Έπειτα από πολύ καιρό βρήκα το θάρρος (επειδή ακόμη κλαίω κάθε φόρα που τα σκέφτομαι), να σας περιγράψω τη δίκη μας περίπτωση, ελπίζοντας πως θα βοηθήσω κάποιες μαμάδες και κυρίως αγέννητες ψυχούλες.

Έμεινα έγκυος με την πρώτη προσπάθεια, μέσα Ιούνη του 2013. Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες (εξάντληση, ανορεξία, ζαλάδες, αναιμία) αλλά τίποτα μπροστά σε αυτά που ακολούθησαν μετά το αρχικό υπερηχογράφημα της εγκυμοσύνης.

Μια δύσκολη εγκυμοσύνη

Επισκεφτήκαμε το γιατρό (πιστοποιημένος και με μεγάλη εμπειρία) όλο χαρά να μάθουμε το φύλο του μωρού. Η αυχενική (11 εβδομάδων) ήταν ένα εξωπραγματικό νούμερο 6,3! Η pap a, επίσης άσχημο νούμερο άλλα λόγω της υψηλής αυχενικής, το σύστημα δεν τη λάμβανε υπόψιν. Πιθανότητα για τρισωμία 1:9! Η πρώτη απάντηση του γιατρού ήταν 70% πρέπει να ρίξουμε το μωρό μας, το «κοριτσάκι» μας όπως μας ενημέρωσε (υποψιαζόταν σύνδρομο turner, όχι down γιατί είχε ρινικό οστό). Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας… Εκεί που περιμέναμε να δούμε αν θα αγοράσουμε ροζ ή γαλάζια ρουχαλάκια, ξαφνικά βρεθήκαμε να συζητάμε αν θα ρίξουμε το μωρό ή αν αυτό θα μοιάζει με τους νάνους των τσίρκων (κυριολεκτώ). Αφού μας ενημέρωσε για τις πιθανές επιπλοκές, προχωρήσαμε επιτόπου στη λήψη τροφοβλάστη. Δεν ένιωθα πόνο, ήμουν απλά θεατής, δεν καταλάβαινα τι γινόταν… θυμάμαι όμως πως τη στιγμή που βυθιζόταν η βελόνα στην κοιλιά, το μωρό πετάχτηκε προς την αντίθετη πλευρά. Ο χρόνος πλέον είχε παγώσει, τα όνειρα έγιναν εφιάλτες και ο πόνος απερίγραπτος.

Τα αποτελέσματα βγήκαν σε δύο μέρες. Χτύπησε το τηλέφωνο στις 17:05 και ο γιατρός με ενημέρωσε πως ναι μεν ο απλός καρυότυπος ήταν φυσιολογικός, αλλά ο δρόμος μπροστά μας ήταν μακρύς. Τις επόμενες ημέρες τον επισκεφτήκαμε για να προγραμματίσουμε τις προβλεπόμενες ενέργειες και να ξαναδεί το μωρό. Η αυχενική παρέμενε υψηλά αλλά φαινόταν να υποχωρεί. Ο υπέρηχος όμως έδειχνε κορίτσι, ενώ τα αποτελέσματα του καρυότυπου αγόρι… Ανήσυχος λοιπόν ο γιατρός για ερμαφροδιτισμό μας έστειλε να πάρουμε και δεύτερη γνώμη από κάποιον έμπιστο φίλο του. Και εκείνος τα ίδια, πολύ υψηλή η αυχενική και προς το παρόν φαίνεται πως είναι κορίτσι. Εν τω μεταξύ, δείξαμε κι εμείς τις εξετάσεις αλλού, άλλα όλοι κατέληγαν πως η θέση του εμβρύου ήταν σωστή, δεν υπήρχε περιθώριο λάθους και τα πράγματα ήταν δύσκολα. Παράλληλα ξεκίνησε η συζήτηση μαζί με την διευθύντρια του αντιστοίχου εργαστηρίου για το τι είδους περαιτέρω εξετάσεις έπρεπε να κάνουμε. Ο υψηλής ανάλυσης καρυότυπος εξετάζει πάνω από 120 σύνδρομα αλλά έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να καταλήξει σε κάποια άγνωστη μεταβολή γονιδίων, ενώ ο χαμηλής εξετάζει μεν λιγότερα σύνδρομα αλλά μειώνει και τις πιθανότητες για αβέβαιο αποτέλεσμα. Η απόφαση τελικά ήταν μοριακός καρυότυπος υψηλής ανάλυσης.

