Πριν από 6 χρόνια, 4 βδομάδες και 3 μέρες ένοιωσα σαν να ερωτεύομαι για πρώτη φορά. Γεννήθηκες την τελευταία χιονισμένη μέρα του χρόνου. Την επόμενη μέρα τα χιόνια έλιωσαν και ήταν λες και ήρθες κι έφερες την άνοιξη – μια νέα εποχή του χρόνου και ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μου. Είχα πει σε ανθρώπους ότι θα τους αγαπώ για πάντα, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι υπήρχαν τόσο έντονα συναισθήματα. Μέχρι που σε αντίκρυσα για πρώτη φορά. Έγινα πατέρας. Έγινες το άτομο που θα καθόριζε τη ζωή μου. Το άτομο για το οποίο θα έδινα τη ζωή μου. Ολοκληρωμένη, άνευ όρων αγάπη. Το άτομο που θα έβλεπα να μεγαλώνει, να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, να βρίσκει την αγάπη και ίσως, να κάνει τη δική του οικογένεια κάποια μέρα.
Πάντα ήθελα το καλύτερο για σένα. Ήθελα να ελπίζω για το καλύτερο, προετοιμασμένος όμως και για το χειρότερο. Δυστυχώς βγήκα αληθινός σχετικά με το χειρότερο.
Δεν έπαιζες ιδιαίτερα. Σε ένα δωμάτιο με 30 παιδιά, πήγαινες από παιχνίδι σε παιχνίδι, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους ανθρώπους γύρω σου και αγνοώντας κάθε παιδί που σε πλησίαζε. Μιλούσες μόνο στους μεγάλους όταν ήθελες να σου κάνουν κάτι, κάτι που δε μπορούσες να κάνεις μόνος σου και όσο περνούσε ο καιρός, κάτι που βαριόσουν να κάνεις μόνος σου. Φαινόσουν να είσαι στον δικό σου κόσμο τον περισσότερο χρόνο. Μιλούσες ελάχιστα. Η ανάπτυξή σου είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά γύρω στα 4 σου χρόνια ήταν σχεδόν σίγουρο ότι είχες ειδικές ανάγκες και όχι πολύ καιρό πριν αρχίσεις το σχολείο, ήρθε η διάγνωση περί αυτισμού.
Αγαπάς τη μητέρα σου, το οποίο είναι καλό, γιατί της κάνεις τη ζωή της κόλαση. Χωρίς τα σημάδια αγάπης σου προς εκείνη, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να αντέξει όλη αυτή την κατάσταση. Είδα μια γλυκά, αγαπητή γυναίκα να μετατρέπεται σε μια κουρασμένη, σκληρή, άκαρδη και απαθή παρουσία. Όμως όλο αυτό βγαίνει σε μένα, ενώ σε εσένα μπορεί μόνο να μιλήσει σε υψηλό τόνο ή στη χειρότερη περίπτωση, να σου δείξει ότι έχει θυμώσει.
Σε αγαπάει με όλη της την καρδιά, αυτό όμως σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο. Θα παλέψει για σένα μέχρι την τελευταία της πνοή. Αλλά οποιαδήποτε οικειότητα μεταξύ μας έχει χαθεί. Μέσα σε 6 χρόνια έχει γεράσει 20 χρόνια, ενώ εγώ πάχυνα και έχω αποξενωθεί περισσότερο από ποτέ. Προσπαθώ να αντέξω όσο γίνεται, αλλά ορισμένες φορές δε τα καταφέρνω. Με συγχωρείς. Ξέρω ότι σε θλίβει όταν τσακωνόμαστε και μισώ τον εαυτό μου όταν γίνεται.
Νιώθω θλιμμένος για την οικογένεια που έπρεπε να έχω. Είμαι καλός άνθρωπος και αυτό δεν έπρεπε να συμβεί σε μένα. Αποφεύγω το αλκοόλ γιατί φοβάμαι πως κάποια μέρα θα κάνω τίποτα ανόητο. Κάνω σχέδια για να φύγω αλλά ποτέ δε το κάνω. Ξέρω ότι και η μητέρα σου το ίδιο κάνει, γιατί ξέχασε «κατά λάθος» ανοιχτό ένα μήνυμα στον υπολογιστή που αντάλλασσε με την αδερφή της. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον.
Σε αγαπάμε περισσότερο από ποτέ. Δεν είσαι υπεύθυνος για όλο αυτό, είναι ένα πρόβλημα που έχεις. Ξέρουμε και οι δυό μας ότι προσπαθείς όσο μπορείς, αλλά αυτά που συμβαίνουν γύρω σου σε μπερδεύουν και σε αγχώνουν. Ούτε εγώ ούτε η μητέρα σου ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά ακόμα νιώθουμε όπως νιώσαμε την πρώτη φορά που σε αντικρύσαμε.
Είσαι ένα μικρό αγόρι και χρειάζεσαι εμένα και τη μητέρα σου δίπλα σου. Θα κάνω το καλύτερο που μπορώ, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα κάνω λάθη. Έχω κάνει μια δέσμευση με τον εαυτό μου και παραμένω στη ζωή σου. Και θα πραγματοποιήσω αυτή τη δέσμευση σε 11 χρόνια, 47 βδομάδες και 4 μέρες, όταν θα είσαι αρκετά μεγάλος για να με κεράσεις μια μπύρα.
Ο μπαμπάς
