Υπάρχουν κάποια ντοκιμαντέρ που διαδραματίζονται σε περιοχές όπως τα Ιμαλάια, ίσως τα έχετε πετύχει στην τηλεόραση. Εκεί οι άνθρωποι παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης, για να επιβιώσουν. Οι γυναίκες στα Ιμαλάια δουλεύουν σκληρά, αλλά έχουν ένα βλέμμα γαλήνιο. Δεν ξέρουν τι εστί βόλτα για καφέ, έκθεση σε μουσείο, παιδική δραστηριότητα, φροντιστήριο, τηλεόραση. Δεν τα έχουν δει ποτέ τους, κι ούτε πρόκειται μάλλον σύντομα να τα δουν. Κι ακριβώς επειδή δεν τα έχουν δει ποτέ τους, δεν τους λείπουν κιόλας.
Εμείς από την άλλη, έχουμε δει αυτά κι άλλα τόσα. Ακούμε τόσα πολλά, μαθαίνουμε κι ενημερωνόμαστε για άπειρα πράγματα που δεν μπορεί ο εγκέφαλός μας να αφομοιώσει. Παθαίνουμε μπλακ-άουτ από την πολλή πληροφορία και δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και τρέχουμε μέρα-νύχτα να προλάβουμε όσα περισσότερα μπορούμε.
Κι οι μέρες περνούν, κι ότι και να κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετό. Γιατί όλο και κάτι δε θα χωρέσει μέσα στο βαρύ το πρόγραμμα: εκείνο το ωραίο κέικ που θες τόσο καιρό να φτιάξεις, η οικογενειακή υποχρέωση που όλο αναβάλλεται, η έκθεση που δε θες να χάσεις.
Γιατί όσο περισσότερα βλέπεις και μαθαίνεις, όσα περισσότερα ερεθίσματα λαμβάνεις, τόσο περισσότερα λαχταράς να κατακτήσεις. Και δεν είναι καθόλου κακό αυτό, αντιθέτως: ο άνθρωπος έτσι εξελίσσεται. Όταν όμως δεν μπορείς να φιλτράρεις τι απ’ όλα αυτά που έχεις γύρω σου σε ωφελεί πραγματικά, τι ταιριάζει σε σένα, τι να πάρεις και τι να αφήσεις , εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Και ποιο είναι το πρόβλημα; Μα, ότι τρέχεις όλη μέρα, κάνεις τόσα πολλά, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά!
Αν θέλουμε όμως να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να κάνουμε τις σωστές επιλογές, πρέπει να πατάμε πότε-πότε ένα pause: αυτό το κουμπί που δε μας έμαθε κανείς πώς να χρησιμοποιήσουμε, γιατί η ελληνίδα μάνα δε σταματά ποτέ. Ας το πατήσουμε κι ας κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε πως ζούμε. Να βγούμε λίγο από το σώμα μας και να μας δούμε απ’ έξω. Σίγουρα θα δούμε (κι έτσι όντως είναι) ότι ζούμε πιο άνετα, με περισσότερα αγαθά και ευκολίες από τις γυναίκες στα Ιμαλάια, με πολλαπλές δυνατότητες πρόσβασης και επιλογές.
Είναι όμως το δικό μας βλέμμα, σαν το δικό τους, γαλήνιο;
Πηγή: paidikokouti.gr
