Ναι ναι, εγώ είμαι αυτή!
Της Εβελίνας Ρίζου
Ροζ κορδελίτσες, φορεματάκια, μπικινάκια και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά… Αυτά ήξερα -ως πονηρό θηλυκό κατεργάρα γυναίκα- αυτά ήθελα και για την κόρη μου! Ποιος μου το έλεγε όμως πως όταν εγώ ονειρευόμουν βόλτες με την μικρή μου πριγκίπισσα για milkshake φράουλα, κάποια άλλη δύναμη ανώτερη από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς είχε άλλα σχέδια για τη μαμά Εβελίνα. Το γαλάζιο μπήκε στη ζωή μου έτσι ξαφνικά αποδεικνύοντάς μου πως είναι ωραίο να πετάς και σε σιέλ συννεφάκια, πως είναι ωραίο τα όνειρά σου να είναι βαμμένα μπλε… Το ροζ το μπούχτισα 30 χρόνια τώρα. Έπρεπε να το καταλάβω στις 28 Αυγούστου του 2015 όταν ένα τόσο δα πλασματάκι τυλιγμένο στη γαλάζια του κουβερτούλα άνοιξε τα ματάκια του και με καλωσόρισε στον μαγικό κόσμο της μητρότητας. Αυτός φυσικά είναι ο γιος μου, ο γιος που δεν θα ήθελα με τίποτα να είναι κορίτσι. Ο γιος που επτά μήνες τώρα με κάνει κάθε μέρα να κλαίω από χαρά. Ο γιος που με έχει αφήσει άυπνη για μέρες ολόκληρες, ο γιος που έχει ρίξει πάνω μου όλη τη φρουτόκρεμα και όμως εγώ του έδωσα ένα τεράστιο φιλί, ο γιος που έβγαλε το πρώτο του δοντάκι και μόνο πάρτι δεν έγινε στο σπίτι, ο γιος που δεν σταματά να μου γελά, ο γιος που κοιμάται ακόμη στην αγκαλιά μου -γιατί έτσι γουστάρουμε- ο γιος που στον ύπνο του χτυπάει παλαμάκια, ο γιος που θα με φωνάξει «μαμά» και παίζει ακόμη και να λιποθυμήσω. Και αν πέρυσι τέτοια μέρα ευχόμουν ο γιατρός να έχει κάνει λάθος και εγώ τελικά να περίμενα την κόρη που πάντα ονειρεύομουν, φέτος νιώθω τόσο τυχερή που το λάθος το είχα κάνει εγώ. Τώρα ξέρω πολύ καλά πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή!
