Της Αντιγόνης Παφίλη
Πριν 3 χρόνια Φολέγανδρο με φίλους, μετά Κρήτη και πάλι Κρήτη. Δεν το πάω κι άλλο πίσω, γιατί γενικά δεν είχα αφήσει απόκρημνη ραχούλα και έρημη παραλία. Από ανεξερεύνητες γωνιές της Ελλάδας, άλλο τίποτα. Λες και καλούσαν εμένα όλες να τις εξευρενήσω. Και φυσικά εγώ να πω όχι, σε τέτοια καλέσματα; Δως μου νησάκι μόνο και έρημο, να το βολοδέρνει η θάλασσα και ο αέρας και δεν θέλω κάτι άλλο. Δηλαδή θέλω κάτι ακόμη. Μια πετσέτα, ένα αντιηλιακό-μη φανταστείς- αυτά τα λάδια που τα απλώνεις (το πολύ μέχρι 12 δείκτη προστασίας) και θα την βρω εγώ την άκρη μου! Ακόμη και πέρυσι στην Κρήτη μην φανταστείς ότι δεν έζησα την περιπέτεια μου. Περιφερόμενος θίασος ήμαστε. Από τη μία παραλία στην άλλη και από τον ένα νομό στον άλλο.
Τί γκρεμούς κατεβήκαμε για να φτάσουμε σε εκείνα τα γαλαζοπράσινα νερά που βλέπαμε από πάνω…και φυσικά μέναμε εκεί με τις ώρες. Και μεσημέρι και απόγευμα. Με όλα τα απαραίτητα μαζί γιατί είμαστε και οργανωμένοι, πώς να το κάνουμε! Διακοπές, λοιπόν για μένα, ήταν αυτό ακριβώς. Χωρίς πρόγραμμα, θάλασσα, νησί και ανεμελιά, τίποτα άλλο, καμία έννοια στο κεφάλι. Χωρίς ρολόι. Πάνω κάτω δηλαδή ότι είναι και για αρκετό κόσμο. Γιατί υπάρχουν και άλλοι που αναζητούν μόνο μια ξαπλώστρα και το μοχίτο στο χέρι, από γέννησης τους. Όλα κατανοητά και δεκτά. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.
Από φέτος όμως δεν το βλέπω να παίζει το σεναριάκι αυτό. Τί σου έλεγα για απόκρημνες παραλίες και νησάκια στο πουθενά; Αυτά τα ξεχνάμε! Από του χρόνου βλέπουμε! Ο γιατρός ήταν σαφής. Μπάνιο μέχρι τις 12 το πρωί και από τις 5 και μετά απόγευμα! Άρα το πρωινό το ξεχνάμε- ναι δεν έχω σκοπό να ξυπνάω αχάραγο- και πάμε στην απογευματινή εκδοχή! Και με αντιηλιακό εννοείται και κάτω από ομπρέλα! Κι εγώ που έκλεινα οχτάωρα -μεροκάματο κανονικά- κάτω από τον ήλιο…πάνε αυτά.. this…last year!
Επίσης ξαφνικά ιδανικοί προορισμοί αναδεικνύονται η Αιδηψώς, η Κυλλήνη και γενικά οτιδήποτε σε στεριά και σε απόσταση ασφαλείας από νοσοκομείο, γιατί αν γεννάς τον Αύγουστο όσο να πεις δεν το ρισκάρεις να απομακρύνεσαι και πολύ. Θυμάμαι πέρυσι στις διακοπές είχα γνωρίσει μια κοπέλα, η οποία ήταν ντάλα κάτω από τον ήλιο και είχε μπει στο μήνα της. Να τονίσω ότι βρισκόμαστε στο τέρμα Θεού, στο νοτιότερο άκρο του νομού Ηρακλείου Κρήτης και η απόσταση που έπρεπε να διανύσει, από την στιγμή που θα την έπιαναν οι πόνοι ήταν μια ώρα και κάτι και με στροφές. Για να πω την αλήθεια, πιο πολύ είχα αγχωθεί εγώ παρά αυτή, από ότι θυμάμαι.
Κορίτσια δεν ξέρω τί σας λέει ο δικός σας γιατρός για τις διακοπές, αλλά εμένα μου φαίνονται λογικά όσα μου είπε. Εδώ, δεν αντέχω τώρα να είμαι κάτω από τον ήλιο και να περπατώ στην πόλη, μεταξύ μας, δεν το βλέπω να αντέχω και στην παραλία. Και τώρα που τα λέμε νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αρχίσω να φοράω και καπέλο στην πόλη από αύριο. Δεν θα είμαι και αναγνωρίσιμη έτσι. Ακόμη καλύτερα (χαααα) Αν δεν το φορέσεις στην Ελλάδα πού θα το βάλεις δηλαδή! Απορώ τόσα χρόνια τί κάνω!
Και για τις διακοπές δεν είναι ανάγκη να ξενιτευτώ και φέτος. Θα πάμε κάπου εδώ κοντά για να είμαι και σίγουρη. Δεν θα μου λείψουν τα καλοκαίρια. Άλλωστε φέτος θα είναι το καλύτερο μου και ας κάνω τα λιγότερα μπάνια και ας έχω την πιο άσπρη κοιλιά!
Καλό καύσωνα να έχουμε από αύριο και καλά κουράγια για όσους έχουν κάπως μεγαλύτερη κοιλιά.
Ας παρηγορηθώ από το σκίτσο που με έχει στείλει ηδη στην παραλία (ναι εγώ είμαι αυτή η μοιραία) και ας πιω το γάλα μου πριν κοιμηθώ γιατί έρχεται και καούρα! Μην ξεχνιόμαστε!
