Σταματήστε τις βλακείες. Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έφτιαξε το παιδί σας αυτό το τόσο προσεγμένο ξύλινο καραβάκι που του ζητήθηκε από το σχολείο ως κατασκευή, οπότε μπορείτε να σταματήσετε να υποκρίνεστε. Και εκείνο το σκίτσο που πληρώσατε τη φοιτητριούλα γραφιστικής του απέναντι διαμερίσματος, για να ‘’φανεί’’ στην τάξη του.. σοβαρά τώρα, είναι δυνατόν?..
Πρέπει να’ναι δύσκολο για έναν δάσκαλο να βαθμολογήσει μια οποιαδήποτε είδους εργασία όταν υποπτεύεται ότι όλη τη δουλειά την έχουν κάνει οι γονείς. Προσωπικά θεωρώ ότι μπορεί μέσα σε τρία δευτερόλεπτα να καταλάβει αν το παιδί έχει κάνει η όχι, οτιδήποτε άλλο εκτός από το να γράψει το ονοματεπώνυμό του.. Οι δάσκαλοι δουλεύουν με τα παιδιά μας κάθε μέρα, και γνωρίζουν πολύ καλά την οποιαδήποτε ιδιαίτερη ικανότητα ή ταλέντο έχουν.
Γι αυτό δεν μπορω για κανέναν λόγο να καταλάβω τους γονείς που κάνουν τις εργασίες των παιδιών τους! Πάντα πίστευα πως όλο το νόημα του να στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο είναι για να μάθουν πώς να γίνουν ανεξάρτητοι σκεπτόμενοι άνθρωποι και να ανακαλύψουν το κάθε ένα ξεχωριστά τη δική του μοναδική δεξιότητα και κλίση.. πως στο καλό θα το κάνουν αυτό εάν κάνετε εσείς όλη τη δουλειά;
Όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου, είχα μια κατασκευή να φτιάξω για το μάθημα της χημείας. Ένα μικροσκόπιο από χαρτόνι.. ήταν η μοναδική φορά που ο πατέρας μου προσφέρθηκε να με βοηθήσει με την εργασία μου…πήγε σ ένα κατάστημα με είδη χαρτικής και σχεδόν το άδειασε… μετά, χωρίς χάσιμο χρόνου με πήρε στο γραφείο του και όλο το απόγευμα φτιάχναμε «μαζί» το μικροσκόπιο. Φυσικα εγώ απλά βοηθούσα. ..σαν παιδί, ήμουν ενθουσιασμένος που κέρδιζα την προσοχή του και περάσαμε μαζί χρόνο φτιάχνοντας κάτι… “Οταν όμως πήρα ένα εικοσάρι στο μάθημα αυτό κ εκείνος κοκορευόταν μονίμως για το πόσο με βοήθησε κατάλαβα πως δεν ήμουν το ίδιο χαρούμενος όσο αν το χα κάνει μόνος μου κ ας μην έπαιρνα και 20..
Είναι ανώφελο να βοηθάμε κάποιον ελέγχοντάς τον και δημιουργώντας του το άγχος να είναι πάντα ο καλύτερος. Αυτό κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα. Τα παιδιά είναι παιδιά..θα κάνουν σίγουρα λάθη και θα χρωματίσουν πάντα κι έξω απ” τη γραμμή. Καταλαβαίνω την επιθυμία να βοηθήσουμε τα παιδιά μας , μα δίνοντας τους τις απαντήσεις τόσο εύκολα δεν είναι νίκη. Το αντίθετο.
Όταν υπογράφατε τα χαρτιά στο μαιευτήριο πριν φύγετε, μετά τη γέννα, νιώθατε ένα υπέροχο συναίσθημα χαράς και υπερηφάνιας. Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους, τα πάντα τα οποία κάνει το μωρό σας είναι αξιοθαύμαστα. Χρειαζεται συνεχόμενα στοργή κ φροντίδα, και την προσφέρετε χωρίς όρους. Αλλά όταν μεγαλώσουν και γίνουν πιο ανεξάρτητα, θα σας χρειάζονται όλο και λγότερο, το οποίο κάποιες φορές θα είναι πολύ δύσκολο να το αντέξετε. ΕΊναι δεύτερη φύση του γονέα να θέλει να τελειώσει την πρόταση του παιδιού του όταν αυτό κολλλήσει σε μιά λέξη. Πως όμως έτσι θα τους διδάξουμε να βρίσκουν μόνα τους τη λύση του προβλήματος;
Σε ένα σχολείο κάποτε, υπήρχε ένας τοίχος όπου οι δάσκαλοι μπορούσαν να γράψουν λέξεις κ προτάσεις σοφίας, ώστε να εμπνεύσουν τους μαθητές.. στην αρχή της σχολικής χρονιάς μια δασκάλα έγραψε: ο ουρανός είναι το όριο .. λίγες μέρες μετά κάποιος από τους μαθητές έγραψε ακριβώς από κάτω.. γιατί να έχω κάποιο όριο;
Εάν δοκιμάσετε τα όρια των ικανοτήτων των παιδιών σας, θα ανακαλύψετε ότι τα μοναδικά όρια είναι αυτά που εσείς δημιουργείτε μεσ” το σπίτι σας… αφήστε τα λοιπόν να δοκιμάσουν μόνα τους, να προσπαθήσουν, να δημιουργήσουν και ας μην είναι τέλεια!
by Lisa René LeClair
