Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Κοιτάω μία παλιά φωτογραφία μου, τότε που ήμουν ακόμη μαθητής. Είναι από το τέλος της σχολικής χρονιάς, και εγώ είμαι εκείνο το μικροσκοπικό παιδάκι με τα γυαλιά στριμωγμένο από μία παρέα με ορισμένα –εύσωμα θα τα έλεγα- αγόρια. Χαμογελώ και κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να φανταστεί πόσο έχω κλάψει, πόσο φοβισμένος ήμουν και πόσο μισούσα τα σχολικά εκείνα χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν στην Α’ Γυμνασίου. Ήμουν ένα παιδάκι λιγομίλητο, εσωστρεφές, φορούσα και γυαλιά τα οποία ήταν μεγάλα και, ειδικά, για το μικρό μου πρόσωπο. Για τους καθήγητές μου ήμουν ένας επιμελής μαθητής, για κάποιους συμμαθητές όμως ήμουν ένας αδύναμος, ένας ανίκανος. Μία ημέρα, μερικοί νταήδες με χτύπησαν, παραλίγο να μου σπάσουν τα γυαλιά και με φώναξαν ‘’αδελφή!’’. Ήθελα να πεθάνω, ένοιωθα ανάξιος, φοβόμουν και έκλαιγα, ήμουν ένα ακόμη θύμα αυτού του τραγικού φαινομένου που λέγεται bullying. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα, ένοιωθα ντροπή, οργή, θυμό, μίσος και πάει λέγοντας. Δεν ήταν το μοναδικό περιστατικό στη ζωή μου, ερχόμουν αντιμέτωπος με το άγριο βλέμμα και διάθεση αυτών των νταήδων για πολύ καιρό.
Σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω, δεν έπρεπε να αφήσω την απογοήτευση και το φόβο να με πανικοβάλλει. Να μιλήσω στους καθηγήτές μου, στους γονείς μου; Να απευθυνθώ σε κάποιους άλλους συμμάθητές μου; Έπρεπε να αμυνθώ, δεν ήμουν τόσο αδύναμος όσο θα ήθελαν εκείνοι να είμαι. Γιατί ξέρω ότι είμαι άξιος να αγαπηθώ και δεν έπρεπε να αφήσω κανένα να με πληγώσει.
Μία ακόμα σχολική ημέρα έφτασε στο τέλος της, το κουδούνι χτύπησε. Μάζεψα τα πράγματά μου, πήρα τη σάκα μου και άρχισα να απομακρύνομαι από το κτίριο του σχολείου. Ξαφνικά, άκουσα ξανά τις φωνές εκείνων των παιδιών , εκείνων των νταήδων, να μου φωνάζουν, ένοιωσα να με πλησιάζουν και το αίμα μου πάγωσε. Με έριξαν κάτω, μου άνοιξαν την τσάντα, ένας από αυτούς πήγε να με χτυπήσει. Όμως, μερικοί συμμαθητές μου, ήρθαν προς το μέρος μου, στάθηκαν στο πλάι μου και με υποστήριξαν. Εκείνοι οι νταήδες που ένοιωθαν άτρωτοι, δυνατοί, ξαφνικά… ένοιωσαν και οι ίδιοι αδύναμοι. Το φόβο που ένοιωσα να πλημμυρίζει την καρδιά μου, τον είδα και στα δικά τους μάτια.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που τους ταρακούνησε. Ο βαθύτερος λόγος ήταν οτι ένοιωσαν «λίγοι» μπροστά σε εκείνους τους συμμάθητές τους που νοιάστηκαν για τον πόνο εκείνου του συμμαθητή τους και συνανθρώπου τους παράλληλα. Ένοιωσαν τη δύναμη που νόμιζαν ότι είχαν να λυγίζει μπροστά στη δική τους κραυγή. Γιατί όλοι μάθαμε από αρχή γενέσεως κόσμου να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους, σπάνια όμως αναλογιστήκαμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης για την πρόοδο του κόσμου και ότι η κοινωνία που με τόση ευκολία κατηγορούμε όλοι, είμαστε ΕΜΕΙΣ. Εκείνα τα παιδιά, εκείνοι οι συμμαθητές το κατάλαβαν…… και έβγαλαν τη δική τους κραυγή…
Όχι, δεν ήμουν ελαττωματικός, είμαι ένας άνθρωπος άξιος. Τι σημασία έχουν τα μεγάλα μου γυαλιά, ήμουν ο εαυτός μου. Και ήμουν όμορφος και άξιος. Η αλήθεια είναι ότι κανένας άνθρωπος με σεβασμό στον εαυτό του δεν επιδιώκει να βλάψει κάποιο άλλο άτομο, να το ζημιώσει, να το πονέσει, να αντλήσει χαρά και ικανοποίηση όταν δει το φόβο και τα δάκρυά του. Ο άνθρωπος που θέλει να κάνει κάποιον να νοιώσει λίγος και αδύναμος, είναι ο ίδιος λίγος και αδύναμος, αντιμετωπίζει ο ίδιος πρωτίστως πρόβλημα.
Θα μπορούσα να μισήσω και να απαξιώσω τον εαυτό μου επειδή εκείνοι οι νταήδες μου φέρθηκαν άσχημα. Προτίμησα όμως να τον αγαπήσω γιατί εκείνοι οι συμμαθητές με αγάπησαν και με υποστήριξαν. Και τον αγάπησα πάνω από όλα, επειδή μόνο αυτό του αξίζει!!!
Θυμήθηκα, ξαφνικά, εκείνο που έλεγε ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις: ‘’Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.’’