Κάθε εβδομάδα ο γιατρός ήθελε να με βλέπει ώστε να βεβαιώνεται πως το μωρό ζει. Η αυχενική, μετά από τρεις εβδομάδες, είχε φτάσει σχεδόν στα φυσιολογικά επίπεδα και αναμέναμε πλέον τα αποτελέσματα του καρυότυπου. Πώς να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου; Οι άλλες μαμάδες να κάνουν όνειρα για το παιδικό δωμάτιο και εγώ μόνο να κλαίω και να προσεύχομαι. Τα αποτελέσματα βγήκαν μετά από 20 ημέρες και έγινε αυτό που φοβόμασταν… Μικρό-έλλειψη σε κάποιο γονίδιο (7.q.31.1) άγνωστης κλινικής σημασίας καθώς έχει παρατηρηθεί σε φυσιολογικά παιδιά άλλα και παιδιά με σωματική και πνευματική καθυστέρηση. Η γνώμη της διευθύντριας να προχωρήσουμε σε dna ανάλυση των γονιών, ώστε αν το έχουμε και εμείς, πιθανόν να είναι ένα φυσιολογικό έμβρυο, διαφορετικά καταλήγουμε σε ένα de novo εύρημα που θα την προβλημάτιζε πολύ στο να συνεχιστεί η κύηση. Αν και η λογική θα έλεγε να προχωρήσουμε και σε αυτή την εξέταση στο σημείο πλέον που είχαμε φτάσει, αποφασίσαμε με τον άντρα μου να σταματήσουμε εκεί. Με δικιά μου υπογραφή, ενημερώσαμε τον γιατρό πως αν δεν υπάρχει κάποιο άλλο υπερηχογραφικό εύρημα δεν επιθυμούσαμε να διακόψουμε την κύηση. Πώς να σκοτώσεις μια αγέννητη ψυχούλα που αναπτύσσεται φυσιολογικά, που τη βλέπεις να χασμουριέται και σε χαιρετάει στον υπέρηχο;

Ο γιατρός συνέχισε να με παρακολουθεί στενά μαζί και με άλλους ειδικούς χωρίς κανένα υπερηχογραφικό εύρημα. Έτσι φτάσαμε στη β’ επίπεδου όπου όλα φαίνονταν φυσιολογικά. Το ίδιο και ο υπέρηχος καρδιάς. Από εκείνη την ημέρα αναθαρρήσαμε λιγάκι, πήραμε το πρώτο αρκουδάκι του μωρού – που πλέον φαινόταν και στον υπέρηχο πως ήταν αγόρι – και ξεκινήσαμε να ξανακάνουμε όνειρα όπως όλοι οι αμέριμνοι γονείς.

Μια δύσκολη απόφαση

Δυστυχώς όμως η χαρά μας δεν κράτησε πολύ… Στα τέλη του έκτου μήνα ο γιατρός άρχισε να βλέπει πρόβλημα στο μηριαίο οστό του μωρού το οποίο ήταν στα κατώτατα φυσιολογικά επίπεδα και ενίοτε εκτός ορίων. Τον 7ο μηνά δε, σε συνδυασμό με το μεγάλο κεφάλι του μωρού, μας μίλησε για πιθανή αχονδροπλασία και άλλα σκελετικά σύνδρομα. Απορρίψαμε αμέσως κάθε σκέψη για περαιτέρω εξετάσεις (πάλι με δική μου υπογραφή) λόγω της απόφασής μας να κρατήσουμε το μωρό. Σε λίγες εβδομάδες ξεκίνησε και η υπολειπόμενη ανάπτυξη (iugr), το μωρό ήταν λιποβαρές και κάποιες μετρήσεις έκτος ορίων. Ήμουν ήδη 30 εβδομάδων και ο στόχος ήταν αρχικά να πιάσουμε τις 32. Ο γιατρός με ενημέρωσε πως το μωρό δεν πρόκειται να φτάσει τα 2 κιλά, σίγουρα θα χρειαζόταν ΜΕΝΝ και ήταν άγνωστο τι προβλήματα θα αντιμετωπίζαμε. Μάλιστα πρότεινε να κάνω τις ενέσεις κορτιζόνης επί τόπου, αλλά εγώ σαν τρελή σαν να μην ήθελα να πιστέψω αυτά που έλεγε, αρνήθηκα και έφυγα (βέβαια την επομένη πήγα και τις έκανα, όταν κατάλαβα για τι πρόκειται). Ελπίζοντας λοιπόν πως ο γιατρός μου κάνει λάθος και δεν μπορεί όλα να συμβαίνουν σε εμάς, ζητήσαμε γνώμη και από άλλο υπερηχογραφιστή (τον κορυφαίο και πιο γνωστό στο Μαρούσι). Εκείνος ναι μεν έβλεπε κάποια καθυστέρηση στην ανάπτυξη του μωρού, αλλά μας είπε να ξαναπάμε σε έναν μήνα. Δεν μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και δεν καθησυχάστηκα καθόλου, το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να μπερδευτώ. Αναγκαστικά λοιπόν, επισκεφτήκαμε και τρίτο υπερηχογραφιστή που επιβεβαίωσε τη διάγνωση του γιατρού μου για την υπολειπόμενη ανάπτυξη αλλά όχι τις υποψίες του για αχονδροπλασία. Έπρεπε όμως να με παρακολουθούν στενά, να κάνω κάθε βδομάδα Doppler, ανά τρεις ημέρες καρδιοτοκογράφημα και να μετράω καθημερινά τις κινήσεις του μωρού οι οποίες έπρεπε να είναι πάνω από 30.

