Κλειστές κοινωνίες, θαυμασμός προς την βαναυσότητα, αθλιότητα του σχολείου: το τρίπτυχο πίσω από το αίμα ενός μικρού παιδιού. Η φωνή που πρέπει να φτάσει σε όλους τους ημιμαθείς «επαΐοντες» είναι μία και μοναδική: Βάλτε ψυχολόγους στα σχολεία και ζητήστε τους ευθύνες!
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η είδηση είναι πως ένας δεκατετράχρονος σε χωριό της Θεσσαλονίκης σκότωσε με μαχαίρι, έναν συνομήλικο «φίλο» του. Η αιτία αποδίδεται είτε σε bullying, είτε σε εφηβικές μικροδιαφορές που είχαν μεταξύ τους οι δύο συγχωριανοί!
Ποιος άραγε θέλει να πειστεί από τα «φαινόμενα» του κινήτρου; Ποιος αφήνει τον αδιάφορο εαυτό του να «συγκλονιστεί» περιστασιακά, από την αφήγηση ενός τραγικού περιστατικού; Αν ήταν να σκοτώνουμε για το bullying, κάθε μέρα θα μαζεύαμε πτώματα στα σχολεία και στις πλατείες.
Οποιος όμως θέλει να δει λίγο πιο σοβαρά την κατάσταση δεν έχει νόημα να περιγράψει το συμβάν σαν ένα ακόμα εφηβικό δράμα από τα πολλά που συμβαίνουν γύρω μας.
Εδώ υπάρχουν τρία, τουλάχιστον, διαρκή σημεία που κρύβονται πίσω από το αίμα ενός μικρού παιδιού: το πρώτο είναι οι κλειστές «πρωτόγονες» κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας. Αυτές που παραμένουν βουτηγμένες στην εσωστρέφεια της βαρβαρότητας, της ημιμάθειας, της επιρροής από τα σκουπίδια της τηλεόρασης και εγκλωβισμένες στα κατάλοιπα της «οθωμανικής» βαλκανικής επαρχίας. Είναι οι κοινωνίες που, αντί να προτάξουν την συλλογικότητα ως αξία εξέλιξης, είναι έτοιμες να ενθαρρύνουν κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά και να την «ηρωοποιήσουν» για διασκέδαση.
Δεν μας αφορούν μόνο οι τραγικές περιπτώσεις που πάντα συνέβαιναν. Μας νοιάζει να προλάβουμε τη βία της καθημερινότητας που ολοένα αυξάνει
Το δεύτερο είναι ο θαυμασμός προς την βαναυσότητα που αποτελεί προσανατολισμό κάθε εφηβικής ανεξέλεγκτης τάσης. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών μεγαλώνουν εν δυνάμει «δολοφόνοι», για όσο διάστημα δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες του θανάτου. Κάποια από αυτά συνεχίζουν ως την εφηβεία τους κι ακόμα πιο πέρα, ενσωματώνοντας στον ψυχισμό τους όλα τα βίαια ένστικτα που αναπαράγονται στην κερκίδα, στις σχολικές τάξεις, στις οθόνες των υπολογιστών και στις πλατείες των παιδικών συγκρούσεων. Μπορεί να μας φαίνεται σκληρό και υπερβολικό αλλά υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό νέων που θα σκότωνε ευχαρίστως, αν δεν υπήρχαν συνέπειες.
Το τρίτο σημείο είναι η αθλιότητα του ελληνικού σχολείου. Μέσα στο 2016, μετράω δύο αυτοκτονίες και μία δολοφονία (αυτά είναι που έγιναν γνωστά σε μένα) εξαιτίας της απαράδεκτης αδιαφορίας του θεσμού με τον οποίο η Πολιτεία μεγαλώνει τους νέους της. Πώς δηλαδή το κάνει αυτό; Στοιβάζοντας μέσα στις τάξεις μαθητές με προγράμματα του 1950! Απευθύνεται δηλαδή σε παιδιά που ο ψυχισμός τους είναι περισσότερο ευάλωτος από κάθε άλλη εποχή και δεν έχει την ευαισθησία να διορίσει ψυχολόγους να ασχοληθούν με τα παιδιά. Εχει να διαπαιδαγωγήσει νέους ανθρώπους που βράζει το αίμα τους, το μυαλό τους, η ψυχή τους και οι οποίοι βιώνουν μια θύελλα ανάπτυξης και εσωτερικών αντιδράσεων. Παρόλα αυτά, αδιαφορεί και περιμένει από την οικογένεια να επέμβει. Μα αν ήταν όλες οι οικογένειες ικανές να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους δεν θα είχαμε σχολεία. Θα μορφώναμε τα παιδιά μόνοι μας!
Η τυχαιότητα κάθε δραματικού περιστατικού είναι μόνο μια λάμψη για να καταλάβουμε την ανάγκη για τις μεγάλες εκρήξεις. Η φωνή που πρέπει να φτάσει σε όλους τους ημιμαθείς «επαΐοντες» είναι μία και μοναδική: Βάλτε ψυχολόγους στα σχολεία και ζητήστε τους ευθύνες! Οχι έναν αλλά πάνω από τρεις σε κάθε σχολείο. Εκπονήστε ένα πρόγραμμα που θα απαιτεί ατομική έκθεση για κάθε μαθητή (μηνιαίες συνεντεύξεις, παρακολούθηση, καταγραφή οικογενειακών προβλημάτων, αποκλίνουσες συμπεριφορές κτλ). Να ξέρει ο διευθυντής και ο σύλλογος των καθηγητών με ποιους έχουν να κάνουν και ποια παιδιά πρέπει να βοηθήσουν.
Δεν μας αφορούν μόνο οι τραγικές περιπτώσεις που πάντα συνέβαιναν. Μας νοιάζει να προλάβουμε τη βία της καθημερινότητας που ολοένα αυξάνει και τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη μάστιγα παντού.
Πηγή: protagon.gr
