Της Μαρίνας Μαγουλιανού,
Δωμάτιο χειρουργείου, ξαπλωμένη με την πράσινη ρόμπα. Ορός στο χέρι και μια ξαφνική μέθη στο κεφάλι, μια περίεργη αίσθηση ευφορίας. Μετά τίποτα, τα φώτα ξεθωριάζουν και έχεις πέσει σε νάρκωση. Η επέμβαση γίνεται γρήγορα. Κάποια στιγμή ξυπνάς μ᾽ ένα περίεργο αίσθημα ναυτίας και μια πικρή γεύση στο στόμα.
Μια ξαφνική κι ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Μια απόφαση να παρθεί άμεσα. Μια ζυγαριά που πρέπει να στηθεί και να μπουν ζωές, όνειρα και μέλλον στους δίσκους της. Έγειρε η ζυγαριά, θυσιάζεις μια ζωή για να μην καταστρέψεις τρεις. Τη δική σου, τη δική του, του παιδιού σας.
Σαν ειρωνεία μοιάζουν τα όνειρα που κάνατε λίγο καιρό πριν, σίγουροι για την αγάπη σας. Λέγατε μια βραδιά αγκαλιασμένοι ότι θα θέλατε ένα παιδί, αγόρι. «Μάρκο» θα το λέγατε και θα είχε τα μάτια του και το χαμόγελο σου.
Κάποιες μικρές ενοχλήσεις σε είχαν προϊδεάσει, το στήθος σου πονούσε, λιγούρες. Μετά η καθυστέρηση. Άρνηση. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Μέχρι που οι ιατρικές εξετάσεις το επιβεβαίωσαν. Πανικός. Και τώρα; Η επίγνωση ότι κάτι μεγαλώνει μέσα σου.
Όλα έγιναν γρήγορα. Σε πήραν από το νοσοκομείο, παραζαλισμένη ακόμα, το αγόρι σου κι η κολλητή σου. Τρεις μέρες στο κρεβάτι με αιμορραγία. Φάρμακα. Πόνος και δάκρυα. Πώς γίνεται να σου λείπει τόσο κάτι που δεν γνώρισες ποτέ; Να αφήνει πίσω του τέτοιο κενό;
Το μόνο που θες είναι να κουλουριάζεσαι και να κλαις. Προσπαθείς να παρηγορηθείς με σοκολάτες και καρτούν, να διώξεις την ασχήμια. Θέλεις αγκαλιά και λόγια παρήγορα, περισσότερο από ποτέ. Να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά και να σου πουν ότι όλα καλά θα πάνε. Ψάχνεις μια αθωότητα που έχει χαθεί.
Τώρα παίρνεις αντισυλληπτικά σαν μέρος της φαρμακευτικής σου αγωγής. Μόνο να ήξερες νωρίτερα… Θα είχες πάρει τα μέτρα σου, θα πρόσεχες. Εύχεσαι να γύριζε ο χρόνος πίσω, να έβρισκες κάποιον να σου μιλήσει. Να μη χρειαστεί να το περάσεις αυτό. Κανένας να μην το περάσει ποτέ.
Προσπαθείς να συνεχίσεις τη ζωή σου. Μια βραδιά ακούς στην παρέα σου να συζητάνε για εμπειρίες. Πως όλα πρέπει να τα περάσεις για να μάθεις. Ανόητοι νεανικοί λεονταρισμοί! Κάποιες εμπειρίες σου στιγματίζουν την ψυχή.
Οι μέρες περνάνε, δε συζητάς γι” αυτό, αλλά το κενό μένει. Γεμίζεις τις μέρες σου με δραστηριότητες και περισπασμούς που δεν αποδίδουν. Η νύχτα πέφτει και όλα στριφογυρνάνε στο μυαλό σου. Αμφιβολίες σε βασανίζουν.
Τελικά χωρίσατε, δεν μπορούσε ο ένας να βλέπει την απώλεια στα μάτια του άλλου. Λέτε ότι πήρατε τη σωστή απόφαση, κοιτάξατε το καλύτερο για το μέλλον και των δυο σας. Άλλωστε είσαστε τόσο μικροί.
Υπάρχει μεταξύ σας όμως ένας δεσμός, ένα φάντασμα που σας στοιχειώνει μέσα στα χρόνια, αυτό το απραγματοποίητο. Τι θα γινόταν αν; Κρίμα η τόση αγάπη να χαθεί. Το δέσιμο όμως μένει, αυτό που σας κατέστρεψε σαν ζευγάρι, σας ένωσε σαν ψυχές.
Τέσσερα χρόνια μετά, μια βραδιά το εκμυστηρεύεσαι σε μια καλή σου φίλη. Σου λέει κι εκείνη τη δική της εμπειρία. Τότε δεν είχατε το κουράγιο να το συζητήσετε, το κάνετε τώρα που ο πόνος σας έχει μαλακώσει. Βγάζετε στο φως τις πληγές σας και τις ξεπλένετε με δάκρυα και κρασί.
Έχεις μεγαλώσει, έχεις γίνει μάνα. Χρόνια έχουν περάσει, η πληγή έχει επουλωθεί, αλλά υπάρχει το σημάδι. Ακόμα και τώρα είναι φορές που υπολογίζεις πόσων χρονών θα ήταν.
