Κείμενο: Μαριάννα Σιδηροπούλου
Βγάλτε κόλλα. Φέρνει ένα χελιδόνι την άνοιξη; Ούτε που θυμάμαι σε ποιά τάξη του δημοτικού ήμουν. Σίγουρα δε θυμάμαι τι έγραψα. Στοιχηματίζω όμως όσο με ξέρω οτι είπα ναι.
Κάποιο χελιδόνι πρέπει να βγάλει το φίδι απο την τρύπα. Και αν ένα τολμήσει, κάποια άλλα θα ακολουθήσουν είτε απο επιλογή, είτε απο έμπνευση είτε από μπέρδεμα, είτε γιατί αναρωτιούνται που πάνε τα άλλα.
Είμαι μαμά. Constructed, deconstructed, reconstructed – δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει οτι αν γίνεις μαμά και το ήθελες, δεν ξαναγυρίζεις πίσω. Θέλεις να πιστεύεις στο χελιδόνι και σε μια άνοιξη. Για εσένα, για το παιδί σου, για τους ανθρώπους που αγαπάς.
Η προστατευτικότητα προς τη ζωή την ίδια κολλάει ανεξίτηλα πάνω μας τη στιγμή που θα νιώσουμε για πρώτη φορά ευθύνη και αγάπη για κάποιον πάνω και πέρα απο τον εαυτό μας.
Το όλο θέμα σήμερα ξεκίνησε απο το facebook που έβλεπα ποστ με άρθρα περι θεωριών συνομωσίας σχετικά με την Ελληνική κρίση. Οι Ρώσοι, οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι, το ευρώ, οι illuminati, οι αδελφότητα του τάδε και το μπλόγκ του κάθε τυχάρπαστου. Ουου.. μου αρέσει πολύ να διαβάζω τις θεωρίες και ειδικά τη «σιγουριά» της ορθότητάς τους……
Αν θέλει κανείς να κλαφτεί, είναι καλύτερο και απο τηλεόραση.
Εκεί λοιπόν σκέφτηκα, οτι η μητρότητα (και δεν αναφέρομαι μόνο στις μητέρες αλλά σε όλα τα θηλυκά που αγαπούν, προσφέρουν και νοιάζονται) είναι μια πολύ ισχυρή δύναμη.
Τα μήντια, η κακή μας ψυχολογία, το άγχος, η στυγνή και πολύ δύσκολη πραγματικότητα πολλών συνανθρώπων μας, ο φόβος, δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε τι έχουμε.
Τι έχω εγώ; Εγώ σαν γυναίκα. Σα μητέρα, σαν άνθρωπος.
Τι δυνάμεις έχω; Τι ικανότητες;
Πως μπορώ να σταθώ στα πόδια μου; Τι μπορώ να κάνω για εσένα; Ναι καλά διάβασες, για εσένα, όχι για εμένα. Γιατί αν μπορώ να αναρωτηθώ τα παραπάνω και να δώσω απαντήσεις έχω κάνει για εμένα.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ομαδικότητα. Υπάρχει όμως ακόμα οικογένεια. Και όσο μεγαλύτερη γίνεται μια οικογένεια, συμπεριλαμβάνοντας φίλους, γείτονες, συναδέλφους, άλλες μητέρες, άλλους ανθρώπους, τόσο ευγενικότερη γίνεται η φύση μας.
Δεν ξέρω ποιές είναι οι θεωρίες συνομωσίας, ξέρω οτι πολλοί άνθρωποι ηδονίζονται με αυτές σε μια ελπίδα να βγάλουν νόημα. Δεν μπορώ να απευθυνθώ σε φανατικούς. ούτε σε παρτάκηδες. ούτε στους απελπισμένους, ούτε στους οκνηρούς. Απλά δεν θα με ακούσουν.
Μπορώ να απευθυνθώ όμως σε εσένα που διαβάζεις τις σκέψεις μου όταν τις γράφω και που πολύ πιθανά είσαι μαμά ή θηλυκό. Μιλάμε την ίδια γλώσσα και δε θέλεις υπότιτλους.
Τι μπορώ να κάνω λοιπόν για εσένα;
Να ξεκινήσω με το να σου πω οτι δεν είσαι αδύναμη και μόνη; Να σου πω οτι όλες θέλουμε καλές φίλες και οτι πάντα εμείς οι γυναίκες όταν αφήνουμε τους «ρόλους» μας απέξω, έχουμε μια γενναιότητα που παρασύρει;
Δεν ξέρω ποιά είναι η ακριβής κατεύθυνση, ούτε πως ακριβώς μπορούμε να προχωρήσουμε. Καμιά φορά χρειάζεται απλά να πεις – θα το κάνω. Ο δυτικός τρόπος ζωής πεθαίνει σταθερά. Λεφτά, πλούτη, μεγαλεία, εξουσία, εξευτελισμός του άλλου, εκμετάλλευση. Τι θα βγάλω ΕΓΩ.
Οχι. Η απάντηση είναι στο σώμα μας. Αυτό που δέχεται να δημιουργήσει έναν άλλο, να φιλοξενήσει, να αναπτύξει, να δώσει, να φροντίσει και να στηρίξει. Όταν γεννάς, δε χάνεις το σώμα σου, είσαι ακόμα εσύ (αν και αλλαγμένη επειδή το θέλησες), όμως κρατάς στα χέρια σου και κάποιον άλλον. Δεν είναι δικός σου/δική σου, έρχεται όμως απο εσένα.
Αυτό το μαγικό μας σώμα λοιπόν έχει τα κλειδιά. Πέρα απο τα φυσικά μας παιδιά, υπάρχει ο κόσμος.
Δες λοιπόν ποιά είσαι, τι κλειδιά έχεις.
Αναρωτήσου τι μπορείς να κάνεις.
Θέλω μια καλύτερη Ελλάδα. Θέλω να δω ανθρώπους να βγαίνουν μπροστά με μικρές και μεγάλες πράξεις. Θέλω αυτό που νιώθω για το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο να το βλέπω και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Και αυτό θα γίνει αν αρχίσουμε όλες να συνειδητοποιούμε αυτό που ήμαστε…..
Απλές, καθημερινές μαμάδες….
