Είναι αγύμναστος, δεν πιάνουν τα χέρια του και τον λες και ψιλοτεμπέλη. Είναι πρωταγωνιστής σε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά προγράμματα των τελευταίων χρόνων. Ο λόγος για τον μπαμπά Γουρουνάκη… Πριν γίνω πατέρας γνώριζα ελάχιστα για το φαινόμενο Πέππα το Γουρουνάκι. Ήξερα ότι ήταν μια νεοφερμένη στην Ελλάδα σειρά κινουμένων σχεδίων που γνώριζε μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία αλλά δε φανταζόμουν ότι θα είχε τη μαγική δύναμη να καθηλώνει τα παιδιά, ειδικά όταν στα μάτια μου οι χαρακτήρες φάνταζαν πρόχειρα σχεδιασμένοι, η παλέτα των χρωμάτων σαν να ήμασταν στο 1990, οι ιστορίες καθημερινές και συνηθισμένες και οι διάλογοι επαναλαμβανόμενοι. Και εκτός αυτού, είχα την εντύπωση ότι η Πέππα ήταν λίγο αυταρχική και κακομαθημένη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς όμως όλα τα σύγχρονα παιδικά προγράμματα κάτι στραβό το έχουν. Ο ταχυδρόμος Πατ Κλίφτον είναι ο ο χειρότερος δημόσιος υπάλληλος στην ιστορία, ο Μπομπ ο Μάστορας κάνει παρέα με ένα άκρως φοβιστικό σκιάχτρο, ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης λέει αστεία που τα πιάνουν μόνο οι «μεγάλοι», για να μην πιάσω στο στόμα μου το Rabbids – ανάθεμα αν θεωρείται παιδικό – με κάτι άφθαρτα και ανεξελέγκτα εξωγήινα πλάσματα τα οποία δε δείχνουν κανένα σεβασμό στους κανόνες που διέπουν την γήινη κοινωνία…

