Γράφει η Γιολίνα Μπρούσαλη

Η ώρα είναι περίπου οκτώ όταν αρχίζω να κατευθύνομαι προς τον μεγάλο καθρέφτη της τουαλέτας με το πολύ μικρό τσαντάκι με τα τρία καλλυντικά – αυστηρά τρία γιατί είμαι ανίκανη να βάλω οτιδήποτε άλλο και μία μικρή χτένα που της λείπουν τα μισά δόντια. Ετοιμάζομαι να φύγω από το γραφείο και να πάω να συναντήσω δύο φίλες μου για ποτό, χωρίς κανένα «σοβαρό» λόγο εκτός από το ότι έχω να βγω έξι μέρες και αυτό είναι μάλλον αρκετό.

Από κάπου από το βάθος ακούγεται αντρική φωνή με γέλιο:
– Πάλι θα βγεις; Τα παιδιά τί θα τα κάνεις, μόνα τους θα μείνουν βραδιάτικα; Mάνα είσαι εσύ;

Είναι ο φίλος μου ο Τάκης που με κοροϊδεύει.

Το γιατί με κοροϊδεύει όμως είναι το θέμα.

Παρόμοιες ατάκες μπορεί να έχω ακούσει πριν τρεις εβδομάδες, πριν τρεις μήνες, πριν τρία χρόνια *three is the magic number* από συναδέλφους, από γνωστούς, από παντελώς αγνώστους που αισθάνθηκαν την ανάγκη να πουν τη χαζομάρα τους για να σπάσει – υποτίθεται – ο πάγος. Με τον Τάκη το έχουμε συζητήσει κάποιες φορές και αυτό που μας έχει απομείνει είναι να κάνουμε πλάκα. Ως πότε όμως; Και πρέπει να κάνουμε πλάκα στην πραγματικότητα; Νομίζω πως με τους δικούς μου, ναι πρέπει, απλά και μόνο επειδή αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου παρόλο που γνωρίζω ότι στην πανελλήνια κλίμακα βαθμολόγησης της παναγίας και αδιαιρέτου μητρότητας, μάλλον δεν θα σκοράρω και πολύ ψηλά.

Για να πάρεις καλή βαθμολογία εκεί θεωρώ ότι τα πράγματα είναι πάνω κάτω συγκεκριμένα. Θέλει περίτρανες αποδείξεις αφοσίωσης που κυρίως μετρώνται με τις ώρες και τρανταχτές θυσίες τύπου κοιμήθηκα μετά τα μεσάνυχτα για να βράσω μπρόκολο επειδή βοηθά να καθαρίσει τους πνεύμονες από βλαβερά βακτήρια (γκούγκλαρα), θέλει φωτογραφίες με καρδούλες, κορώνες, λουλούδια, αποστήθιση και αντιστοιχία όλων των παιδικών εμβολίων με τις αντίστοιχες ηλικίες – ασθένειες και εμφανή σημάδια κούρασης από την υπερπροσπάθεια τελειότητας στο σπίτι, στη δουλειά, στη συζυγική ζωή. Για να μην παρεξηγηθώ, και επειδή παίζει να είμαι η μόνη που δεν έχω κοροϊδέψει τα γνωστά group μαμάδων στο facebook, η μομφή εδώ δεν είναι για τις μαμάδες που γουστάρουν τη ζωή τους έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά για όλους τους υπόλοιπους που το 2015 πιστεύουν ακόμα ότι καλή μαμά είναι μόνο η αφοσιωμένη και αφοσιωμένη είναι εκείνη που δεν πίνει, δεν ξενυχτάει, δεν βρίζει (μη γελάτε, έχω ακούσει σχόλια και για αυτό) και δεν πηγαίνει ταξίδια παρά μόνο αν έχει διασφαλίσει ότι το περιβάλλον θα είναι ευνοϊκό για τα παιδιά. Που είναι πάντα μικρά και πάντα θα χρειάζονται ζακέτα, ας μην κοροϊδευόμαστε.

Αν νομίζετε ότι τσιτώνω τις καταστάσεις και σιγά μωρέ, ποιος σκέφτεται πια έτσι, και αυτό θα το δεχτώ για πέντε (πήγα να γράψω τρία) δευτερόλεπτα, με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσετε και εσείς να βγείτε λίγο από τη φούσκα που λέγεται εκατό γνωστοί που βγαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, φυσικά έχουν gay φίλους ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΝΑ ΦΙΛΙΟΥΝΤΑΙ και εννοείται ότι βαριούνται ακόμα και να συζητήσουν για την 30χρονη φίλη τους που βγαίνει και κάνει random sex επειδή το καταδιασκεδάζει. Εκατό βαριά είναι, δεν είναι παραπάνω.

Έξω από αυτή τη φούσκα λοιπόν, οι μαμάδες ακόμα κρίνονται για τις επιλογές τους όταν αυτές δεν συμβαδίζουν με την εικόνα που έχει για εκείνες ο κάθε τυχάρπαστος που είτε έχει φτιάξει οικογένεια με το μοτίβο που διδάχθηκε από τους προγόνους του, ή δεν έχει φτιάξει τίποτα γιατί αναλώνει τη ζωή του στο να κριτικάρει όλους τους υπόλοιπους επειδή φοβάται ακόμα και τη σκιά του.

Τώρα, κάποιοι/ες μπορεί να έχετε συμπεράνει από αυτό το ποστ πως μητρότητα=αδιαφορία κ να έχετε χάσει όλο το θέμα, να έχετε απορήσει για την υπερβολή, να διαμαρτύρεστε μέσα σας για τα χοντροκομμένα σχόλια που μακάρι να τα σκεφτείτε δεύτερη φορά.

Αυτό είναι το καλό σενάριο, και όσο για το κακό, ξέρετε ότι πάντα θα βρουν χώρο οι ενοχές να ξεφορτώσουν.

πι.ες *οικουμενικό και για πάντα* LIVE AND LET LIVE.

Πηγή: huffingtonpost.gr