Όποια μαμά έχει περάσει κάτι παρόμοιο, ξέρει τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να έχεις το χέρι σου συνέχεια στην κοιλιά, να περιμένεις να ακούσεις το μωρό σου και όταν αυτό έχει ώρα να σου δώσει ένα σήμα, να πεθαίνεις από την αγωνία σου μην έχει συμβεί το μοιραίο. Με την ψυχολογία στα πατώματα, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, βγήκαμε να ψωνίσουμε τα απαραίτητα για το μωρό. Θυμάμαι πώς αντέδρασα όταν ο άντρας μου, μου έδειξε τρία φορμάκια νούμερο 0 που ψώνισε, τον αποπήρα (δεν ήθελα να το πιστέψω) πως αυτά είναι πολύ μικρά και δεν θα του κάνουν.

Όλες οι μαμάδες ετοιμάζουν τη βαλίτσα του μωρού με χαρά και όνειρα. Εγώ θυμάμαι να τα σιδερώνω και να κλαίω και να αναρωτιέμαι, άραγε θα καταφέρει να τα φορέσει το μωρό μου; Άραγε θα έχω την ευλογία να τον πάρω από το μαιευτήριο, στον υπνόσακο που του αγοράσαμε με τόση αγάπη; Τελικά φτάσαμε τον αρχικό στόχο των 32 εβδομάδων όμως το βάρος του ήταν μόλις 1.300 γρ. Εν τω μεταξύ, κάθε πρωί που ξύπναγα ο μικρούλης μου με καλημέριζε, κατέβαινε χαμηλά χαμηλά και ένιωθα ένα κεφαλάκι να με πιέζει, μια μικρή μπαλίτσα, τι ήσυχο έμβρυο ήταν! Πόσο λυπάμαι που η αγωνία και η στενοχώρια δεν με άφησαν να χαρώ τη μικρή μου κοιλίτσα. Πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες έτσι, με το μωρό μου πλέον να παίρνει θέση και να ξεπερνάει τις 60 κινήσεις την ημέρα. Αισιοδοξούσα πως θα τα καταφέρναμε να αντέξουμε κι άλλο.

Ο τοκετός

Τη Δευτέρα 3/2/2014, επισκεφτήκαμε το νοσοκομείο για τον κλασικό έλεγχο. Το καρδιοτοκογράφημα πολύ καλό αλλά το Doppler όχι… Είχε έρθει η ώρα να πάρουν το μωρό γιατί πλέον δεν οξυγονωνόταν ικανοποιητικά, ενώ το βάρος ήταν στάσιμο. Αυτό ήταν… με κράτησαν στο νοσοκομείο, μου έκαναν τις απαιτούμενες εξετάσεις και την επομένη προγραμμάτιζαν καισαρική. Τις συνθήκες του νοσοκομείου (ελλείψεις, συμπεριφορά προσωπικού κ.λπ.) δεν θα τις περιγράψω (τελικά κατέληξα σε δημόσιο), θα θεωρήσω απλά ότι εγώ στάθηκα άτυχη. Ήμουν σε ένα τετράκλινο δωμάτιο, με δύο μαμάδες που ήδη είχαν τα μωράκια τους αγκαλιά, μία ακόμα εγκυμονούσα που θα γεννάγαμε μαζί και εγώ με τη μικροσκοπική κοιλίτσα μου να κλαίω και να φοβάμαι για το μωρό μου. Άραγε να ήταν το τελευταίο βράδυ που είχα το μωρό μου; Άραγε τι θα αντίκριζα την επόμενη ημέρα;