Η Πέππα το Γουρουνάκι όμως υπoτίθεται ότι είναι διαφορετική για αυτό και έχει αποσπάσει τόσα βραβεία και έχει γνωρίσει αυτήν την επιτυχία. Όμως, με μεγάλη έκπληξη συνειδητοποιείς κανείος ότι ο πρωταγωνιστής Μπαμπάς Γουρουνάκης είναι ένας παχύσαρκος, αξύριστος, γκαφατζής και αναβλητικός χαρακτήρας που δεν πιάνουν και τα χέρια του και δεν τα καταφέρνει καλά ούτε με τους χάρτες, ούτε και με το μπάρμπεκιου (δηλαδή σε καμία από τις υποτιθέμενα 3 βασικές αντρικές υποθέσεις). Συν τοις άλλοις, οι αγαπημένες του δραστηριότητες είναι να κάθεται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση, να λιάζεται στον ήλιο διαβάζοντας εφημερίδα και το φαγητό. Είναι αλήθεια όμως ότι μπορώ να διακρίνω πολλές ομοιότητες ανάμεσα στον Μπαμπά Γουρουνάκη και σε κάποιους φίλους και γνωστούς, όμως η απεικόνιση του μπαμπά ως χαζούλη και γκαφατζή δεν είναι κάτι καινούριο. Στο παρελθόν είχαμε τον Fred Flinstone, τον Homer Simpson και τον Family Guy. Που σε κάνει να αναρωτιέσαι: γιατί λοιπόν σε μια εποχή που τα παιδιά έχουν ανάγκη τους μπαμπάδες τους περισσότερο από οτιδήποτε, υπάρχουν ακόμα παιδικά προγράμματα που απεικονίζουν τους άντρες και συγκεκριμένα τους μπαμπάδες ως τεμπέληδες, ανεπαρκείς και χαζούληδες; Oταν ο Neville Astley, ο ένας εκ των 2 δημιουργών της σειράς ρωτήθηκε γιατί έχουν αποδόσει το χαρακτήρα του μπαμπά κατά αυτόν τον τρόπο απάντησε: «Τα παιδιά λατρεύουν να γελούν με τα καμώματα των ενηλίκων. Αποφασίσαμε να μην κωμικοποιήσουμε τους χαρακτήρες των παιδιών, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να ενίσχυε αρνητικές συμπεριφορές. Όμως η απεικόνιση του Μπαμπά Γουρουνάκη με μία γερή δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού είναι κάτι που οι μπαμπάδες μπορούν να διαχειριστούν». Στην πραγματικότητα κανένας από τους χαρακτήρες στη σειρά δεν είναι τέλειος. Όλοι φέρουν μεγάλη δόση από την πραγματικότητα.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδικά προγράμματα και τηλεοπτικές διαφημίσεις όπου οι μπαμπάδες και οι μαμάδες είναι κούκλοι, έξυπνοι και γυμνασμένοι, έχουν καλές δουλειές, ονειρεμένα σπίτια και τέλεια παιδιά. Μπορεί ο Μπαμπάς Γουρουνάκης να θεωρείται χαζούλης, όμως ως πατέρας είναι μεγάλος νικητής. Γιατί για τα παιδιά του είναι πάντα εκεί, είναι ήρεμος, καθησυχαστικός και προσιτός. Μπορεί να αποτυγχάνει αλλά δεν τον παίρνει από κάτω. Και αυτό είναι κάτι που αξίζει να μάθουν τα παιδιά σήμερα. Μπορεί να μην τα καταφέρνει σε αρκετά πράγματα, όμως ενσαρκώνει το ρόλο που πλέον πολλοί σύγχρονοι μπαμπάδες έχουν αναλάβει. Είναι οι μπαμπάδες που πάνε το παιδί τους στο σχολείο, που εργάζονται πολλές ώρες αλλά πάντα βρίσκουν χρόνο για το παιδί τους. Μπαμπάδες που πάνε εκδρομές οικογενειακώς και θέλουν να μάθουν πράγματα στα παιδιά τους. Μπαμπάδες που θέλουν τα παιδιά τους να γνωρίσουν τη φύση. Μπαμπάδες που αφηγούνται παραμύθια στα παιδιά τους και τα βάζουν για ύπνο. Μπαμπάδες που κάνουν το καραγκιόζη για να γελάσουν τα παιδιά τους και οι φίλοι τους. Μπαμπάδες που λατρεύουν τα παιδιά τους και θα έκαναν τα πάντα για την οικογένεια τους… Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα άρθρο όπου μια αγγλίδα μαμά ασκεί κριτική στην Πέππα το Γουρουνάκι. Σέβομαι την άποψη της. Όμως δεν την ενστερνίζομαι. Γιατί πρέπει σε ένα παιδικό να κοιτάμε μόνο τα αρνητικά; Εξάλλου όλοι ξέρουμε την απάντηση για τα παιδικά προγράμματα και την τηλεόραση. Παν μέτρον άριστον. Και μάλιστα είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με το τι διδάσκει η Πέππα το Γουρουνάκι στο παιδί μου. Μπορεί όντως η Πέππα να λέει «χαζούλη μπαμπά», αλλά η κόρη μου δεν κράτησε ποτέ αυτό, αλλά ευτυχώς όλα εκείνα που είναι πραγματικά άξια να μάθει κανείς. Όπως η ευγένεια και οι καλοί τρόποι. Τη σημασία και την αξία της οικογένειας. Το πώς η οικογένεια πρέπει να περνάει χρόνο μαζί, να τρώει μαζί στο τραπέζι και να σέβεται ο ένας τον άλλο. Ή το ότι όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο φοράμε τη ζώνη μας.

Αυτό που είναι όμως το πιο σημαντικό είναι ότι η κόρη μου ξέρει ότι ο χαζούλης Μπαμπάς Γουρουνάκης λατρεύει την κόρη του, την Πέππα. Μπορεί να μην είναι τέλειος, μπορεί να κάνει γκάφες, να μην πιάνουν τα χέρια του, αλλά θα έκανε τα πάντα για αυτήν. Και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να πιστεύει και η δική μου κόρη για τον μπαμπά της…

Πηγή: superdad.gr