7 Ιανουαρίου 1980 μια ημερομηνία σταθμός για την ζωή μου. Έφερα στον κόσμο τον μονάκριβο γιό μου. Είχα μια εύκολη εγκυμοσύνη, δεν μπορώ να πω ότι ζορίστηκα ήταν όλα φυσιολογικά και όλες μου οι εξετάσεις πάρα πολύ καλές εκτός από κάποιες που οι τιμές δεν ήταν καλές αλλά ο γιατρός θεώρησε ότι δεν ήταν ανησυχητικό. Ο άντρας μου ήταν στο πλευρό μου σε όλη μου την εγκυμοσύνη και κάναμε εκδρομές, βόλτες και διάφορα άλλα που τα θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση. Όσο πλησίαζαν οι μέρες τόσο αγωνιούσα και έβλεπα και στα μάτια του άντρα μου την ίδια και μεγαλύτερη αγωνία. Βλέπετε από την ώρα που μάθαμε ότι θα ήταν αγόρι ξετρελάθηκε! Έκανε σχέδια και όνειρα ότι θα τον μάθαινε ποδόσφαιρο, θα πήγαιναν μαζί για ψάρεμα και όλα αυτά που οι μπαμπάδες ονειρεύονται.
Ήταν βράδυ της 6ηςΙανουαρίου 1980 όταν ένιωσα τους πρώτους πόνους, τον ξύπνησα και σιγά σιγά ετοιμαστήκαμε για το μαιευτήριο. Την επόμενη μέρα το πρωί περί της 08.30 είχα γεννήσει ένα υγιέστατο, όπως με διαβεβαίωσαν, αγοράκι. Η χαρά μας απερίγραπτη, η συγκίνηση μεγάλη, οι στιγμές μοναδικές χαραγμένες στη μνήμη μου. Ένιωθα όμως, ένα περίεργο συναίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ζητούσα να μου φέρουν το μωρό να θηλάσω και όταν τον ακουμπούσα και τον ένιωθα πάνω μου τότε ερχόταν πάλι αυτό το συναίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το κλάμα του διέφερε από τα άλλα παιδιά.
Την ερχόμενη μέρα το πρωί και αφού έγιναν όλες οι προγραμματισμένες εξετάσεις, ζήτησα να μου τον φέρουν αλλά για κάποιο λόγο καθυστερούσαν. Οι φόβοι μου τότε άρχισαν να βγαίνουν αληθινοί ότι κάτι είχε το παιδί. Τί όμως; Γιατί δεν μου έλεγαν; Είχαν βρει κάτι και δεν το είχαν πει; Οι σκέψεις χιλιάδες…Τότε έρχεται ο γιατρός και μαζί με το σύζυγο μου, μας ζητάει να μιλήσουμε με ψυχραιμία. Τα πόδια μου έτρεμαν, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, ο άντρας μου ήταν πολύ νευρικός έτρεμε ολόκληρος. «Γιατρέ τί συμβαίνει ξέρω ότι κάτι έχει το παιδί αλλά δεν ξέρω τι», του είπα. Τότε μας είπε λοιπόν, ότι ο γιος μας είναι κωφός, γεννήθηκε κωφός .
Μετά από αυτά τα λόγια δεν θυμάμαι και πολλά. Κάποιες εικόνες έχω στο μυαλό μου, τον άντρα μου να με φωνάζει και εγώ να βλέπω κάτι σαν φως κάτι σαν μαυρίλα και να σωριάζομαι στο πάτωμα. Με συνέφεραν σε λίγα λεπτά και μέσα σε 48 ώρες τα μαλλιά μου είχαν ασπρίσει από το σοκ. Ήμουν μόλις 24 χρονών και εκείνος 30. Η ζωή μας άλλαξε καθοριστικά. Έλαβα τα ηνία της ζωής μας καθώς εκείνος κατέρρευσε και έδωσα τα πάντα για το γιο μου. Δεν ντράπηκα στιγμή για εκείνον, δεν το είδα ποτέ ως αρρώστια γιατί δεν είναι αρρώστια για εμένα αυτό. Γέννησα το γιο μου με αυτό το πρόβλημα ΕΓΩ τον γέννησα και ΕΓΩ όφειλα και οφείλω να είμαι εδώ για εκείνον για όλη μου τη ζωή.
Δεν θέλησα να κάνω άλλα παιδιά καθώς για εμένα ο γιός μου ήταν η μόνη μου προτεραιότητα και ο λόγος που πλέον ζούσα. Τον πήγα σε ειδικό δημοτικό σχολείο και έπειτα Γυμνάσιο-Λύκειο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν ήθελα να ξεχωρίζει από το σύνολο. Ήθελα να είναι μέρος του συνόλου, ήθελα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, να είναι ανεξάρτητος και μια μέρα γιατί όχι να κάνει την δική του οικογένεια. Έτσι και εγώ θα νιώθω ότι έχω ολοκληρώσει το έργο μου ως μητέρα.
Σήμερα είναι 34 χρονών άντρας, εργάζεται κανονικά σε δύο δουλειές, είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας με πολλούς φίλους, μετράει αρκετές σχέσεις και είναι πολύ σοβαρό και ισορροπημένο άτομο. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ την νοηματική, δεν φόρεσε ποτέ ακουστικά, έμαθε να διαβάζει τα χείλη και να επικοινωνεί με τους πάντες με τον δικό του τρόπο. Έγινε αποδεκτός από μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.
Είμαι περήφανη για εκείνον και δεν θα τον άλλαζα με τίποτα στον κόσμο.
Ευτυχία
