Του Ανδρέα Δημητριάδη

Ανακαλώντας τα παιδικά μου χρόνια- αν και πατέρας πλέον- θα παραδεχτώ ότι σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από το να ακούς τους γονείς σου να γκρινιάζουν και να σε επιπλήττουν για πράγματα που στα παιδικό σου μυαλό μοιάζουν μηδαμινά. Όμως πιο μετά καταλαβαίνεις ότι τελικά δεν είναι…

«Μην αφήνεις τις πόρτες ανοιχτές, θα φύγει η ζέστη», «μην αφήνεις τα φώτα ανοιχτά», «ανέβαζε το καπάκι της τουαλέτας» (μισό, αυτή είναι η γυναίκα μου και όχι ο πατέρας μου) και πολλά άλλα τέτοια είναι μερικά από τα χίλια μύρια που άκουγα σε καθημερινή βάση όταν ήμουν πιτσιρικάς και ψιλοτσαντιζόμουν αλλά τώρα τα κάνω και ως μπαμπάς… Βλέπετε, τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον τελικά έχω αρχίσει και γίνομαι αυτό που γίνονται όλοι οι μπαμπάδες, ίσως να μην είναι το θέμα καθαρά προσωπικό, όλοι μέσες- άκρες οι γονείς κάπως έτσι είμαστε. Ξεχνάμε καμιά φορά ότι κι εμείς κάποτε ήμασταν παιδιά και εκνευριζόμαστε θεωρώντας ότι τα αυτονόητα για εμάς τα αντιλαμβάνονται στον ίδιο βαθμό και τα παιδιά. Έλα μου ντε που δεν είναι έτσι τα πράγματα αφού η παιδική ανεμελιά τους ουδεμία σχέση έχει με την δική μας καθημερινή ψυχολογία, λογικό δεν είναι;

Επανέρχομαι λοιπόν στο ότι «τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα» και αυτόματα έρχεται στο μυαλό μου ο εαυτός μου να φωνάζει επαναλαμβανόμενα στο γιο μου τις φράσεις που προανέφερα (κυρίως σε εκείνον γιατί είναι λιγουλάκι πιο ατίθασος από τη μικρή). Οι λογαριασμοί και οι υποχρεώσεις «τρέχουν» και αυτό είναι ένα από τα καθημερινά μας άγχη οπότε νομίζω ότι κάπως πρέπει να βρούμε κι εμείς οι γονείς τρόπο να δείξουμε στα παιδιά ότι κάποιες μικρές λεπτομέρειες έχουν σημασία εξηγώντας τους φυσικά και το γιατί. Μεγάλωσαν πια, μπορούν αν τους εξηγήσω λίγο να καταλάβουν. Αυτό τουλάχιστον λέω σε καθημερινή βάση στον εαυτό μου μπας και με πείσω. Τα παιδιά όμως είναι παιδιά και δεν καταλαβαίνουν ότι το ρεύμα, το νερό, η ζεστασιά και το φαγητό δεν είναι δωρεάν… Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μπορεί να γκρινιάζω, αλλά αυτήν την ανεμελιά τους θα ήθελα να τα αφήσω να την κρατήσουν λίγο ακόμα, είναι νωρίς, ας γίνουν όλα στην ώρα τους.

Γιατί να φορτώσω τα παιδιά μου με τις δικές μου έγνοιες περί περιορισμένου προϋπολογισμού, υποχρεώσεις και όλα τα συναφή; Δεν είμαστε στην ίδια ηλικία. Εξάλλου, όλα στο πρόγραμμα είναι. Οι φωνές, η ένταση, οι πιο ήρεμες, τρυφερές στιγμές. Τα μαλώνω αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα τα βγάλω νωρίτερα από τον κόσμο τους. Μένω μόνο στην επίπληξη εξηγώντας τους ποιο είναι το σωστό και αν δεν συμμορφωθούν απλά του κόβω το χαρτζιλίκι για λίγο καιρό. Τα υπόλοιπα ας τα μάθουν πιο μετά…