Κείμενο: Αλεξία

Και ξαφνικά βρίσκομαι στον ένατο μήνα… Στην «τελική ευθεία» όπως μου λένε όλοι, «τον έφαγα τον γάιδαρο» δηλαδή  όπως προσθέτουν με ένα χαμόγελο καθώς μου εύχονται «με ένα πόνο». Επιτρέψτε μου λοιπόν να κάνω τον απολογισμό μου…

Η δεύτερη εγκυμοσύνη πέρασε πολύ γρήγορα, κυρίως γιατί η ζωή συνεχίστηκε σα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Όπως έχω ξαναπεί ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από την πρώτη, με ελάχιστο έως καθόλου pampering, με ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια ενώ το επίκεντρο συνεχίζει και είναι το πρώτο παιδί.

Όλα αυτά μέχρι το τρίτο τρίμηνο και δε τον όγδοο μήνα. Στο σημείο αυτό άρχισα να νιώθω έγκυος. Να νιώθω πως «βαραίνω» και πως δε μπορώ να κάνω τα ίδια που έκανα μέχρι τώρα. Άρχισα να κουράζομαι, να χάνω την υπομονή μου,  την όρεξή μου και φυσικά τον ύπνο μου! Άρχισα  να πονάω, να ξεφυσάω και να σοβαρεύω… Στο σημείο αυτό βρίσκομαι τώρα, και αρχίζω και βλέπω κοινά σημεία με την πρώτη.

Ξαφνικά η μέρα μου περιλαμβάνει δυνατές κλωτσιές από το μωρό στην κοιλιά μου σα να μου λέει «ε! είμαι και εγώ εδώ, κατάλαβέ το επιτέλους»… Ενώ πια αναγκάζομαι να αρνηθώ κάποια πράγματα στη Νεφέλη διότι ζορίζομαι να τα κάνω. Ενώ δε το έκανα μέχρι τώρα, πιάνω τον εαυτό μου να λέει «αγάπη δε μπορώ, μόλις φύγει η κοιλιά μου και έρθει το baby μας θα μπορέσω». Κάποιες φορές το καταλαβαίνει, άλλες θυμώνει. Τι να πει και αυτή; Είναι μέρος των αλλαγών…

Κατά τα άλλα, έχω μια δόση ανησυχίας για τον τοκετό και την φυσιολογική αγωνία να πάνε όλα καλά και να γεννήσω ένα γερό και δυνατό μωράκι. Έχω την περιέργεια να την γνωρίσω και αναρωτιέμαι σε ποιον θα μοιάζει.. Στη Νεφέλη, στον μπαμπά της, σε εμένα…; Τα στοιχήματα είναι πολλά και μας κρατούν σε εγρήγορση.

Γενικά είμαι ευδιάθετη και  παρά την κούραση, θέλω να γεμίζω τόσο τις ημέρες μου όσο και τα βράδια μου ίσως επειδή ξέρω ότι σε λίγο όλα αυτά θα είναι πολυτέλειες που θα έχουν μπει σε pause. Θέλω επίσης να περνάω πολύ ώρα με τη Νεφέλη οι δύο μας. Καθώς βιώνω τις στιγμές αυτές, είμαι ξαφνικά πολύ συνειδητοποιημένη, γελάω πολύ μαζί της και την απολαμβάνω. Σα να ξέρω πως και αυτό σε λίγο θα αλλάξει.

Πρέπει επίσης να πω ότι πάω με μεγάλη χαρά στον ιατρό, ανά δύο εβδομάδες πια. Χαίρομαι να βλέπω την μικρή να μεγαλώνει  στην κοιλιά μου και χαμογελάω καθώς την βλέπω μέσα από τον υπέρηχο να χασμουριέται και να κουνιέται. Μοιάζει να αντιλαμβάνομαι ήδη αυτή την αγάπη που ξαφνικά πολλαπλασιάζεται (και δε μοιράζεται), της μάνας προς το δεύτερο παιδί.

Τα αισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Από τη μία θέλω να μείνει μέσα μου κι άλλο για να «απολαύσω» λίγο ακόμα τη γνώριμη ρουτίνα μου. Από την άλλη ανυπομονώ να βγεί, να την γνωρίσω και να βρεθούμε πια οι τέσσερις μας. Όπως και να έχει, καταλαβαίνω για ακόμα μια φορά γιατί η εγκυμοσύνη κρατάει 9 μήνες. Αυτό ο χρόνος προσαρμογής είναι καθόλα απαραίτητος…

Πηγή: mikroimegaloi.gr