Και ξημέρωσε η μεγάλη ημέρα, 4/2/2014, 34 εβδομάδων και 4 ημερών (πολλά τεσσάρια!), στις 13.00 ήρθε στον κόσμο το μικρό μου θαύμα! Μόλις 1.475 γρ. και 40 πόντους. Έκλαψε αμέσως, τι ανακούφιση, ήταν ζωντανό! Άκουγα τους γιατρούς που έλεγαν πως είναι ασπρούλης, ξανθός με πράσινα μάτια και μετά από πέντε λεπτά ενώ με έραβαν (καισαρική φυσικά), έφεραν το μικρό μου γατάκι να γνωρίσει τη μαμά του! Τόσο μικρό αλλά τόσο όμορφο! Το κεφαλάκι του, μικρότερο από την παλάμη μου και με κοίταζε όλο απορία μες στα μάτια χωρίς να κλαίει όμως! Ούτε λεπτό δεν κράτησε η συνάντησή μας, ούτε αγκαλιά δεν το πήρα, μόνο μου το δείξανε και το πήρανε στη ΜΕΝΝ. Πέρασε μπροστά από τον μπαμπά του και τους συγγενείς μας και μετά από μία ώρα ακολούθησα και εγώ. Τα είχα πραγματικά χαμένα. Να χαρώ που γέννησα ή να κλάψω που δεν είχα το μωρό μου δίπλα μου; Στην αίθουσα ανάνηψης, άλλες τρεις μαμάδες με τα μωρά τους να προσπαθούν να θηλάσουν και εγώ με άδεια αγκαλιά. Ερχόντουσαν οι σύμβουλοι θηλασμού στις άλλες μαμάδες και εγώ τους έλεγα πως το δικό μου ήταν στη ΜΕΝΝ. Πόσος πόνος…

Η γρίπη

Από το απόγευμα, άρχισα να νιώθω άρρωστη, πόναγε ο λαιμός μου ήθελα να βήξω και κρατιόμουν για να προφυλάξω το άλλο μωράκι (ευτυχώς με μετέφεραν σε δίκλινο). Έβαλα θερμόμετρο που είχα φέρει η ίδια και ενημέρωσα το προσωπικό πως είχα δέκατα. Επικοινώνησαν και με το γιατρό που με ξεγέννησε και κατέληξαν πως ίσως ήταν από το χειρουργείο. Δεν πήγα να δω το μωρό μου εκείνη την ημέρα, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Μάθαινα τα νέα από τον άντρα μου και τους συγγενείς μου. Τον είχανε μπροστά στο παράθυρο στη ΜΕΝΝ, ανέπνεε μόνος του και όλες οι νοσηλεύτριες ρωτάγανε αν η μαμά του είναι από την Αγγλία (πρίγκιπα Ουίλιαμ τον είχαν βγάλει). Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα, έφτασε μεσημέρι και εγώ ακόμα να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν είχα δύναμη. Τελικά με παρότρυνση του άντρα μου και με καροτσάκι, με πήγανε στη ΜΕΝΝ να δω το αγγελούδι μου. Η πρώτη φορά που το πήρα αγκαλιά και ήμασταν οι τρεις μας! Είχε Levin, πεταλούδα για ορό και κάτι καλώδια αλλά τίποτα άλλο. Φοβόμουν πώς να το πιάσω αλλά τα κατάφερα, έστω για λίγο ήμασταν μαζί. Γάλα δεν είχα, μόνο κάτι σταγόνες πρωτόγαλα που το μαζεύαμε κάθε δύο ώρες, με πολύ κόπο, για να το πάνε στο μωράκι μου που το είχε τόσο ανάγκη.

