Επιμέλεια: Αγγελική Αλεξοπούλου

Το να είσαι η μητέρα είναι ένας δεσμός που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο είδος σχέσης. Είναι μια αγάπη παντοτινή, που διαρκώς αλλάζει, μια αγάπη που πάντα χρειάζεται περισσότερα για να γίνει καλύτερη. Απαιτεί να εναποθέτεις την καρδιά σου στα χέρια κάποιου άλλου κάθε μέρα. Αποτελείται εξίσου από χαρά και φόβο. Όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει να μεγαλώσεις ένα παιδί, αντιλαμβάνεσαι ότι είμαστε όλες ίδιες τελικά. Είμαστε γυναίκες που λυγίζουμε αλλά δε σπάμε, που νιώθουμε ότι ποτέ δεν δίνουμε αρκετά αλλά πρακτικά δεν μπορούμε να δώσουμε άλλο, που διαρκώς βάζουμε κάποιον άλλον πάνω από τον εαυτό μας.

Για αυτό, αυτό είναι για όλες εμάς.

Για την ανύπαντρη μητέρα ή τη μητέρα της οποίας ο σύντροφος δε συνεισφέρει. Που πρέπει την κάθε στιγμή να τη διαχειρίζεται με περισσότερη ηρεμία και κουράγιο από όσο διαθέτει. Που σπάει ένα ποτήρι ή κλαίει στο μαξιλάρι της εξαιτίας της αδικίας της όλης κατάστασης. Και έχει δίκιο, είναι άδικο. Δεν έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο.

Για την εργαζόμενη μητέρα που πρέπει να αφήνει τα παιδιά της κάθε μέρα ώστε να βγάλει τα προς το ζην. Όσο αποφασιστική κι αν είναι στην καριέρα της, η μητρότητα είναι μια δουλειά που την αναγκάζει να βάζει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα. Που της έλεγαν ότι «τα έχει όλα» και ξαφνικά βλέπει τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω της.

Για τη μητέρα που μένει στο σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά της. Εκείνη που νιώθει μόνη, παρόλο που δεν βρίσκεται ποτέ μόνη της. Που δεν έχει συναδέλφους να ανταλλάσσει ιδέες και απόψεις ή να ζητάει βοήθεια όταν νιώθει να πνίγεται. Που φροντίζει για όλους και για όλα, χωρίς αναγνώριση ή επιβράβευση.

Για τη μητέρα που μένει σε έναν κακό γάμο για τα παιδιά της και για εκείνη που φεύγει για αυτό το λόγο. Για εκείνη που θα σκέφτεται για πάντα αν πήρε τη σωστή απόφαση, οποιαδήποτε απόφαση από τις δύο κι αν πήρε. Ό,τι και να αποφασίσει, κάνει το καλύτερο για την οικογένειά της. Κάνει το καλύτερο που μπορεί.

Για την θετή μητέρα που κατάφερε να δει πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί. Που όταν το κατάλαβε, επέλεξε να μεγαλώσει ένα παιδί παρόλα αυτά και που πρέπει διαρκώς να κρατάει τα λόγια της, αν και έχει δίκιο. Που κάθε μέρα βάζει τα δυνατά της για το καλύτερο και σπάνια βρίσκει ανταπόκριση ή αναγνώριση.

Για τη μητέρα ενός άρρωστου ή ετοιμοθάνατου παιδιού. Που στέκεται δίπλα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου, βλέποντάς το να πολεμά τον καρκίνο. Που αυτή τη φορά δε μπορεί να κάνει τα πράγματα να φτιάξουν. Που αν μπορούσε, θα έβαζε τον εαυτό της στη θέση του παιδιού της.

Για τη μητέρα που δεν μπόρεσε ποτέ να βιώσει την εμπειρία του να μεγαλώνει μια ζωή μέσα της, είτε από επιλογή είτε λόγω συνθηκών. Για εκείνη που επέλεξε να υιοθετήσει ένα παιδί αλλά φοβάται ότι δε θα νιώσει ποτέ «πραγματική» μητέρα. Όμως όσον αφορά τη μητρότητα, η γενετική σπάνια παίζει ρόλο. Προοριζόταν να γίνει η μητέρα του παιδιού της, ούτως ή άλλως.

Για τη μητέρα που πρέπει να φροντίζει την ηλικιωμένη μητέρα της. Που πρέπει να σηκώνει αυτό το συναισθηματικό βάρος. Που πρέπει να δείχνει το θαρραλέο πρόσωπό της, παρόλο που θέλει να κρυφτεί στην αγκαλιά της μητέρας της και να κλάψει.

Στις γιαγιάδες, θείες, αδελφές και φίλες που είναι πάντα εκεί, ακριβώς τη στιγμή που τις χρειαζόμαστε. Είναι δύσκολο και ειλικρινά, χωρίς τη βοήθειά σας δε θα μπορούσαμε να φροντίσουμε ούτε τα παιδιά μας ούτε τους εαυτούς μας.

Αυτό, είναι για όλες εμάς.