Επίσης, στα πλαίσια της αυτοκριτικής, οφείλω να παραδεχτώ ότι μέχρι να μπει στο μυαλό μου η ιδέα να αποκτήσω παιδιά, ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που αναρωτιόντουσαν με ακατάσχετη περιέργεια «γιατί αυτοί δεν έχουν παιδιά ακόμα?», «λες να έχουν πρόβλημα και να μην μπορούν?» ήμουνα σαν την γειτόνισσα που λέγαμε….ταυτόχρονα, ξεχείλιζε από μέσα μου η ικανοποίηση ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συμβεί σε μένα…..μα πόσο σίγουρη ήμουν!

Εν ολίγοις, ό,τι «κορόιδευα», το λούστηκα πανηγυρικά!

Αλήθεια, έτσι δεν γίνεται συνήθως?

Σιγά σιγά και όσο το αποδεχόμουν μέσα μου, άρχισα να λέω «γιατί ΟΧΙ σε μένα?».

Πολλές φορές αμφιταλαντεύτηκα για το αν πρέπει να μοιραστούμε σαν ζευγάρι το πρόβλημά μας με τους γονείς μας ή με κάποιους καλούς φίλους. Από τη μία δεν ήθελα από την άλλη όμως πολλές φορές πνιγόμουν επειδή δεν μπορούσα να το συζητήσω με κανέναν. Ο άντρας μου ήταν πιο ανοιχτός στο να το μοιραστεί αλλά εγώ κατέληγα πάντα στο ΟΧΙ. Πίστευα ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει έτσι κι’ αλλιώς, οπότε ποιος ο λόγος? Κανείς δεν ήταν «αρκετός» για να με κάνει να νιώσω καλύτερα μπροστά σ’ αυτό που συνέβαινε. Δεν ήθελα τον οίκτο κανενός. Εξάλλου ήμουν σίγουρη ότι θα πετύχουμε με την πρώτη εξωσωματική.

Όταν αυτό δεν έγινε, εξομολογήθηκα το πρόβλημά μας στην μητέρα μου, την έβαλα όμως να μου ορκιστεί ότι θα μείνει μεταξύ μας. Της είπα όμως ψέματα…..της είπα ότι εγώ έχω πρόβλημα γιατί φοβήθηκα ότι ΑΝ πει κάτι για τον άντρα μου, δεν θα της το συγχωρούσα ποτέ και την είχα τόση ανάγκη…..έγινα μία ασπίδα για τον άντρα μου, το πήρα όλο πάνω μου, χωρίς να μου το ζητήσει ο ίδιος ποτέ….εγώ όμως έτσι ένιωθα καλά. Στους γονείς του άντρα μου δεν είπαμε τίποτα γιατί δεν θα είχαμε ποτέ την ηθική τους στήριξη οπότε δώρον άδωρον….

Ούτως ή άλλως εκείνοι πάντα πίστευαν ότι εγώ έχω πρόβλημα και δεν μπορώ να κάνω παιδιά….τους άφησα λοιπόν να το πιστεύουν, καλύτερα έτσι γιατί λόγω νοοτροπίας δεν θα άντεχαν την αλήθεια.

Ο δρόμος ήταν μακρύς και ανηφορικός μέχρι την δικαίωση και σ’ όλη αυτή τη πορεία η μητέρα μου στάθηκε δίπλα μας με τόση υποστήριξη και διακριτικότητα που δεν το μετάνιωσα στιγμή που το μοιράστηκα μαζί της….μετάνιωσα όμως που της είπα ψέματα… μετάνιωσα που πίστεψα ότι θα μπορούσε να πει κάτι άσχημο για τον άνθρωπό μου, που τον έχει σαν παιδί της…μετάνιωσα που την αδίκησα. Ποτέ δεν μας φόρτισε με την στεναχώρια της, με άκουγε τόσο υπομονετικά όταν είχα ανάγκη να μιλήσω, έκανε ότι καταλαβαίνει όλους τους ιατρικούς όρους που χρησιμοποιούσα χωρίς να με διακόπτει δευτερόλεπτο, αναλύαμε μαζί ώρες ατελείωτες τον αριθμό και τα μεγέθη των ωοθυλακίων μου….έκανε μαζί μου την «διατριβή» της στην ιατρική!!

Εκ των υστέρων και όταν πια τα καταφέραμε να γίνουμε γονείς, της είπα όλη την αλήθεια και η απάντησή της: «το ξέρω κορίτσι μου, δεν μπορείς να κρυφτείς από μένα»! Ευχαριστώ μανούλα μου, σε θαύμασα για την στάση σου, μακάρι κι εγώ να μπορέσω να σταθώ με την ίδια διακριτικότητα στα παιδιά μου!

Όσο για τους λοιπούς συγγενείς, τους αφήσαμε να αναρωτιούνται αν τα διδυμάκια μας ήρθαν μετά από εξωσωματική ή φυσιολογικά!

Μοιραστείτε αυτό το «ταξίδι» με ανθρώπους που δεν θα σας φορτώνουν με επιπλέον άγχος. Η μοναξιά παίζει ύπουλα παιχνίδια.

Η περιέργεια των ανθρώπων πάντα θα υπάρχει, το θέμα είναι πόσο μας ενδιαφέρει να την ικανοποιήσουμε!

Πηγή: ivfforums.gr