Το βράδυ ήταν εφιαλτικό, ανέβασα πυρετό και πλέον ήταν βέβαιο πως ήμουν άρρωστη. Την Πέμπτη το πρωί πήραν δείγμα από το λαιμό μου, το έστειλαν για εξετάσεις και ήταν αρνητικό (υποψιάστηκαν στρεπτόκοκκο). Η καλύτερη μου φίλη όμως (και πλέον νονά μας) που δούλευε στο νοσοκομείο, σκέφτηκε να μου πάρει η ίδια δείγμα και να το στείλει στο λοιμωξιολογικό. Τα αποτελέσματα βγήκαν σε δύο ώρες. Άνοιξε η πόρτα, μπήκε ο λοιμωξιολόγος και τον ακούω να λέει «φορέστε όλοι μάσκες και το δωμάτιο να απομονωθεί». Είχα κολλήσει H1N1, τι άλλο θα συνέβαινε πια. Το νοσοκομείο μπήκε σε καραντίνα, απαγόρεψαν τις επισκέψεις στην μαιευτική, μου πήραν και άλλο δείγμα και το έστειλαν στο Παστέρ για επιβεβαίωση και φυσικά όλων μας η σκέψη ήταν στο μωρό. Αν τη μοναδική φορά που το πήρα αγκαλιά το κόλλησα, αν του μετέφερα τίποτα από το πρωτόγαλα; Στη διεθνή βιβλιογραφία δεν έχει παρουσιαστεί ξανά περίπτωση νεογέννητου και μάλιστα πρόωρου με H1N1 οπότε δεν γνωρίζανε αν έπρεπε να πάρει φάρμακο, τι δόση και αν έπρεπε να πίνει το γάλα μου. Πήρανε και από εκείνο δείγμα και περιμέναμε τα αποτελέσματα τα οποία βγήκαν την Παρασκευή. Εγώ, επιβεβαιωμένο κρούσμα αλλά ευτυχώς το μωρό αρνητικό! Τι τύψεις είχα που πήγα και το είδα, έκανα αυτό που κάθε μάνα θα έκανε και έβαλα σε κίνδυνο τη ζωή του. Τελικά την ίδια ημέρα, οι γιατροί αποφάσισαν να με στείλουν σπίτι μου, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος μετάδοσης, ενώ ήδη είχαν σταματήσει να παίρνουν το ελάχιστο γάλα μου.

Στη ΜΕΝΝ

Και είχε έρθει η ώρα να γυρίσω σπίτι με άδεια αγκαλιά… Μια ζωντανή νεκρή, εξαντλημένη από τη γρίπη, αλλά κυρίως καταρρακωμένη που άφηνα πίσω το μωρό μου. Οι μέρες περνούσαν αργά και με πόνο, πολύ πόνο. Το γάλα το πέταγα. Για τρεις ημέρες έβλεπα μόνο φωτογραφίες του στο κινητό του άντρα μου που τον επισκεπτόταν καθημερινά. Είχε ανεβάσει ίκτερο και τον είχανε με μάσκα στις λάμπες. Την τέταρτη ημέρα με άφησαν (με μάσκα πάντα) να δω το μωρό από το παράθυρο της ΜΕΝΝ. Τι σπαρακτική εικόνα, μια νοσηλεύτρια να του δίνει γάλα με σύριγγα στο Levin, αυτό να είναι τόσο αδύναμο, χλωμό από τον ίκτερο, αφυδατωμένο, με κλειστά ματάκια και κατατρυπημένο. Σκίστηκε η καρδιά μου. Ευχαρίστησα με νόημα τη νοσηλεύτρια και την είδα και εκείνη που βούρκωσε – πόσο κουράγιο χρειάζονται και αυτές. Τελικά, μετά από 10 ημέρες μου επέτρεψαν να πάω να δω το μωρό μου! Τι χαρά αλλά και τη αγωνία μήπως το κολλήσω τίποτα και για αυτό δεν το πήρα αγκαλιά, μόνο το χάιδεψα από τα φινιστρίνια.

