Της Εβελίνας Ρίζου

Εξήντα ημέρες ευτυχίας και αγάπης, εξήντα ημέρες απόλυτου έρωτα… Με λίγα λόγια δύο μήνες μαμά! Πώς να περιγράψεις, πώς να αποτυπώσεις σε λέξεις τη μοναδικότητα των συναισθημάτων που εσύ -το δικό μου παιδάκι- μου χαρίζεις; Τα λόγια χάνουν το νόημά τους όταν με κοιτάς, όταν μου χαμογελάς βγάζοντας τις πρώτες σου άναρθρες κραυγούλες. Η κούραση και η αϋπνία με αφήνουν παγερά αδιάφορη κάθε φορά που σε βλέπω να ψάχνεις με μανία το στήθος μου για να φας, κάθε φορά που αποζητάς την αγκαλιά μου προκειμένου να κοιμηθείς. Και όταν πονάς η καρδιά μου ραγίζει, κλαίω μαζί σου νομίζοντας πως έτσι θα απαλύνω τον πόνο σου. Λάθος. Εσύ θα κλάψεις δυνατά -πολλές φορές σπαρακτικά- και εγώ θα σε κουνάω μάταια σαν την τρελή με την ελπίδα να ηρεμήσεις. Μπορώ να σε κρατάω στα χέρια μου ώρες ολόκληρες αφού μόνο εκεί ξεχνάς τα πάντα. Πώς είναι δυνατόν να ακούσω τους… συμβουλάτορες; «Άσε το παιδί στην κούνια του, και να κλάψει δεν θα πάθει τίποτα, βάλτου την πιπίλα με το πρώτο “ουά”». Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω! Στο υποσχέθηκα εκείνο το βράδυ που ούρλιαζες…Θυμάσαι; Θα σε κρατάω πάντα και για πάντα αν αυτή είναι η λύση, αν αυτό είναι που γαληνεύει την αθώα σου ψυχούλα. Κι άσε τους άλλους να λένε. Εμείς τα ‘παμε και τα συμφωνήσαμε.

Και αν ένα κείμενο πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος αυτό εδώ στερεύει από προλόγους και κυρίως θέματα. Δεν θα έχει ούτε καν επίλογο γιατί εμείς οι δυο, εσύ και εγώ, δεν έχουμε τέλος. Μόνο αρχή… Ήταν τότε που σε ένιωσα για πρώτη φορά στην κοιλιά μου. Τότε που αντίκρισα για πρώτη φορά τα ματάκια σου, τότε που σε πρωτοάγγιξα και τα πάντα κόλλησαν σε εκείνη τη μοναδική στιγμή! Κεραυνοβόλος έρωτας. Τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι μου έχει συμβεί. Αυτός ο έρωτας σε απογειώνει χωρίς την ίδια ώρα να σε στέλνει στα τάρταρα, αυτόν τον έρωτα ζω! Πόσο τυχερή είμαι Θεέ μου…

Ναι, τώρα ξέρω τι σημαίνει να παραλύεις από τον πόνο για να βγάλεις από μέσα σου μια νέα ζωή και παρόλα αυτά να λες «θα το ξανάκανα»! Ναι αγόρι μου για σένα και μόνο θα το ξανάκανα κι ας ανατριχιάζω ακόμη και τώρα στη θύμηση εκείνων των επτά ωρών. Κι ας έχω ακόμη στα αυτιά μου την καλή μου μαία να μου φωνάζει «πείσμωσε κι άλλο Εβελίνα, λίγο και τα καταφέραμε». Για όλα αυτά και για όσα ακόμη μου επιφυλάσσεις εγώ θα σε ξαναγεννούσα αγοράκι μου γλυκό. Εγώ, εσύ και ο μπαμπάς μας -φυσικά- για πάντα μαζί! Οι τρεις μας ένα σώμα μία ψυχή!