Σου γράφω μέσα σε μία σκηνή, κάπου στην Ευρώπη. Δεν ξέρω πού ακριβώς. Άλλωστε τους τελευταίους μήνες και ο χρόνος και ο τόπος είναι σχετικά. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να μετρήσω πόσα σύνορα περάσαμε. Θυμάμαι τη θάλασσα μόνο. Τη θάλασσα που την αγαπάω τόσο πολύ, αλλά τη φοβήθηκα…
Γεννήθηκα σαν σήμερα, στη Συρία, τη μέρα που όλοι ήταν καρφωμένοι στις τηλεοράσεις και έβλεπαν δύο τεράστιους πύργους στην Αμερική να καταρρέουν. Άλλοι έβλεπαν σιωπηλοί, άλλοι πανηγύριζαν. Ο μπαμπάς μου είπε ότι αυτός δεν πανηγύρισε ποτέ. “Δεν πανηγυρίζουμε ποτέ για το θάνατο κανενός ανθρώπου”, μου έχει πει ο μπαμπάς. Κάποτε δεν ήξερα τι θα πει αυτό. Δεν είχα δει “το θάνατο ενός ανθρώπου”. Μέχρι που έγινε η καθημερινότητα. Μέχρι που έφτανα κάθε πρωί να εύχομαι να ζήσω τουλάχιστον εγώ και ντρεπόμουν που το σκεφτόμουν.
Η μαμά και ο αδελφός μου δεν ήρθαν μαζί. Έχω να τους δω ένα χρόνο. Μετά από κείνη τη μέρα που οι βόμβες γκρέμισαν το σπίτι. Δεν τους ξαναείδα. Ο μπαμπάς λέει ότι είναι κάπου ανατολικά. “Θα τους βρούμε, μην ανησυχείς” μου είπε.
Ελπίζω να τους βρούμε στο ταξίδι. Ρώτησα τον μπαμπά πού πάμε. Μου είπε ότι ψάχνουμε για μια ρωγμή, μια μικρή ρωγμή που να χωράει την ελπίδα μας.
Χθες ήμουν πολύ χαρούμενος. Βρήκα μία μπάλα, μία σαν κι αυτή που είχα πίσω στη Συρία. Ξέρεις, θέλω να παίξω σε μεγάλες ομάδες, σε μεγάλα γήπεδα. Να βάζω γκολ, να πανηγυρίζω και να βλέπω τη μαμά στην κερκίδα δακρυσμένη… δακρυσμένη για το σωστό λόγο.
Σήμερα άκουσα ότι ανοίγουν τα σχολεία εδώ κοντά. Δε θα πάω σχολείο φέτος. Ίσως του χρόνου… ίσως. Ούτε γενέθλια θα γιορτάσω σήμερα. Ίσως του χρόνου.. δεν ξέρω πού… ίσως πίσω στο σπίτι
Όπως θα είδες αυτό το γράμμα δεν έχει παραλήπτη. Παραλήπτης είναι όποιος ξέρει την κοινή γλώσσα που μιλούν όλοι πάνω στον πλανήτη. Αν δεν ξέρεις να την μιλάς ακόμα και δεν με καταλαβαίνεις, κάτι έχεις κάνει λάθος…. σε κάτι έχεις μείνει μεταξεταστέος κι ας έχεις τελειώσει το σχολείο.
Ούτε όνομα αποστολέα έχει το γράμμα. Δεν έχει σημασία. Δώσε μου το όνομα του παιδιού σου. Το ίδιο είναι
Και τώρα σ’ αφήνω… άρχισε να βρέχει…
Πηγή: altsantiri.gr