Από εκείνη την ημέρα και μετά, τα πράγματα ακολουθούσαν την ίδια ροή, αντλήσεις ανά δίωρο με τα προβλεπόμενα μέτρα προφύλαξης (μάσκα, οινόπνευμα κ.λπ.), πρωί-βράδυ στη ΜΕΝΝ και ενδιάμεσα τηλέφωνο να μαθαίνουμε πώς πάει. Κάθε φορά που έμπαινα στην είσοδο του νοσοκομείου έκανα την ίδια σκέψη: άραγε να είναι καλά; Μετά ακολουθούσε αποστείρωση, πράσινη ρόμπα, σκουφάκι, διπλή μάσκα και βουρ στο μωράκι μου. Καθόμουν στην καρέκλα δίπλα από τη θερμοκοιτίδα, τον ακούμπαγα στο στήθος μου, του τραγούδαγα αυτοσχέδια λογάκια και κουνιόμασταν για όση ώρα μας επέτρεπαν. Οι μαμάδες που θήλαζαν αν ήθελαν πήγαιναν πιο συχνά, οι υπόλοιπες μόνο πρωί-βράδυ. Σιγά σιγά άρχισα να το ταΐζω και εγώ (αρχικά με Levin, μετά με σύριγγα) και να του αλλάζω πάνα. Στα πρόσωπα όλων των μαμάδων έβλεπες ζωγραφισμένο τον πόνο και την αγωνία, δεν μιλάγαμε μεταξύ μας η καθεμία αφοσιωνόταν στο μωρό της αλλά νιώθαμε η μία την άλλη. Όταν ερχόταν η ώρα κάποια μαμά να πάρει τον μαχητή της σπίτι, χαιρόμασταν και κλαίγαμε μαζί… Άραγε εμείς θα τα καταφέρουμε; Κρεμόμασταν από τα χείλη των γιατρών και φυσικά η καθημερινή ερώτηση ήταν πόσο βάρος πήρε (συνήθως 10-20 γρ). Για να μην πάθει σύγχυση θηλών, το τάιζαν αποκλειστικά με σύριγγα, με το δικό μου γάλα (το πήγαινε ο άντρας μου κάθε πρωί προτού πάει στη δουλειά όλο χαρά λες και πήγαινε θαυματουργό βοτάνι) στο οποίο προσέθεταν ειδικό ενισχυτικό.

Τα νέα από την υγεία του μωρού μας ήταν την μία μέρα καλά την άλλη άσχημα. Φτάσαμε σε οριακό σημείο για αφαιμαξομετάγγιση αλλά το γλιτώσαμε. Χρειάστηκε όμως μετάγγιση. Στις 20 ημέρες με ενημέρωσαν πως το μωράκι μας θα βγει από τη θερμοκοιτίδα και θα μπει στο πυρέξ. Και όντως την επόμενη, μπήκα στη ΜΕΝΝ και στη θερμοκοιτίδα δίπλα στο παράθυρο, ήταν άλλο μωρό. Αρχικά ανησύχησα, πήγε το μυαλό μου στο κακό αλλά δύο πυρέξ πιο κει ήταν το αγοράκι μου… με ρουχαλάκια και σεντόνια! Τι και αν δεν ήταν τα ρουχαλάκια που του είχαμε αγοράσει, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Την ώρα εκείνη μάλιστα, είχαν φέρει καθαρά ρουχαλάκια οπότε μου πρότειναν να το ντύσω εγώ. Ήταν μια ολόσωμη καφέ φόρμα, με κουμπάκια μόνο στην πλάτη και μια στάμπα σκυλάκι. Ομολογώ πως δυσκολεύτηκα πολύ… λίγο η απειρία μου, λίγο τα καλώδια, λίγο ο φόβος μου μη του στραμπουλίξω κανένα χέρι…. Ήταν πανέμορφος!

Την Πέμπτη το πρωί, την ώρα που έφευγε μια μανούλα με το παιδάκι της και εμείς καθόμασταν στην καθιερωμένη θεσούλα μας αγκαλίτσα, γυρνάει ο γιατρός και μου λέει «και εσείς αύριο αν όλα πάνε καλά θα πάρετε εξιτήριο». Πλάκα μου κάνει σκέφτηκα, το λέει απλά για να μου δώσει κουράγιο. Και όμως το εννοούσε… Το μυαλό μου είχε γίνει κουβάρι… Απερίγραπτη χαρά που θα πηγαίναμε σπιτάκι μας, που όλα είχαν πάει καλά και τα καταφέραμε. Από την άλλη φόβος και ανησυχία. Δεν ήξερα από μωρά, πόσο μάλλον από πρόωρα. Και αν το αρρωστήσω και αν το πνίξω με τη σύριγγα και αν πάθει κάτι στον ύπνο του… Ούτε κούνια, ούτε καρότσι, ούτε καθισματάκι, τίποτα δεν είχαμε ετοιμάσει (ο φόβος υπερνικούσε την ανυπομονησία για αγορές).

