και υπογραφή «Καλάμιτι Τζένη». Παραγγελίες δεκτές όποιος ενδιαφέρεται ας κάνει σήματα καπνού από το απέναντι βουνό. Η αποστολή δωρεάν με ταχυδρομικά περιστέρια!
Από το Yellow Stone της South Dakota – σύνορα με Π.Φάληρο,
Καλάμιτι…Τζένη & the boy
Πηγή: brightsideofmom.gr
