της Νόρα Κουρτίν

Με διασκεδάζει η ευκολία με την οποία οι Αμερικανοί κατηγοριοποιούν διάφορα πράγματα. Έχουν μιαν απίστευτη ικανότητα να απλοποιούν και τις πιο περίπλοκες σχέσεις. Και, βεβαίως, το κάνουν αυτό και για θέματα που αφορούν στην ανατροφή των παιδιών. Βρίσκουν ένα όνομα και μ΄αυτό ορίζουν τους πολύ διαφορετικούς τρόπους να μεγαλώνει κανείς τα παιδιά του.

Έτσι Μαμά Τίγρης είναι εκείνη που απαιτεί απόλυτη πειθαρχία, που ρίχνει όλο τις το βάρος στην εκπαίδευση των παιδιών και στις υψηλές σχολικές και άλλες επιδόσεις βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις προσωπικές και συναισθηματικές ανάγκες του συγκεκριμένου παιδιού τους. Μαμά Μέδουσα, από την άλλη, είναι εκείνη που, σα να είναι φτιαγμένη από πλαστικό ή δεν έχει κάτι μέσα της, δεν εκφράζει, πόσο μάλλον επιβάλλει απόψεις, δεν θέττει όρια και προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των παιδιών της, χωρίς να πολυσκέφτεται τις επιπτώσεις. Υπάρχει και η, πιο συνηθισμένη, Μαμά Ελικόπτερο. Αυτή μοιάζει σα να υπερίπταται πάνω από τα παιδιά της προσέχοντάς τα, αξιολογώντας κάθε τους κίνηση, λύνοντας τα προβλήματά τους, νιώθοντας σα δικές τις και τις αποτυχίες και τις επιτυχίες τους. Μια υπερπροστατευτική μαμά που μεγαλώνει, τελικά, ανασφαλή και απροετοίμαστα για τη ζωή παιδιά.

Τρεις διαφορετικές κατηγορίες μαμάδων οι οποίες, όμως, έχουν κάτι κοινό: δεν λαμβάνουν υπόψην τους το πως βλέπουν τα πράγματα τα ίδια τα παιδιά και ποιές ανάγκες έχει το κάθε παιδί.

Η εμπειρία μου λέει πως, συνήθως, οι περισσότερες μαμάδες γινόμαστε μια Τίγρης, την άλλη Μέδουσα και, πολλές φορές, Ελικόπτερο. Έχοντας κουραστεί να “ παλεύουμε ” με τα παιδιά μας, τη μια υποχωρούμε σε θέματα που δεν θα έπρεπε, την άλλη επιμένουμε σε άλλα όχι τόσο σημαντικά, ανάλογα τη διάθεση της στιγμής και το πως κύλησε έως τότε η μέρα μας. Έτσι, αλλάζοντας από Τίγρη σε Μέδουσα,και από υπερπροστατευτική σε αυταρχική, προκαλούμε σύγχιση στα παιδιά.

Για μένα οι ετικέτες δεν χρειάζονται. Ούτε το να ακολουθούμε το ένα στυλ μαμάς ή το άλλο. Υπάρχει όμως “ μέσος όρος”, μια τακτική την οποία μπορούμε να εφαρμόζουμε διαρκώς; Πιστεύω πως το καλύτερο σύστημα για να μεγαλώνεις παιδιά είναι η “κοινή λογική”: να ακούμε τα παιδιά μας, να τα λαμβάνουμε υπόψην μας να τα αγαπάμε και να τους το δείχνουμε, αλλά και να βάζουμε σαφή όρια, επιμένουμε και να επιβάλλουμε, σε συγκεκριμένα θέματα, την, σταθερή, αποψή μας μια και εμείς είμαστε οι γονείς και, όπως λένε και οι ψυχολόγοι, το να μεταβληθούμε σε φίλους τους συχνά τα κάνει να νιώθουν ορφανά.

Πηγή: elmundo.es