Ξημέρωσε Παρασκευή… Μπήκα στη ΜΕΝΝ όλο χαρά αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν η κακιά σκέψη – και αν κάτι έχει πάει στραβά; Βγήκαν οι εξετάσεις του, είχε αναιμία και ίσως χρειαζόταν πάλι μετάγγιση αλλά μπορούσαμε να τον πάρουμε σπίτι και την Τρίτη πάλι εξετάσεις. Θυμάμαι το γιατρό να μου λέει «τον παίρνετε για τριήμερο». Ήταν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Η διευθύντρια της ΜΕΝΝ μου έδωσε συμβουλές για θηλασμό, ενώ η γιατρός που εφημέρευε ετοίμασε τα χαρτιά και έγραψε τις βασικές οδηγίες (δοσολογία σιδήρου, βιταμίνης D3, όχι συνωστισμό πολύ καλό πλύσιμο χεριών και αλλαγή ρούχων κ.λπ.). Εν τω μεταξύ εγώ άρχισα να ντύνω τον πρίγκιπά μου για τη μεγάλη έξοδο (σα κρεμμύδι τον έντυσα από το φόβο μου) και ναι, είχε έρθει η ώρα να φορέσουμε και τον υπνόσακο μας! Ο μπαμπάς μας έφερε το port bebe και αφού χαιρετήσαμε όλο συγκίνηση το προσωπικό της ΜΕΝΝ, αναχωρήσαμε γύρω στις 16.00 (έχει πολύ διαδικασία το εξιτήριο). Έτρεχα στις σκάλες του νοσοκομείου λες και φοβόμουν πως θα μας φωνάζανε πίσω να μας χωρίσουν ξανά.

Στο σπίτι: χαρά και δυσκολίες

Ο δρόμος της επιστροφής ήταν πολύ διαφορετικός τώρα… το μυαλό μου δεν ήταν στη ΜΕΝΝ, η καρδιά μου δεν είχε μείνει πίσω αλλά ήμουν εκεί, ψυχή και σώμα, να καμαρώνω το μωράκι μου! Τα καταφέραμε, μπήκαμε σπίτι οι τρεις μας. Τι κι αν είχαν περάσει 25 μέρες, 24 ατέλειωτα βράδια, εγώ ένιωθα πως μόλις γέννησα και όλα αρχίζανε εκείνη τη στιγμή που περάσαμε την πόρτα του σπιτιού μας. Ο μπαμπάς του δεν τον είχε κρατήσει αγκαλιά (δεν επέτρεπαν είσοδο των μπαμπάδων στη ΜΕΝΝ λόγω ιώσεων). Είχε έρθει η ώρα λοιπόν να χορτάσουμε αγκαλιές.

Δεν θυμάμαι πως πέρασε το πρώτο βράδυ γιατί ακριβώς επειδή δεν έκλεισα μάτι, δεν κατάλαβα διαφορά από τη μέρα. Το πρωί όμως ο μικρούλης είχε λίγο μπούκωμα, ξανά κλάμα, ξανά αγωνία, θα μου τον πάρουν πίσω. Τελικά είπαν απλά να του βάζουμε λίγο ορό και να τον παρακολουθούμε. Ήρθε και η γιατρός μας, πήρε ιστορικό και μας εξέτασε… «Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου» μου είπε. Πέρασε και το τριήμερο, πήγαμε για εξετάσεις την Τρίτη και ευτυχώς ξαναεπιστρέψαμε σπίτι (τι χαρά δεν μας κράτησαν μέσα). Η αναιμία παρέμενε αλλά όχι σε σημείο μετάγγισης.

Μετά ακολούθησε η παλινδρόμηση. Το μπούκωμα χειροτέρευε, το κλάμα εντάθηκε το γάλα μειώθηκε και το μωρό συνεχώς ανήσυχο. Ευτυχώς η γιατρός μας το διέγνωσε αμέσως, κρυφή παλινδρόμηση (δηλαδή δεν έβγαζε ρουκέτες αλλά το ξανά κατάπινε με αποτέλεσμα να έχει κάποια μορφή οισοφαγίτιδας) και ο υπέρηχος αργότερα απλά το επιβεβαίωσε. Δυστυχώς η παλινδρόμηση μας παίδεψε πάρα πολύ αν και παίρναμε φαρμακευτική αγωγή, αν και απείχα από τα γαλακτοκομικά, αν και αλλάξαμε πολλά γάλατα που παίρναμε ως συμπλήρωμα… Τους πρώτους τέσσερις μήνες κάναμε βάρδιες, όλη τη νύχτα έμενε κάποιος ξύπνιος να τον προσέχει, βόγγαγε, κοιμόταν μόνο μισή ώρα και κλάμα ξανά. Και ανάμεσα σε αυτά, να πρέπει να αντλείς γάλα ανά δίωρο γιατί δεν έπιανε θηλή. Δεν υπήρχε χρόνος ούτε για ύπνο, ούτε για ξεκούραση, άντληση 20-30 λεπτά, αποστείρωση, στις δύο ώρες τάισμα και μετά μισή ώρα αγκαλιά σε όρθια θέση για να χωνέψει όσο γίνεται. Η κλίση στο κρεβάτι είχε φτάσει τις 45 μοίρες. Αλλά έτσι και αλλιώς όλο αγκαλιά τη βγάζαμε. Τα πράγματα βελτιώθηκαν μετά τους 8 μήνες αλλά από τους 15 μήνες και μετά μπορώ να πω πως εξαφανίστηκαν τα συμπτώματα. Ακόμα κι έτσι όμως, αυτή η αίσθηση που τον έβαζα στο στέρνο μου και κοιμόταν έστω αυτή τη μισή ώρα ακούγοντας την καρδιά μου, αυτό το συναίσθημα εξάντλησης και αγαλλίασης μαζί θα το θυμάμαι για πάντα.

