Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Έτρεξα σήμερα το πρωί με αγωνία στο παλιό μου σχολείο, γεμάτη ανυπομονησία , ένοιωθα μία δυσκολία να αναπνεύσω και προσπαθούσα να ελέγξω την ανησυχία και το άγχος μου. Άκουγα ήδη από μακριά τις φωνές των παιδιών, φωνές ενθουσιασμού για κάποια μάλλον επιτυχία, το κλάμα μερικών από αυτά προφανώς γιατί δεν πέτυχαν εκεί που ήθελαν , τις φωνές από το πώς έσπρωχναν βιαστικά το ένα το άλλο στην προσπάθειά τους να δουν τη δική τους βαθμολογία πρώτα. Όταν έφτασα στην είσοδο του σχολείου ένοιωσα τα γόνατά μου να κόβονται και η αγωνία μου χτύπησε κόκκινο. Η εισαγωγή μου σε μία σχολή ήταν για εμένα ένα όνειρο ζωής, έβλεπα μέσα από αυτή την πραγματοποίηση των πιο τρελών μου ονείρων, εκείνος ο κατάλογος ήταν για εμένα εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος μου όλος . Και ξαφνικά….. δεν βλέπω το όνομά μου πουθενά στη λίστα με τα ονόματα των επιτυχόντων. Ένοιωσα ένα πόνο να διαπερνά την καρδιά μου, σκοτείνιασε το βλέμμα μου και ένοιωσα τους κόπους μίας ολόκληρης χρονιάς να πηγαίνουν χαμένοι. Τι θα τους πω όταν με ρωτάνε, σκεφτόμουν, τι θα τους πω;

Λοιπόν; Τι φταίει εδώ; Όχι, δεν είμαι ο κακός μαθητής, ο τεμπέλης που δεν είχε ποτέ το μυαλό του στα μαθήματα ,παρά μόνο στις βόλτες. Δεν είμαι το παιδί που δεν μπορεί να ‘’πάρει τα γράμματα ‘’ , που δε σέβεται τον κόπο των γονιών του που πλήρωσαν έναν ωκεανό χρημάτων σε αυτό τον Ελληνικό Γολγοθά των φροντιστηρίων. Ήμουν απλώς ένα άνθρωπος με μία αποτυχία, όπως όλοι μας. Ούτε αποτυχημένος, ούτε λιγότερο έξυπνος, ούτε τίποτα. Και αλήθεια είναι , ότι δεν ήταν επιθυμία μου να ανήκω σε ένα σύστημα εκπαίδευσης που παρέχει πλέον γνώσεις μόνο για επαγγελματικούς σκοπούς , αποστραγγίζοντάς τη σε μεγάλο βαθμό από την καλλιέργεια βαθύτερων ανθρώπινων αξιών και ιδανικών ,όπως έλεγε και ο Πλάτωνας της Αρετής , στερώντας μου ταυτόχρονα τη ξεγνοιασιά και την ομορφιά της παιδικής και εφηβικής ζωής.

Είχα λοιπόν μία αποτυχία, όπως όλοι μας. Πες το δεν προετοιμάστηκα όσο έπρεπε, είχα μία άλλη προτεραιότητα, είχα προβλήματα διάφορα και δε μου επέτρεψαν να ρίξω όλο το βάρος της πρόσοχής μου εκεί. Μία αποτυχία όμως, όχι μία αποτυχημένη ζωή, όχι τη μη πραγματοποίηση των ονείρων μου για τα οποία διψώ και αγωνίζομαι. Γιατί ήξερα και ξέρω ότι κανένας βαθμός, κανένα μελανιασμένο γραπτό δεν με καθορίζει ως άνθρωπο, δεν καθορίζει την αξία μου, τα ιδάνικά μου και το πόσο κοντά είμαι στο να αγγίξω τα όνειρά μου και να νοιώσω ευτυχισμένη. Γιατί οι άνθρωπόι μου με αγαπούσαν και με αγαπούν, πάντα θα με αγαπούν και αυτό το ξέρω καλά. Γιατί το Αύριο θα μου φέρει είτε ακόμη μία ευκαιρία είτε στις εξετάσεις, είτε με κάποιο άλλο τρόπο.

Μη με κατηγορήσετε, μη θυμώσετε, μη με πληγώσετε με λόγια σας. Είμαι ένας άνθρωπος που απέτυχε αυτή τη στιγμή, όχι για πάντα. Γιατί το ξέρω ότι θα ρουφήξω τη ζωή μου μέχρι το τέλος, ξέρω ότι θα την κατακτήσω, ξέρω ότι μπορώ να πετύχω τα πάντα. Γιατί ΑΞΙΖΩ ,τόσο απλά!!!