Κείμενο: Μαριάννα Σιδηροπούλου
Μου αρέσει να τους μιλάω για την αθέατη πλευρά της μητρότητας. Αυτό είναι η δουλειά μου ξέρεις. Σήμερα, θα τους μιλήσω για αυτή την καθημερινή κόλλα που κρατάει ενωμένες τις αδυναμίες μας, τις αμφιβολίες και τα μαύρα άγχη μας με τη σουρεαλιστική μαγεία του να είσαι μαμά.
Θα είναι μια κοινή και κοινότοπη ιστορία που θα διηγηθώ με αφορμή εσένα, για εσένα, για εμένα και για όλα τα ζευγάρια μαμάδων και παιδιών. Γιατί σήμερα γίνεσαι 3 και εγώ θέλω να μοιραστώ τη χαρά και την υπερηφάνεια μου να είμαι η μαμά σου.
Θέλω να τους πω πως δεν είμαι τέλεια, και οτι ευτυχώς η γέννησή σου με βρήκε ανευ αυτού του μικροβίου. Κάποιες φορές σου φωνάζω, χάνω την υπομονή μου, θέλω να εξαφανιστείς όταν είμαι πολύ κουρασμένη και νιώθω μια χαρά όταν μου δίνεται η ευκαιρία να ζήσω για ώρες ή για κάποιες ημέρες παρέα με τον παλιό μου εαυτό. Αυτόν που ξέρω και έχω συνηθίσει.
Ήρθες για να με αλλάξεις, να πάρεις τη γη κάτω απο τα πόδια μου για να φτιάξω μια νέα. Και ξέρεις, η νέα γη είναι σαν τη Σαντορίνη. Σου κόβει την ανάσα και έχει ένα ηφαίστειο που ανα πάσα στιγμή μπορεί να κάνει έκρηξη. Λάβα δημιουργίας, λάβα θυμού ενίοτε, λάβα γήινης, ταπεινής και ανθρώπινης λατρείας.
Σε κρατάω στην αγκαλιά μου μπροστά απο της θάλασσα και το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Απο τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες.
Σήμερα σου διηγήθηκα για ακόμα μια φορά την ιστορία της γέννησής σου, κάτω απο μια ομπρέλα που επέμενες να έχουμε ανοιχτή, στο ημίφως του δωματίου λίγο πριν πάρεις το χέρι μου αγκαλιά για να κοιμηθείς. Δίπλα μας το βαθουλό καπάκι που σκεπάζουμε τα κέικ γεμισμένο με τα υπάρχοντά σου- μια φόρμα μπλε χειμωνιάτικη και ξυλάκια παγωτού. Η εκκεντρικότητα, η ελευθερία και η φαντασία πάντα με συγκινούσαν. Ελπίζω ποτέ να μην τα χάσεις. Χαίρομαι που τα έχεις και τα εκδηλώνεις με απόλυτη φυσικότητα. Μου αρέσει να με καλείς στη μέση του σαλονιού να χορέψουμε «γκάνγκστα» και μετά απο λίγο να γυρνάς γύρω μου τραγουδώντας «γύρω-γύρω όλοι». Είσαι στα δικά μου μάτια ό,τι πιο λαμπερό έχω δει (τουλάχιστον θα έχεις υγιή ναρκισσισμό σκέφτομαι).
Σήμερα αποφάσισες οτι θα μοιράζεσαι (κάτι που δεν σου αρέσει καθόλου να κάνεις). Αποφάσισες δε, να ορίσεις ως «μοίρασμα» το να φας το φαί μου (!). Είναι και αυτό μια τοποθέτηση -αλλά μάλλον είσαι τυχερός που κάνεις εύκολα φίλους.
Αν ξεπεράσω τις κόντρες των «terrible twos» που βγάζουν ομολογουμένως my terrible self, θα έλεγα οτι κάνω ωτοστόπ στη χώρα των θαυμάτων. Κάθε μέρα κάτι καινούριο, ένας νέος τρόπος να βλέπω τον κόσμο. Να γελάσω, να ξαφνιαστώ και ξέρεις κάτι; να σκεφτώ και να αναθεωρήσω. Ακομα και τους τσακωμούς μας ευχαριστιέμαι όταν ηρεμήσω. Μου αρέσει να σε βλέπω να διεκδικείς, να επιμένεις για τη δική σου (συνήθως παράλογη) αλήθεια και να θέλεις να με εκδικηθείς με άμεσους (μαμά πήγαινε time out) ή έμμεσους τρόπους (τσιμπιές κατα λάθος). Πάνω σου βλέπω ό,τι έχω διαβάσει – την επιθετικότητα, το φόβο, την ανάγκη για τον άλλον, την προσπάθεια για την ανεξαρτησία αλλά και την αγαλλιάση της εξάρτησης.
Σαν την αρχή της Amelie, οπου καθένας δείχνει τις συνήθειες και τις ιδιαιτερότητές του, σε μαθαίνω καθώς αυτές αλλάζουν. Το τρίψιμο του αυτιού, το γάλα σε συγκεκριμένο ποτήρι και η απαραίτητη επιλογή χρώματος σε καλαμάκι, τι σε ενοχλεί και τι σε εντυπωσιάζει.
Σε κρατάω επάνω μου ανεβαίνοντας σκαλιά. Είσαι βαρύς πια, τα πόδια σου κρέμονται, εγώ λαχανιάζω, εσύ κοιμάσαι. Είναι όμως μια απο τις σκηνές που θα θυμάμαι πάντα απο τη ζωή μου. Γιατί σε κάθε βήμα που κουβαλάω αυτό το βάρος, αισθάνομαι σαν κάθε πόρος μου, κάθε μαύρο κενό μου να γεμίζει με ενέργεια και φως. Όχι δεν μου αρέσουν τα new age, ούτε το έχω «χάσει». Απλά νιώθω σωματικά την πληρότητα μέσα απο μια καθημερινή κίνηση μιας μητέρας που μεταφέρει το κοιμισμένο παιδί της απο το αυτοκίνητο στο κρεβάτι του.
Μου χαμογελάς με αυτά τα λακκάκια στα μάγουλά σου, κάποιες φορές μουστρουφιάζεις ή μου μιλάς επιτακτικά (εμ… αυτό δεν μου αρέσει καθόλου και γρήγορα συνειδητοποιείς οτι δεν σε παίρνει..). Εγώ και εσύ έχουμε μια σχέση κοινότοπη. Και ζωντανή. Και πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Και ταξιδιάρικη. Αλλά κυρίως μια σχέση που καθορίζει ένα μεγάλο μέρος της πορείας σου και της ικανότητάς σου να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Για μια ζωή, σου εύχομαι σήμερα, και κάθε μέρα να τα καταφέρεις. Να σταθείς στα δικά σου πόδια, να προσφέρεις, να δεχτείς, να γελάς και να συγκινείσαι. Εγώ θα είμαι κάπου εκει γύρω και όταν με θέλεις, θα εμφανίζομαι.
Χρόνια πολλά.
