Οι μητέρες δεν είναι οι μόνες που είναι βιολογικά προσαρμοσμένες για να ανταποκρίνονται στα παιδιά τους. Μια έρευνα αποκαλύπτει ότι οι μπαμπάδες που κοιμούνται κοντά στα παιδιά τους παρουσιάζουν μείωση στα επίπεδα της τεστοστερόνης. Στοιχεία από προηγούμενες έρευνες υποδεικνύουν ότι αυτή η μείωση θα μπορούσε να κάνει τους άντρες να ανταποκρίνονται καλύτερα απένταντι στις ανάγκες των παιδιών τους και να τους βοηθήσει να εστιάσουν στις απαιτήσεις της πατρότητας.

Σε μια πρόσφατη μελέτη, ο ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου του Notre Dame, Lee Gettler, αποδεικνύει ότι οι μπαμπάδες που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά τους έχουν πιο χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης σε σχέση με εκείνους που κοιμούνται μόνοι τους.

Ο Gettler εξέτασε 362 πατέρες μεταξύ 25 και 26 ετών και τους χώρισε σε 3 κατηγορίες ανάλογα με το που κοιμόντουσαν: σε αυτούς που κοιμόντουσαν μόνοι, σε αυτούς που κοιμόντουσαν στο ίδιο δωμάτιο με τα παιδιά τους και σε αυτούς που κοιμόντουσαν στο ίδιο κρεβάτι (ή άλλη επιφάνεια ύπνου) με τα παιδιά τους.

Τα επίπεδα τεστοστερόνης μετρήθηκαν από δείγματα σάλιου που λήφθηκαν πριν τον ύπνο και αμέσως μετά το πρωινό ξύπνημα. Παρόλο που και στις 3 κατηγορίες τα επίπεδα ορμονών της πρωινής δειγματολειψίας δεν παρουσίασαν κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ τους, οι μπαμπάδες που κοιμόντουσαν μαζί με τα παιδιά τους παρουσίασαν τα χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης το βράδυ πριν από τον ύπνο. «Στους ανθρώπους, η φυσιολογία των πατέρων έχει την ικανότητα να ανταποκρίνεται στα παιδιά», λέει ο Gettler.

«Οι προηγούμενες έρευνες μας έχουν δείξει ότι όταν οι άντρες γίνονται μπαμπάδες, τεστοστερόνη τους μειώνεται, κάποιες φορές δραματικά, και ότι όσοι περνούσαν τον περισσότερο χρόνο φροντίζοντας τα παιδιά τους (παίζοντας ή διαβάζοντας μαζί τους, ή ταϊζοντας τα) είχαν χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης. Τα νέα μας ευρήματα, συμπληρώνουν την αρχική μας έρευνα πηγαίνοντάς την ένα βήμα παραπέρα, αποκαλύποντας ότι η εγγύτητα κατά τη διάρκεια του βραδινού ύπνου ανάμεσα στους μπαμπάδες και τα παιδιά τους, επηρεάζει τη βιολογία των αντρών και φαίνεται να είναι ανεξάρτητη από το τι κάνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας» .

Πληθώρα ερευνών έχει εκπονηθεί σχετικά με τη φυσιολογία του ύπνου και του θηλασμού σε μητέρες που κοιμούνται μαζί με τα παιδιά τους (co-sleeping), ωστόσο αυτή είναι η πρώτη μελέτη που εξετάζει πώς ο κοινός ύπνος επηρεάζει την ανδρική φυσιολογία και η πρώτη που διερευνά τις επιπτώσεις του κοινού ύπνου στα επίπεδα των ορμονών στις μητέρες και στους πατέρες.

Στα ζώα είναι γνωστό ότι η τεστοστερόνη ενισχύει την προσπάθεια ζευγαρώματος των αρσενικών μέσω της επίδρασης που έχει στο μυικό σύστημα και σε συμπεριφορές ανταγωνισμού με άλλα αρσενικά ή προσέλκυσης θηλυκών. Η ορμόνη θεωρείται ότι λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο στους ανθρώπους και τα υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης έχουν συνδεθεί με συμπεριφορές που δε συνάδουν με μια αποτελεσματική πατρότητα, όπως η ανάλυψη ρίσκων, ή η συναισθηματική αναζήτηση. Προηγούμενες έρευνες απέδειξαν ότι άντρες με χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης παρουσίαζαν μεγαλύτερη θέληση ή ανάγκη να ανταποκριθούν στο κλάμα του μωρού σε σχέση με άντρες με υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης.

«Υπάρχουν τόσες πολλές ενδιαφέρουσες δυνατότητες για μελλοντική έρευνα: Γιατί οι μπαμπάδες έχουν χαμηλότερη τεστοστερόνη όταν κοιμούνται με τα παιδιά τους; Είναι κάτι που αντικατοπτρίζει τον ανθρώπινο πατρικό ρόλο στο εξελικτικό μας παρελθόν; Κατά πόσο διαφέρει οι διαφέρουν οι μπαμπάδες αναφορικά με τη φροντίδα κατά τη διάρκεια της νύχτας όταν τα παιδιά τους είναι κοντά; Πόσο επηρεάζει ο κοινός ύπνος την αρχιτεκτονική του ύπνου τους όταν γνωρίζουμε ότι ο κοινός ύπνος μεταξύ μαμάδων και παιδιών αυξάνει τις αφυπνίσεις των μαμάδων και τις κάνει να συγχρονίζονται με τις συνήθειες ύπνου των παιδιών;» λέει ο  Gettler.

«Η τεστοστερόνη είναι μια ορμόνη για την οποία γίνεται συχνά δημόσιος διάλογος, αλλά συνήθως αυτό που επικρατεί είναι η λανθασμένη ιδέα ότι ο «ανδρισμός» κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από αυτήν. Υπάρχουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία που υποστηρίζουν ότι η ανδρική φυσιολογία μπορεί να ανταποκρίνεται σε μεγαλύτερη συμμετοχή αναφορικά με τη γονεϊκότητα, ένα δεδομένο που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε ότι αποτελούσε αποκλειστικότητα του γυναικείου φύλου. Αυτό μας υποδεικνύει ότι η ενεργή πατρότητα έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία του ανθρώπινου είδους και στους προγόνους μας. Για κάποιους ανθρώπους, η κοινωνική ιδέα ότι η φροντίδα των παιδιών αποτελεί βασικό συστατικό της αρρενωπότητας και του ανδρισμού  μπορεί να μην είναι καινούρια, αλλά, πλέον, βλέπουμε και ολοένα και περισσότερες βιολογικές αποδείξεις πως οι άντρες έχουν εδώ και πολύ καιρό ενστερνιστεί αυτόν το ρόλο».

Το άρθρο βασίστηκε σε υλικό  που δόθηκε από το University of Notre Dame.

Πηγή : www.superdad.gr