Της Χριστίνας Γαλανοπούλου
Οι απευθείας συνδέσεις, η αναμόχλευση παθών συγγενικών προσώπων, οι φήμες και οι καφενειακές κουβέντες μόνο κακό κάνουν, όχι μόνο στην οικογένεια, αλλά στο σύνολο του κοινωνικού ιστού που κολυμπά σε πρωτόγνωρα προβλήματα και φαινόμενα.
Το τσίγκλημα από την τηλεόραση και τους πιστούς λειτουργούς της αλήθειας, όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά μπορεί να πυροδοτήσει περαιτέρω δυσάρεστες εξελίξεις.
…Ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, τώρα που όλα είναι ρευστά, παράξενα, σκοτεινά και δεν υπάρχει προηγούμενο να παραστήσει τον μπούσουλα, πρέπει να γυρίσουμε στην καθαρή ενημέρωση, να αφήσουμε τα σχόλια και τις αναλύσεις και τα πορτρέτα, εκεί που αποδεδειγμένα δεν τα καταφέρνουμε και δεν είμαστε καθόλου επαρκείς και καθόλου αντικειμενικοί.
Αυτό που συμβαίνει εδώ και δυο μέρες με τη δολοφονία ενός 14χρονου από έναν συνομήλικο του δεν είναι κάτι που δεν περιμένεις από την ελληνική τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, προσκεκλημένοι είναι οι ίδιοι γονείς και ενώ έχει προηγηθεί η υπόθεση Γιακουμάκη, θα περίμενες, αν όχι ευαισθησία, τουλάχιστον προσοχή.
Ας μη φοβόμαστε την αλήθεια. Όλες αυτές, οι χωρίς καμία διασταύρωση λεπτομέρειες, μόνο την τηλεθέαση εξυπηρετούν. Και μάλιστα από κόσμο που δεν έχει κανένα πρόβλημα να βουτήξει τα χέρια του στο αίμα. Ας σταματήσει όσο πιο γρήγορα όλο αυτό.
Δεν χρειάζονταν όλες αυτές οι απευθείας συνδέσεις με το χωριό του ανήλικου δράστη χθες. Και δεν χρειάζονταν, ακριβώς επειδή επιχειρείται να σχηματιστεί ένα συγκεκριμένο προφίλ γι’ αυτό το παιδί. Κάποιος που έσφαζε κοκόρια, κάποιος που κυνηγούσε τα σκυλιά, κάποιος σωματώδης. Μάλιστα.
Ένα παιδί αγροτικής οικογένειας, δηλαδή, μεγαλωμένο με τους όρους της υπαίθρου. Αυτό δεν θα ήταν το προφίλ, αν κάποιος από τους κυρίους και τις κυρίες των χθεσινών… ρεπορτάζ συναντούσε αυτό το παιδί στις διακοπές του; Τώρα, όλο αυτό βαραίνει και χρεώνεται ως ένδειξη φονικού ενστίκτου, ως κάτι που έλεγαν γύρω – τριγύρω, έτσι γενικά, αόριστα, αβασάνιστα. Την ίδια στιγμή, το πλάνο αλλάζει: κανείς δεν άκουσε για bullying, τσακώνονταν τα πιτσιρίκια μεταξύ τους, όπως όλα τα παιδιά. Και πάλι, αναλύσεις για τον σωματώδη τύπο, για κάποιον που δεν μιλούσε πολύ, για κάποιον, που τσακώθηκε και σκότωσε για το μέγεθος ενός τρακτέρ.
Και τίποτα άλλο να μην ειπωθεί και τίποτα άλλο να μην προστεθεί σ’ αυτές τις τόσο γλαφυρές περιγραφές, η εναλλαγή εικόνας, συγκεκριμένη και στοχευμένη (στη λεπτομέρεια που θα δώσει τηλεθέαση) και η παράθεση αποσπασματικών στοιχείων και στιχομυθιών της γειτονιάς, έχει γίνει η δουλειά, έχουν μοιραστεί οι ρόλοι – από εδώ ο θύτης και από εκεί το θύμα – έχει βγει και η απόφαση: δια της υπεραπλούστευσης, δια της αναμόχλευσης των πιο ζοφερών παθών, στα οποία μοιραία πλέουν οι δύο οικογένειες.
Όμως, τώρα είναι που χρειάζεται προσοχή: το δολοφονημένο παιδί δεν γυρίζει πίσω, η τραγωδία δεν ξεγίνεται, η οικογένεια του δράστη βρίσκεται επίσης σε δεινή θέση και είτε δυσαρεστηθούν κάποιοι είτε όχι ο ίδιος ο ανήλικος δράστης είναι που πρέπει να τύχει μέριμνας από τις κοινωνικές υπηρεσίες για την εξέλιξη του.
Και φυσικά, όλο αυτό το τσίγκλημα από την τηλεόραση και τους πιστούς λειτουργούς της αλήθειας, όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά μπορεί να πυροδοτήσει περαιτέρω δυσάρεστες εξελίξεις.
Ας μη φοβόμαστε την αλήθεια. Όλες αυτές, οι χωρίς καμία διασταύρωση λεπτομέρειες, μόνο την τηλεθέαση εξυπηρετούν. Και μάλιστα από κόσμο που δεν έχει κανένα πρόβλημα να βουτήξει τα χέρια του στο αίμα.
Ας σταματήσει όσο πιο γρήγορα όλο αυτό. Αν θέλουν να εμβαθύνουν τα κανάλια σε ένα ανήλικο έγκλημα, ας προσκαλέσουν ειδικούς, να προσφέρουν και ένα καλό στον κοινωνικό ιστό.
Αλλά ας πάψουν τώρα, γιατί το μετά από εδώ, θα είναι το πιο επικίνδυνο εμπόδιο που έχουμε να περάσουμε. Όχι μόνο οι οικογένειες στη Θεσσαλονίκη, αλλά όλοι μας, ως μέρος μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται σε πρωτόγνωρα προβλήματα και φαινόμενα και πολύ θολά νερά.
Πηγή: lifo.gr
