Της Έλλης Πάντα
Ο γιος μου ήταν ενθουσιασμένος με τα γενέθλιά του τον περασμένο χρόνο. Τρεις μήνες πριν με ρωτούσε πόσες μέρες έχουν μείνει για να έρθει η μεγάλη μέρα. Κάθε μέρα επαναλαμβάνονταν ερωτήσεις όπως, «Πόσες μέρες;», «Πόσες ακόμα μέρες;», «Είναι πολλές μέρες ακόμα;» Με είχε τρελάνει με αυτό το ζήτημα.
Όσο η μεγάλη μέρα πλησιάζε, ήταν ξετρελαμένος. Το προηγούμενο βράδυ των γενεθλίων ήταν σαν την παραμονή των Χριστουγέννων, αλλά με 100πλάσια ανυπομονησία. Όταν επιτέλους τελειώσαμε με τις προετοιμασίες και τον στολισμό του σπιτιού, τον έβαλα για ύπνο. Όταν τον φίλησα για καληνύχτα, με κοιτάζει και μου λέει, «Αύριο θα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου.»
«Φυσικά και θα είναι», του είπα. Είχαμε κάνει μεγάλα σχέδια και όλα τα αγαπημένα του πράγματα θα συνέβαιναν αυτή τη μεγάλη μέρα.
Το πρωί που ξύπνησε, κάτι φαινόταν να μην πηγαίνει καλά. Ένιωθε ζεστός. Άνοιξε ένα δώρο και φύσηξε το κεράκι που το είχαμε βάλει στο ψωμί του. Κατά τις 8 το πρωί, ήταν ακόμα πιο ζεστός. Έκαιγε για την ακρίβεια. Το θερμόμετρο έδειξε πυρετό 39, 5 και σε λίγο άρχισε να κάνει εμετό.
Όταν κατάλαβα πόσο άρρωστος ήταν, απογοητεύτηκα τόσο πολύ. Όλα μας τα σχέδια είχαν βουλιάξει. Αντί να πάμε βόλτα, θα πηγαίναμε στο γιατρό και αντί να κάνει πάρτι, έκανε εμετό. Ένιωθα καταρρακωμένη για αυτόν. Τα γενέθλιά του καταστράφηκαν.
Περίμενα ότι θα δείξει την απογοήτευσή του. Περίμενα μια εκδήλωση των συναισθημάτων του με κλάματα και ουρλιαχτά και παράπονα, αφού η μέρα που τόσο πολύ περίμενε εδώ και μήνες, τελικά χάλασε σε μια στιγμή.
Αυτό όμως ποτέ δε συνέβη. Ποτέ δεν έκλαψε. Ποτέ δεν κατέρρευσε. Ούτε καν που παραπονέθηκε.
Η μέρα πέρασε με το παιδί στην αγκαλιά μου, να τρέμει από τον πυρετό. Του δώσαμε τα δώρα του που με το ζόρι μπορούσε να ανοίξει και του τραγουδήσαμε το τραγουδάκι των γενεθλίων όσο ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ. Στο τέλος της μέρας του έδωσα μια μικρή τούρτα με 5 κεράκια. Χαμογέλασε, τα έσβησε και έφαγε μια μπουκιά.
Όταν τον πήγα στο κρεβάτι του να κοιμηθεί, μου είπε «Ήταν τα καλύτερα γενέθλια». Δε το περίμενα. Αν ήταν τα δικά μου γενέθλια, θα είχα εκνευριστεί και θα γκρίνιαζα όλη μέρα. Θα ήμουν πολύ νευριασμένη που από όλες τις μέρες του χρόνου, βρήκα να αρρωστήσω τη μέρα των γενεθλίων μου. Όμως, ο μικρός μου γιος δε το είδε έτσι.
«Γιατί ήταν τα καλύτερα γενέθλια;», ρώτησα.
«Γιατί ήμασταν όλη μέρα μαζί», μου είπε. «Και γιατί η τούρτα ήταν καταπληκτική.»
Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου φτερούγησε από χαρά και υπερηφάνεια. Παρά την τροπή που πήρε αυτή η μέρα, ένιωθε ότι γιόρτασε κι ότι πέρασε πολύ όμορφα.
«Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε», του είπα και του φίλησα το κεφαλάκι του, που ακόμα ψηνόταν στον πυρετό.
Βγαίνοντας από το δωμάτιό του, κατάλαβα ότι αυτή τη μέρα πήρα ένα σημαντικό μάθημα από τον γιο μου. Μου έμαθε ότι ακόμα κι αν η ζωή σου παίζει άσχημα παιχνίδια καμιά φορά και τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζες, σου μένει η γλύκα από τη τούρτα. Κι αυτό είναι αρκετό για να σου φτιάξει τη μέρα.