Follow up

Στο νοσοκομείο ξαναπήγαμε στους τρεις μήνες για follow up το οποίο πήγε πολύ καλά – το μωράκι μας ακολουθούσε τις διορθωμένες καμπύλες ανάπτυξης και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Δυστυχώς όμως η είσοδος του ιατρείου ήταν δίπλα στη ΜΕΝΝ. Στο παράθυρο που ήμασταν εμείς πριν λίγο καιρό, είχαν τώρα άλλα μωράκια. Δεν αντέχεται αυτή η εικόνα, σφίγγεται η καρδιά σου, ξαναζείς λεπτό προς λεπτό όλες τις στιγμές, ο πόνος σε διαπερνά. Και αυτός ο ήχος, μπιπ μπιπ… Όσο περιμέναμε έσφιγγα το μωρό μου και έκλαιγα. Δεν άντεξα να ξαναπάω.

Θηλασμός

Σχετικά με τον θηλασμό δεν στάθηκα τυχερή. Αν και με είχε επισκεφτεί σύμβουλος θηλασμού αρκετές φορές, τελικά δεν τα καταφέραμε. Την πρώτη φορά, έπιασε το στήθος πολύ καλά αν και ήταν πολύ μικρός ούτε 2.500 γρ. Έπρεπε όμως να δώσουμε βάση στο βάρος και έτσι ο θηλασμός γινόταν επικουρικά, λίγο πριν ή λίγο μετά το τάισμα με τη σύριγγα. Μετά τις 20 μέρες έδωσα μπιμπερό και εκεί έπαθε σύγχυση θηλών, ούτε μπιμπερό, ούτε σύριγγα, ούτε στήθος. Μία μέρα μάλιστα τον τάισα με το δάχτυλο και sns. Ευτυχώς με ένα ειδικό μπιμπερό επανήλθε. Δυο-τρεις φορές θήλασε αποτελεσματικά. Μετά το ήθελε μόνο για νανούρισμα. Και τελικά, παρά τις προσπάθειες και με τη σύμβουλο, παραιτήθηκα στους έξι μήνες. Καταφέραμε όμως με τις αντλήσεις να φτάσουμε τους 13 μήνες μητρικού γάλατος, με συμπλήρωμα ξένου βέβαια.

Σήμερα…

Ο πρώτος ενάμισης χρόνος, πέρασε πολύ γρήγορα και με θεαματική ανάπτυξη. Παρά την παλινδρόμηση, το βάρος του ήταν πάνω από το μέσο όρο και κοντά στους πέντε μήνες, είχε φτάσει τα τελειόμηνα παιδάκια. Η κινητική του ανάπτυξη συμβάδιζε με τη διορθωμένη ηλικία και πλέον κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτός ο πρίγκιπας γεννήθηκε… γατάκι. Η θέλησή του για ζωή από όσο ήταν ακόμα σποράκι, η μαχητικότητά του για επιβίωση, η υπέρμετρη αγάπη που του δώσαμε και η βοήθεια της Παναγίας, συντέλεσαν στο να έχουμε σήμερα στην αγκαλιά μας ένα υγιέστατο παιδάκι, που παρά τα όσα πέρασε, είναι τόσο χαμογελαστό, σαν να θέλει να περάσει σε όλους μας ένα μήνυμα, πως θαύματα γίνονται ακόμα!

ΑΝΝΑ

Πηγή: 31ebdomades.gr