Κείμενο: Γιώτα Ταχταρά

φτάνω ξεφυσώντας στην είσοδο του συγκροτήματος. Δείχνω το χαρτί με το όνομα και την διεύθυνση στον φύλακα για να σιγουρευτούμε ότι είμαι στο σωστό σημείο. Περιμένετε μου λέει σε μια γλώσσα που θα μπορούσε να ήταν αγγλικά ή τουρκικά, έρχεται ένα αυτοκινητάκι του γκολφ, με φορτώνουν την μάνα με το νήπιο, το καρότσι και τις 9873957973 τσάντες και με πάνε έτσι κυρία στον εσωτερικό παιδότοπο όπου θα πραγματοποιηθεί το σημερινό playgroup. Στο δρόμο έχουμε περάσει τις πισίνες, τα γήπεδα του τένις, το ελικοδρόμειο, έχω αρχίσει και κοιτάω τα σνίκερς μου, μήπως να είχα φορέσει κάτι καλύτερο, κάτι σε επίπεδο met gala που το έχω και στο μυαλό μου από χθες, πριν αποφασίσω με ξεφορτώνουν στον παιδότοπο με το ΘΕΡΜΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΑΤΩΜΑ.

(ο Μικρός άνθρωπος βέβαια δεν δίνει καμία σημασία σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες, θερμαινόμενο ή όχι το πάτωμα θα χύσει την πορτοκαλάδα του με την ίδια απόλαυση.)

φίλη μου υπάρχει μια ελίτ από εισαγώμενους επαγγελματίες αυτήν την στιγμή στην Κωνσταντινούπολη, η καθημερινότητά τους θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από σαπουνόπερα, έχουν νταντάδες με στολή και παιδιά που κάνουν εμετό μέσα σε Birkin, έχουν οδηγούς με ωραία καπέλα ανθρώπους που τους φέρνουν τα ψώνια στο σπίτι, έχουν αρκετές φιλιπινέζες για να τρέχουν και πίσω από τα δικά μας παιδιά καθώς πίνουμε τους επαγγελματικούς εσπρέσσο καθισμένες σε μικροσκοπικά καρεκλάκια, μην τα ρωτάς πώς βρέθηκα εγώ ανάμεσά τους, να, είναι μια οργάνωση International Women of Istanbul που πήγα και γράφτηκα για να βρω κι άλλες μετανάστριες να ανταλλάσσουμε τιπς, αλλά πού να φανταστώ τι με περίμενε, οι ζωές μας είναι τόσο διαφορετικές που θα μπορούσε να μας χωρίζει ένα ηλιακό σύστημα, όχι απλά τρία τέσσερα τετράγωνα κατηφόρας.

θα ήθελα να σου πω πολλά κλισέ για κακομαθημένα παιδιά και ξινές μαμάδες (καλά, υπάρχουν κι αυτές) αλλά οι περισσότερες είναι συμπαθητικές, τα παιδιά τους κάτι αγγελάκια με μπούκλες για billboard της GAP, ούτε μια πλαστική δεν θα μπορούν να τους κάνουν δώρο στα sweet sixteen τους, τέλεια γονίδια λέμε. Ένα τέτοιο κοριτσάκι φίλησε σήμερα ο Μικρός Άνθρωπος, πολύ περήφανη η μάνα εδώ, ήταν και μεγαλύτερή του, μπράβο παλικάρι μου, κάτι καλό σου έμαθα με το παράδειγμά μου (τρία ολόκληραχρόνια ρίχνω στον μπαμπά του).

αχ, ο Μικρός Άνθρωπος που για χάρη του κάνω διαδρομές σε αυτοκινητάκια του γκολφ, αυτός είναι 18 μηνών και κάτι, πώςπέρασεοκαιρός θα μου πεις, τρέχοντας θα σου απαντήσω, αυτό το παιδί αποφάσισε πως η ζωή είναι ένας ατελείωτος μαραθώνιος και τρέχει από το πρωί ως το βράδυ ασταμάτητα για να προλάβει να τα εξερευνήσει όλα. Γελάω συνέχεια με τις φιγούρες του, με το χαμόγελο που φαίνονται τα 4,5 δόντια, με τις αστείες φωνούλες, με τον τρόπο που φορτώνει όοοοολα αυτα αυτοκινητάκια του μέσα σε ένα μικρό καροτσάκι του σούπερ μάρκετ και τα βγάζει βόλτα να πάρουν τον αέρα τους κι αυτά. Στο πάρκο ανταλλάσσει τα παιχνίδια που κρατάει με κάτι άλλο που του γυαλίζει, υπάρχει ένα υπόγειο fair trade εκεί με δικούς του κανόνες, όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι γιατί δεν υπάρχει καλύτερο παιχνίδι στον κόσμο από αυτό που κρατάει κάποιος άλλος.

κάθε Τρίτη λοιπόν στα playgroups, κάθε Τετάρτη στον παιδότοπο, κάθε ηλιόλουστη μέρα στο πάρκο, με κάθε ευκαιρία στη Χάλκη, μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε ο χρόνος μας στην Κωνσταντινούπολη, ερχόμαστε στην Ελλάδα φίλη, παρακαλούνται οι μαμάδες νηπίων να μου στείλουν συμβουλές για το πού μπορείς να πας έναν μικρό άνθρωπο και να τον ξαμολήσεις για να τρέχει σε κύκλους μέχρι να λυγίσουν τα πόδια του από την κούραση —κάποτε η Αμερικανίδα Πεθερά μου είχε πει πως τα αγοράκια έχουν μόνο δυο ταχύτητες: full speed και off. Τίποτα ενδιάμεσο. Σοφή.

Πηγή: ohnotanothermomblog