Αχ, αυτό το όνομα! Πόσοι καυγάδες έχουν γίνει και πόσα δάκρυα έχουν χυθεί για το «πώς θα βγάλουμε το μωρό»!
Η ελληνική παράδοση επιτάσσει να δίνουμε στο νεογέννητο το όνομα ενός από τους παππούδες ή τις γιαγιάδες. Το έθιμο αυτό έχει μια καθαρά συμβολική διάσταση: Μέσω της χρήσης του ίδιου ονόματος, περνάει το όνομα από γενιά σε γενιά και ενισχύεται έτσι η συνέχεια της οικογένειας. Επιπλέον, το να δώσει ένας γονιός το όνομα ενός παππού στο παιδί του θεωρείται από πολλούς ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης προς εκείνον και αποδοχής των αξιών της οικογένειας.

Σήμερα, ωστόσο, πολλοί γονείς προτιμούν να επιλέγουν ελεύθερα ένα όνομα που τους αρέσει για το παιδί τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα ονόματα των παππούδων. Και οι μεγαλύτερες γενιές έχουν αναγκαστεί να το αποδεχτούν ως πρακτική. ‘Ετσι, πολλοί παππούδες και πολλές γιαγιάδες προσπαθούν να μην πιέσουν τα παιδιά τους και να αποδεχτούν τις επιλογές τους, στο βάθος όμως νιώθουν άσχημα αν τα παιδιά δεν επιλέξουν το δικό τους όνομα για τα εγγόνια τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, φαίνεται μάλιστα πως ο παππούς που δεν έβγαλαν το όνομα του μπορεί να νιώσει προσβεβλημένος ή πληγωμένος και να απομακρυνθεί συναισθηματικά τόσο από το παιδί όσο και από το εγγόνι του.

Υπάρχουν περιπτώσεις παππούδων ή γιαγιάδων που φέρονται με μεγάλη ψυχρότητα στο εγγονάκι τους επειδή δυσαρεστήθηκαν που δεν έχει το όνομά τους. Ταυτόχρονα, παππούδες και γιαγιάδες συχνά δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο εγγονάκι εκείνο που έχει το όνομά τους πιθανώς σε βάρος των υπόλοιπων εγγονών. Η αλήθεια μάλιστα είναι πως αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά. Συχνά παππούδες ευνοούν ένα παιδί έναντι των άλλων – είτε λόγω του ίδιους ονόματος, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Είναι φυσικό πως δεν μπορεί να νιώθει κανείς το ίδιο με όλα τα εγγόνια του. Και είναι ανθρώπινο να νιώθει πιο κοντά σε ένα παιδάκι που έχει το δικό του όνομα ή κάποια άλλα δικά του χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, το γεγονός ότι νιώθει πιο κοντά του ένα παιδί δεν σημαίνει πως πρέπει να εκδηλώνει καθαρά την προτίμηση του αυτή. Η εύνοια στο ένα εγγόνι είναι σκληρή και άδικη. Πρόσφατες έρευνες μάλιστα δείχνουν ότι όταν ένα παιδί σε μια οικογένεια ευνοείται έναντι άλλου ή άλλων, τότε και το ευνοημένο παιδί βρίσκεται σε δυσμενή θέση και τα υπόλοιπα. Το ευνοημένο παιδί νιώθει ενοχές και αναγκάζεται να καταφύγει σε περίεργες συμπεριφορές για να μειώσει την εύνοια, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά νιώθουν αδικημένα, πληγωμένα, και ταυτόχρονα πλήττεται η αυτοεκτίμησή τους αφού ενδέχεται να θεωρήσουν πως αυτά «φταίνε» που δεν τα θέλει ο παππούς ή η γιαγιά .Και βέβαια, οι σχέσεις ανάμεσα στα αδέλφια γίνονται όλο και πιο δύσκολες.

Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, ένας γονιός όταν βλέπει ότι οι δικοί του γονείς ή τα πεθερικά του ευνοούν –είτε λόγω ονόματος είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο- το ένα του παιδί έναντι των υπολοίπων; Θα μπορούσε:

• Να δημιουργήσει ευκαιρίες για να έρθουν πιο κοντά ο παππούς ή η γιαγιά που κάνουν τις διακρίσεις με το «μη ευνοημένο εγγονάκι» (πχ. βόλτες, επισκέψεις μόνο με αυτό το παιδάκι). Η μεγαλύτερη εξοικείωση μπορεί να διορθώσει την κατάσταση.
• Να ωθήσει το «μη ευνοημένο» εγγονάκι να εκφράζεται θετικά στους παππούδες αυτούς(πχ,. με ζωγραφιές, με δωράκια, με κάρτες). Αν εισπράξουν θετικά συναισθήματα από το παιδί, ενδέχεται να νιώσουν πιο ζεστά για εκείνο.
• Να συζητήσει με το «μη ευνοημένο» παιδί του. Να του εξηγήσει ότι ξέρει πως ο τρόπος που του φέρονται οι παππούδες είναι άδικος αλλά πως δεν έχει να κάνει με το ίδιο – είναι ένα κόλλημα, μια κακή στάση των παππούδων. Δεν φταίει εκείνο, φταίνε οι παππούδες.Να του εξηγήσει ότι δεν υπάρχει λόγος να νιώθει άσχημα απέναντι στα αδέλφια του που το ευνοούν οι παππούδες – δεν φταίει εκείνο γι΄αυτό αλλά τα κολλήματα των παππούδων.
• Να συζητήσει με τον παππού ή τη γιαγιά που δείχνουν ιδιαίτερη εύνοια στο ένα εγγονάκι. Μπορεί να αρχίσει λέγοντας κάτι θετικό (πχ. «ξέρω ότι είσαι πολύ καλός παππούς και θέλεις το καλύτερο για όλα τα εγγόνια σου»). Μετά να αναφερθεί στην εύνοια που δείχνει στο ένα παιδί σαν να πιστεύτει πως ο ίδιος ο παππούς δεν το έχει καταλάβει ότι το κάνει (π.χ. «’ισως δεν το συνειδητοποιείς αλλά μερικές φορές είναι σαν να αγαπάς περισσότερο τον Γιωργάκη και αυτό στενοχωρεί τον Γιαννάκη»). Και να καταλήξει με τις ανάγκες του μη ευνοημένου εγγονού (πχ. «ο Γιαννάκης σε θαυμάζει και σε χρειάζεται και είναι σημαντικό για εκείνον να νιώσει ότι κι εσύ τον αγαπάς») Αν οι παππούδες συνεχίσουν την ίδια προβληματική συμπεριφορά, ίσως θα έπρεπε να γίνει και δεύτερη συζήτηση του ίδιου τύπου.
• Να βάλει όρια στους παππούδες. Αν, παρόλες τις υπόλοιπες προσπάθειες και συζητήσεις, οι παππούδες εξακολουθούν να ευνούν το ένα εγγονάκι, τότε ίσως θα έπρεπε να τεθούν πιο αυστηρά όρια (π.χ. «σου ζήτησα να μην δείχνεις πως νοιάζεσαι μόνο για τον Γιωργάκη αλλά και για τον Γιαννάκη. ‘Οιμως συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα και στα δύο παιδιά μου και δεν μπορώ να το επιτρέψω. Σε παρακαλώ να το σταματήσεις αλλιώς θα αναγκαστώ να απομακρύνω και τα δύο παιδιά από σένα»).

Ωστόσο, πρέπει εδώ να τονίσουμε πως είναι προτιμότερο τις συζητήσεις με τους παππούδες να τις κάνει εκείνος που είναι δικοί του γονείς, γιατί διαφορετικά μπορεί να δημιουργηθούν νέες εντάσεις. Επίσης, ο γονιός που θα προσπαθήσει να συζητήσει με τους παππούδες θα πρέπει να είναι αποφασισμένος να λειτουργήσει ψύχραιμα, με αυτοσυγκράτηση και να εστιάσει στο θέμα – μια τέτοιου τύπου συζήτηση εύκολα μπορεί να παρεκτραπεί σε άλλα συναισθηματικά φορτισμένα ζητήματα και να καταλήξει σε καυγά.

Είναι σημαντικό να θυμάται ο γονιός αυτός πως κάνει τη συζήτηση όχι για να βγάλει όλα τα απωθημένα του απέναντι στο δικό του γονιό αλλά για να βελτιώσει τη ζωή και τις σχέσεις των παιδιών του.

Πηγή: singleparent.gr